Κόντρες

Οταν μια κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη χλεύη του λαού, τότε έχει αρχίσει να το χάνει το παιχνίδι. Ακόμα κι αν αυτή η χλεύη προέρχεται από ένα κοινωνικό κομμάτι όπως η νεολαία, που του αρέσουν τα καλαμπούρια. Το λέμε γιατί το ξεφτιλίκι που έπαθε με την απόδραση του Παλαιοκώστα από τον Κορυδαλλό τροφοδοτεί συνεχώς τις φοιτητικές κινητοποιήσεις με συνθήματα χλευασμού της εξουσίας. Ιδού μικρό μόνο απάνθισμα απ’ όσα φωνάχτηκαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου εκατοντάδες φοιτητές είχαν συγκεντρωθεί για να συμπαρασταθούν στους τέσσερις συλληφθέντες συναδέλφους τους: Παλαιοκώστα, βγάλε τα παιδιά, ξεφτίλισε τους μπάτσους για άλλη μια φορά.
Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, κάντε ελικοδρόμιο τον Κορυδαλλό. Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με τον Παλαιοκώστα απόδραση και πάλι. Ο Παλαιοκώστας έδειξε το δρόμο, να πάρουμ’ ελικόπτερα να κλέψουμε το νόμο. Ο Παλαιοκώστας ήταν η αρχή, χίλια ελικόπτερα σε κάθε φυλακή. Ο Παλαιοκώστας ήταν η αρχή, Μαριέττα μ’ ελικόπτερα θα βγεις απ’ τη Βουλή.
 

ΥΓ: Οι ΜΑΤάδες τ’ άκουγαν και σκύλιαζαν. Ειδικά ένας επικεφαλής με δυο αστέρια στο πέτο, που έβριζε συνεχώς προκαλώντας τους φοιτητές. Ορισμένοι στη ζούλα έριχναν και καμιά σπρωξιά με τις ασπίδες. Κοίταζαν τις φοιτητριούλες και γυάλιζε το μάτι τους. Κακό πράγμα η στέρηση και μάλλον πρέπει κάτι να σκεφτεί ο Βύρων. Μήπως να τους έφερνε τίποτα «κορίτσια» από τα μπουρδέλα της Γερμανίας, μετά το Μουντιάλ;

 

Δείχνει μπουνταλάς αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι ξέρει να αμολάει μελάνι σαν σουπιά και να ξεγλιστράει σαν χέλι. Για τον Παπαληγούρα λέμε που καταφέρνει να τη βγάλει καθαρή ακόμα και στις περιπτώσεις που έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Πώς τα καταφέρνει; Φορτώνει τις ευθύνες σε άλλους. Ηταν απ’ αυτούς που παρουσίασαν το νόμο για το βασικό μέτοχο και όταν μυρίστηκε τη χλαπάτσα που ερχόταν ήταν ο πρώτος που την έκανε και δεν ξανανακατεύτηκε, αφήνοντας τη χλαπάτσα για τον Προκόπη και τον Θοδωρή. Ηταν στη συνέντευξη για τις υποκλοπές μαζί με τον Βουλγαράκη και το Ρουσόπουλο και πάλι την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Εχει πολιτική ευθύνη στο θέμα των απαγωγών των Πακιστανών και όχι μόνο δεν την αναλαμβάνει αλλά παρασκηνιακά τα φορτώνει όλα στο Βουλγαράκη. Οσο για την ελικοπτεράτη απόδραση από τον Κορυδαλλό, ούτε το γενικό γραμματέα του δεν «παραίτησε». Τα ‘ριξε όλα στους υφισταμένους του. Ακόμα και σε εκείνους που δεν ήταν καν στον Κορυδαλλό τη συγκεκριμένη μέρα. Χέλι ο τύπος.

