♦ Λεβεντιά και βάσεις δεν πάνε μαζί (σύνθημα σε τοίχο στα Χανιά)
Οπως μας πληροφόρησαν σύντροφοι από τα Χανιά, το σύνθημα γράφτηκε σε τοίχο της πόλης στις 23 Ιούλη του 2008 και παραμένει εκεί. Κανείς δεν τολμάει να το σβήσει. Ισως γιατί ξύνει παλιές πληγές και εγείρει ενοχές. Οχι μόνο σε εκείνους που έζησαν την εξέγερση του 1990, αλλά και στους νεότερους.
Οντως, λεβεντιά (λέξη-σήμα κατατεθέν των κατοίκων της περιοχής) και αμερικάνικες βάσεις δεν πάνε μαζί. Και επειδή οι βάσεις παραμένουν, μήπως έχει εκλείψει η λεβεντιά; Απλουστευμένη, ασφαλώς, η εξίσωση, όμως και η έννοια της λεβεντιάς έχει υποστεί πλείστες όσες αλλοιώσεις από τότε που σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό για τους κατοίκους του νομού Χανίων. Αυτούς που εξεγέρθηκαν ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά, αυτούς που έδωσαν μάχη με λιανοντούφεκα ενάντια στα πιο επίλεκτα σώματα της Βέρμαχτ και των Ες-Ες, αυτών που έκαψαν τη Νομαρχία το 1990, έκτοτε όμως δεν οργάνωσαν ένα αξιόλογο κίνημα ενάντια στις αμερικανονατοϊκές βάσεις που εξακολουθούν να στοιχειώνουν τον Κόλπο της Σούδας. Τι έγινε, όμως, τον Ιούλη του 1990;
Παραμονή της επετείου της πτώσης της χούντας, μια σχετικά ολιγομελής ομάδα της Επιτροπής κατά των Βάσεων πήγε να επιδώσει ένα ψήφισμα στον νεοδιορισθέντα νομάρχη. Ο άνθρωπος του Μητσοτάκη, εγκατεστημένος στην πόλη του «Ψηλού», έκανε επίδειξη δύναμης, βάζοντας τους μπάτσους να πετάξουν έξω από το κτίριο της Νομαρχίας την επιτροπή. Ούτε που φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε.
Σε πολύ λίγη ώρα κόσμος αρχίζει να συρρέει στην πλατεία μπροστά στη Νομαρχία. Η αστυνομία επιτίθεται και χτυπάει με αγριότητα τους πρώτους συγκεντρωμένους. Τα νέα διαδίδονται και ο κόσμος «ανάβει». Παρατάνε δουλειές, κλείνουν μαγαζιά, φεύγουν από τις παραλίες και κατευθύνονται προς τη Νομαρχία. Κόσμος κατεβαίνει ακόμα και από τα χωριά. Αρκετοί είναι οπλισμένοι. Τα ΜΑΤ επιτίθενται με δακρυγόνα, όμως αυτή τη φορά ο κόσμος είναι πολύς. Ανασυντάσσεται ανάβει φωτιές, αντεπιτίθεται. Πέφτουν πέτρες και μολότοφ, στήνονται οδοφράγματα. Οι μπάτσοι αναγκάζονται να υποχωρήσουν και να κλειστούν μέσα στη Νομαρχία, όπου πολιορκούνται από τον κόσμο, ενώ οι ενισχύσεις που προσπαθούν να τους απεγκλωβίσουν δεν καταφέρνουν να διαλύσουν τους πολιορκητές. Οι μάχες αγριεύουν και κάποια στιγμή διαδηλωτές καταφέρνουν να εισβάλλουν στη Νομαρχία και να της βάλουν φωτιά.
Οι Πασόκοι τρομάζουν περισσότερο από το Μητσοτάκη. Καλούν πορεία την επόμενη μέρα. Είναι μια τεράστια πορεία, την οποία οι Πασόκοι εκφυλίζουν με το αίτημα «να φύγει ο νομάρχης». Η οργή του κόσμου αλέθεται στις μυλόπετρες της αντιπολιτευτικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ: να φύγει ο νομάρχης, να φύγει ο Μητσοτάκης. Το αίτημα «να φύγουν οι βάσεις» ξεχνιέται. Η «δίκη της Νομαρχίας» ενάντια σε αγωνιστές που στοχοποιήθηκαν από τους ρουφιάνους σέρνεται για μερικά χρόνια και ολοκληρώνεται με την πανηγυρική αθώωση όλων. Το γεγονός θάβεται και στα Χανιά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εξοβελίζεται ακόμα και ως αφήγηση. Παραήταν «χοντρό» για τα μέτρα εκείνης της περιόδου.
