Ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ’ ο Ευπάτωρ, φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του δηλητήριο σε δόσεις για ν’ αποκτήσει ανοσία. Εκτοτε, ο μιθριδατισμός κατέστη πολιτική τακτική.
Αυτή την πολιτική τακτική εφαρμόζει εδώ και δύο περίπου χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία διαχειρίζεται –σε συνεργασία με την τρόικα του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου– την ιστορικών διαστάσεων επιχείρηση «κινεζοποίησης» της ελληνικής εργατικής τάξης.
Τα μέτρα ανακοινώνονται σε δόσεις. Στην αρχή οι δόσεις ήταν πιο αραιές. Ομως, από το εξάμηνο περάσαμε στο τρίμηνο, από το τρίμηνο στο μήνα και τώρα πια στην εβδομάδα. Εκτιμούν ότι το πειραματόζωο έχει αρχίσει να συνηθίζει, οπότε οι δόσεις γίνονται πλέον πιο μεγάλες και πιο σύντομες.
Ακόμη και σε επίπεδο κυβερνητικής προπαγάνδας έχουμε περάσει από το «αν χρειαστεί να παρθούν νέα μέτρα, θα παραιτηθώ» στο «νέα μέτρα θα παίρνονται συνέχεια, εφόσον τα προηγούμενα δεν αποδώσουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα».
Είναι προφανές τι είναι εκείνο που αποθρασύνει κυβέρνηση και τρόικα. Είναι η παθητικότητα του «πειραματόζωου» ή οι σπασμωδικές και απόλυτα αναποτελεσματικές αντιδράσεις του. Αντιδράσεις που το μόνο ορατό αποτέλεσμα που έχουν είναι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε επίπεδο κάλπης. Η παρούσα κυβέρνηση, όμως, γνωρίζει καλά πως είναι τελειωμένη, γι’ αυτό και η μόνη αλήθεια που λένε τα στελέχη της είναι πως «δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος». Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Κι όμως, έχει στηθεί και πάλι ένα γαϊτανάκι ψεύτικων προσδοκιών από τις δυο 24ωρες απεργίες που κήρυξαν για τις 5 και 19 Οκτώβρη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Τι μπορεί να βγει απ’ αυτές; Ο,τι και από τις προηγούμενες, αν εξελιχτούν όπως οι προηγούμενες. Δηλαδή, ως εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, περιχαρακωμένες έτσι που «να μη διασαλεύσουν τη δημόσια τάξη».
Θα επαναλάβουμε, λοιπόν, τα ίδια: χρειάζονται «άλλα» πράγματα για να πονέσει το σύστημα και να ανασχεθεί, έστω και προσωρινά, η λυσσασμένη επίθεση των φορέων της βαρβαρότητας. Χρειάζεται σκληρός ταξικός αγώνας, σύγκρουση στους δρόμους, εργατική και λαϊκή αντιβία, στη θέση της ειρηνικής διαμαρτυρίας, την οποία ουδείς από το σύστημα χαμπαριάζει.
Πάνω απ’ όλα, όμως, απαιτείται η συνειδητοποίηση ότι χωρίς πολιτική οργάνωση η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάει μακριά. Θα άγεται και θα φέρεται από τα κομματικά και συνδικαλιστικά επιτελεία που εκπροσωπούν το αστικό σύστημα και όχι την ανατροπή του. Μέσα στη φωτιά του ταξικού αγώνα πρέπει να αναπτυχθεί και αυτή η ζωογόνα διαδικασία της επαναστατικής πολιτικής ανασυγκρότησης.