 

Εντάξει, σπάμε πλάκα με τον Πολύδωρα, αλλά δεν είναι και όλα για πλάκα. «Ανέκρινα τα υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΥΠ, μόνο που δεν τους μαστίγωσα» ήταν μια από τις γνωστές ατάκες του στην τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή για το θέμα των Πακιστανών. Και όλοι έσκασαν στα γέλια. Ομως, στην ίδια συνεδρίαση δεν δίστασε να την πέσει στον εισαγγελέα Δεγαΐτη, που έβγαλε το πόρισμα για τις απαγωγές αναφέροντας ότι αυτή η δουλειά δε μπορεί παρά να έχει γίνει από υπηρεσίες. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας μπήκε ήδη σε black list και το μήνυμα το πήραν και όλοι οι συνάδελφοί του. Να φροντίσουν να ευθυγραμμίζονται με τη γραμμή της κυβέρνησης, γιατί αλλιώς θα ψάχνουν να δουν το όνομά τους στις επόμενες και τις μεθεπόμενες και όσες θ’ ακολουθήσουν προαγωγές.

 

Το παρακάτω σχόλιο δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (9.6.06):
 

«Και τίποτα να μη γνώριζε κανείς για τον τρόπο που έχει χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ την Αλ Κάιντα για να εξαπολύσει τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” (διάβαζε κατά των λαών), ο χρόνος, αλλά και τρόπος που ανακοινώθηκε χτες ο θάνατος(;) του “ηγέτη” της στο Ιράκ, μιλάει από μόνος του. Το πιο κραυγαλέο όμως είναι ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί έσπευσαν να χρίσουν το διάδοχο του Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι, φοβούμενοι προφανώς μήπως και υπάρξει… κενό ηγεσίας και (χρήσιμης) παρουσίας της Αλ Κάιντα!».
 

Τι να πεις τώρα; Εδώ έχεις ένα ακατανίκητο μίγμα προβοκάτσιας, πολιτικής αλητείας και βλακείας. Ως γνωστόν, όποιος κάνει ένοπλο αγώνα είναι προβοκάτορας, πράκτορας των Αμερικάνων. Οσο είναι ζωντανός και αγωνίζεται κατηγορείται ότι παίζει τα αμερικάνικα παιχνίδια. Ετσι και οι Αμερικάνοι καταφέρουν να τον σκοτώσουν, στήνοντας πανηγύρια μπροστά στις κάμερες για το κατόρθωμά τους, εμείς δεν κωλώνουμε. Βάζουμε ένα ερωτηματικό δίπλα από τη λέξη θάνατος και προχωράμε σε παραπέρα προβοκάτσια: έχρισαν το διάδοχό του. Κι ας ξέρουμε καλά πως δεν πρόκειται για κανένα χρίσμα, αλλά για μια εκτίμηση των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Μάλιστα, αυτή η εκτίμηση περιλαμβάνει τρία ονόματα. Εμείς, όμως, βάζουμε μόνο το ένα για να πούμε ότι… έδωσαν το χρίσμα.
 

Ξέρετε ποια είναι η δικιά μας απορία; Τόσο διεφθαρμένοι πολιτικά και ηθικά είναι οι οπαδοί του Περισσού που αποδέχονται τέτοια πράγματα;

 

Την καλύτερη ίσως απάντηση σ’ αυτούς τους προβοκάτορες δίνει ένα σχόλιο του Νασίμ Αλατράς, που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» (9.6.06). Ο Ν. Αλατράς είναι Παλαιστίνιος και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Είναι, λοιπόν, καλός γνώστης των τεκταινόμενων στη Μέση Ανατολή και της «ψυχολογίας» των λαών της περιοχής. Εγραψε:
 

Είναι αργά, γιατί μήνες πριν σκοτωθεί ο Ζαρκάουι κατάφερε να ενώσει εφτά ένοπλες οργανώσεις σε ενιαίο συνασπισμό (Συμβούλιο των Μουτζαχεντίν). Με μια γρήγορη ματιά στις ιστοσελίδες των ισλαμιστών εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι ο συνασπισμός αυτός πραγματοποιεί καθημερινά τουλάχιστον το 25% του συνόλου των επιθέσεων στο Ιράκ. Τις υπόλοιπες επιθέσεις πραγματοποιούν άλλες ομάδες και οργανώσεις. Ολες σχεδόν διαθέτουν ιστοσελίδες, με βίντεο καταγράφουν τις περισσότερες επιθέσεις και με συνεχή ροή ανακοινώσεων αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιθέσεων, πολλές φορές πριν ανακοινώνουν οι αμερικανικές αρχές κατοχής τις απώλειές τους. Ολη αυτή η οργανωτική δομή δεν θα επηρεαστεί από τον θάνατο του Ζαρκάουι. Το πανηγύρι των Αμερικανών και των Ιρακινών συνεργατών τους δεν θα κρατήσει για πολύ, λένε οι περισσότεροι αναλυτές και ειδικοί και δεν έχουν άδικο σ’ αυτό γιατί δεν θέλουν πιθανόν να πέσουν στο ίδιο λάθος που έκαναν όταν συνελήφθη ο Σαντάμ Χουσεΐν. Γιατί η σύλληψή του απελευθέρωσε το Ιρακινό Κίνημα Αντίστασης από το βάρος του παρελθόντος του Σαντάμ. Με τον θάνατο του Ζαρκάουι πολλές οργανώσεις θα προσπαθήσουν να καλύψουν ένα μέρος του κενού που άφησε ο Ζαρκάουι».

 

Δε μπορούσε να λείψει από τη χορεία των πανηγυριζόντων για το θάνατο του Ζαρκάουι η γνωστή ευρωλιγούρισσα αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Τέτα Παπαδοπούλου. Εγραψε (φύλλο της 9.6.06): «Ο Ζαρκάουι, το δεξί χέρι του Μπιν Λάντεν στο Ιράκ, εξοντώθηκε. Ελπίζω να μη δούμε αύριο, μεθαύριο καμιά διαδήλωση συμπαράστασης στο πένθος της Αλ Κάιντα με σύνθημα “Ο Ζαρκάουι ζει” – διότι ο τυφλός αντιιμπεριαλισμός μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει».
 

Μάλλον πρέπει να της κάνουμε τη χάρη και να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σύνθημα (ευκαιρίες πολλές θα δοθούν). Μόνο και μόνο για να τη δούμε να αυτοκτονεί με το ίδιο το κεντρί της, σαν το σκορπιό. Ο σκορπιός, βέβαια, αυτοκτονεί υπακούοντας σ’ ένα ένστικτο ελευθερίας, ενώ τα ψοφοδεή μαλάκια δεν το κάνουν. Απλά περνούν μια κρίση υστερίας…

 

Διαμαρτύρονται –και δικαίως- οι φοιτητές για το ρόλο των ΜΜΕ, που υποβαθμίζουν εδώ και τόσες βδομάδες τις κινητοποιήσεις τους και διαστρεβλώνουν το νόημα του αγώνα τους. Ας μας επιτραπεί, όμως, να σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό τα ΜΜΕ. Για να μην πάμε σε παλιότερες λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις, θα περιοριστούμε σε ένα πολύ χτυπητό παράδειγμα. Τη δίκη της 17Ν. Ποιος δε θυμάται τη δημοσιότητα την περίοδο των συλλήψεων; Τότε που το λόγο είχαν μόνο ο Διώτης, ο Νασιάκος, ο Σύρος, ο Χρυσοχοΐδης και τα παπαγαλάκια τους. Οταν ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι συλληφθέντες, όταν άρχισε η δίκη, τα φώτα χαμήλωσαν. Κι όταν άρχισε η δίκη στο δεύτερο βαθμό έσβησαν τελείως. Κατέβηκαν οι διακόπτες. Κι ας αποκαλύπτονται τόσα πράγματα σ’ αυτή τη δεύτερη δίκη. Ας έρχονται μάρτυρες που αποκαλύπτουν πως τους «έστησαν» πριν την πρώτη δίκη.
 

Ενώ συμβαίνει αυτό το όργιο, ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά (μ’ όποιον επιθετικό προσδιορισμό κι αν αυτοπροσδιορίζεται) έστρεψε την πλάτη στα γεγονότα και σιώπησε. Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, τώρα οι νεαροί εκπρόσωποί τους για το ρόλο των ΜΜΕ. Αυτός ήταν πάντοτε. Και δεν πρέπει να τον καταγγέλλεις επιλεκτικά, αλλά συνολικά και διαχρονικά.
 

ΥΓ: Και μια συμβουλή προς εκείνους που εμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα, μετά το χτύπημα των ΜΑΤ στην πορεία της 8 Ιούνη. Καθήσατε να δείτε εκ των υστέρων την εκπομπή; Κι αν ναι, σας άρεσε η παρουσία σας; Νομίζετε ότι περάσατε την ουσία των απόψεών σας; ‘Η μήπως σας «κατάπιε» το Μέσο, με τη δική του δύναμη και με τους χειρισμούς των έμπειρων διαχειριστών του, που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν πας για να γίνεις μαϊντανός (γιατί μαϊντανός γίνεσαι, ακόμα και παρά τις προθέσεις σου). ‘Η πας, αφού πρώτα έχεις φροντίσει να κατακλύσεις τους χώρους του σταθμού με κόσμο (συμβολική κατάληψη το λένε), ώστε να ‘χεις εσύ τη διαχείριση. Εστω και για ένα μισάωρο.
 

Οταν ακόμα και οι κατεξοχήν συντηρητικές φυλλάδες, όπως το «Βήμα» και η «Καθημερινή» είτε στέκονται θετικά απέναντι στο κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων είτε κρατούν μια στάση ουδέτερη, ψέγοντας εμμέσως την υπουργό Παιδείας, όταν το βουλώνουν οι γνωστές πουτάνες της παραπληροφόρησης, τότε σημαίνει ότι έχουν πάρει είδηση αυτό που δε μπορούν να δουν τα κυβερνητικά στελέχη. Οτι αυτό το κίνημα ούτε υποκινούμενο είναι, ούτε από κάποιο καπρίτσιο βγήκε στο δρόμο. Οτι πρόκειται για ένα αυθεντικό κίνημα, που ξεπήδησε εκεί που δεν το περίμεναν. Και γιατί δεν το περίμεναν; Γιατί τους είχε παραπλανήσει η εικόνα μιας μακροπερίοδης παθητικότητας και η κοινοβουλευτικοποίηση των φοιτητικών εκλογών, όπου ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σάρωναν. Δεν υπολόγισαν πως υπάρχουν κάποια πράγματα που στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας έχουν βαθιές ρίζες και δεν ξεριζώνονται με τίποτα. Ενα απ’ αυτά είναι η δωρεάν παιδεία και η διεκδίκηση πανεπιστημιακής μόρφωσης και για τα παιδιά της φτωχολογιάς. Γι’ αυτό την πάτησε η σημερινή κυβέρνηση, όπως την είχαν πατήσει και άλλες στο παρελθόν.

 

Είδατε τους μπατσοσυνδικαλιστές στα κανάλια την προπερασμένη Πέμπτη και Παρασκευή; Ηταν αυτοί που ανέλαβαν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, υπερασπιζόμενοι τους συναδέλφους τους που μάτωσαν τη φοιτητική πορεία. Δεν είχε καμιά ανάγκη να εμφανιστεί ο Πολύδωρας για να προστατεύσει τους υφισταμένους του. Οποιο κανάλι και ν’ άνοιγες στο βραδινό δελτίο, έβλεπες και ένα μπατσοσυνδικαλιστή να κόβει και να ράβει, αραδιάζοντας συνεχώς ψέματα. «Επεσαν 300 μολότοφ», έλεγε ο ένας (άμα έπεφταν 300 μολότοφ, δεν θα ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα γι’ αυτούς, δε θα μπορούσαν να σακατέψουν τόσο κόσμο). «Βρέθηκαν 1.500 μολότοφ γύρω από το Πολυτεχνείο», έλεγε ο άλλος (και γιατί τις παράτησαν… γύρω από το Πολυτεχνείο οι… ιδιοκτήτες τους; Γιατί δεν τις έπαιρναν μέσα, να ‘χουν να ρίχνουν στα ΜΑΤ που τους πολιορκούσαν; Και πού είναι όλες αυτές οι μολότοφ; Γιατί δεν τις έδειξαν ως τρόπαιο οι αρχηγοί των μπάτσων;).
 

Οι μπατσοσυνδικαλιστές τη δουλειά τους κάνουν. Ψήφους θέλουν και οι ΜΑΤάδες είναι μια δύναμη μες στην Αστυνομία. Να τους χαίρονται όλοι αυτοί που τους χαϊδεύουν (και οι ηγέτες του Περισσού, έτσι;) και τους θεωρούν κομμάτι του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού.

 

Αλλά δεν ήταν μόνο οι μπατσοσυνδικαλιστές. Χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση έσπευσε να δώσει το ΠΑΣΟΚ. Επισήμως και ανεπισήμως. Ο εκπρόσωπος Τύπου δήλωσε ότι «οι αστυνομικές δυνάμεις αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των κουκουλοφόρων, επιτέθηκαν εναντίον των διαδηλωτών με μαζική χρήση δακρυγόνων και ωμή βία». Και η Βάσω Παπανδρέου, επικαλούμενη προσωπική εμπειρία, έστειλε ραβασάκι στον Πολύδωρα, στο οποίο του έγραφε: «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ομάδες κουκουλοφόρων ήθελαν να προκαλέσουν επεισόδια. Σας καλώ όμως να ερευνήσετε, μήπως τα επεισόδια και οι ζημιές που προκλήθηκαν σε καταστηματάρχες του κέντρου, όπως και η αφάνταστη ταλαιπωρία των πολιτών, οφείλονται εν μέρει και στην προκλητική συμπεριφορά ορισμένων ανδρών των ΜΑΤ».
 

Αυτή είναι, λοιπόν, η επίσημη άποψη του ΠΑΣΟΚ: για όλα φταίνε καταρχάς οι «κουκουλοφόροι» που ξεκίνησαν τα επεισόδια και η ανεπάρκεια της Αστυνομίας και ορισμένων ΜΑΤάδων, που δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τους «κουκουλοφόρους» και τα ‘βαλαν με τους κακόμοιρους τους φοιτητές. Για «υπερβάλλοντα ζήλο» ορισμένων ΜΑΤάδων πρόκειται. Στο ίδιο μοτίβο έπαιζαν επί διήμερο και τα κανάλια.
 

Και βέβαια, από το μεγάλο πανηγύρι του ψεύδους και της παραπληροφόρησης δε θα μπορούσε να λείπει η φυλλάδα του Περισσού, που έγραψε την Παρασκευή 9 Ιούνη ότι «σε αγαστή συνεργασία, οι “γνωστοί – άγνωστοι” και η Αστυνομία επιχείρησαν, και σ’ ένα βαθμό κατάφεραν, μια μεγαλειώδης διαδήλωση να παρουσιαστεί από τα μέσα ενημέρωσης ως κλασικός “πετροπόλεμος”». Πέρα από τη γνωστή προβοκάτσια περί «αγαστής συνεργασίας», εδώ έχουμε και άλλη παραπληροφόρηση. Με ποιο δικαίωμα μιλάει ο Περισσός γι’ αυτή τη διαδήλωση; Αφού τα δικά του κομματόσκυλα ξεκίνησαν διασπαστική πορεία δυο ώρες πριν, την οποία είχαν τελειώσει ήσυχα-ήσυχα έξω από τη Βουλή, πριν ξεκινήσει η άλλη διαδήλωση, των καταλήψεων. Μάλιστα. Βέβαια, πολλοί φοιτητές, που είχαν ακολουθήσει νομίζοντας ότι έχει ξεκινήσει η ενωτική φοιτητική πορεία, το κατάλαβαν και γύρισαν πίσω στην κανονική πορεία. Ομως, τα κομματόσκυλα πήραν τα πανό και έφυγαν. Μάλιστα, άφησαν έξω από τα πούλμαν φοιτητές από την επαρχία που πήραν μέρος στην κανονική πορεία των καταλήψεων (σχετική καταγγελία έγινε από φοιτητές της Εστίας της Πάτρας και επιβεβαιώθηκε από Κνίτες στο Indymedia).

 

Νηφάλιες και εύστοχες επισημάνσεις από τον Γ. Τριάντη στην καθημερινή στήλη του στην «Ελευθεροτυπία» (9.6.06):
 

«…Οι διαδηλώσεις δεν είναι πάρτι ούτε περίπατος στο πάρκο. Εχουν “μυρωδιά από θειάφι”. Και συγκρούσεις με την αστυνομία… Οι διαδηλωτές το ξέρουν. Και αναδέχονται τους κινδύνους. Και πολύ περισσότερο, το γνωρίζουν εκείνοι που ονοματίζονται “γνωστοί άγνωστοι” και στιγματίζονται ως ταραξίες ακόμη και από τους διοργανωτές διαδηλώσεων (συνέβη προσφάτως με τη μεγάλη κινητοποίηση του Forum)… Διακριτός είναι και ο ρόλος των απέναντι, των αστυνομικών. Κανένας σοβαρός άνθρωπος που κατεβαίνει στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί και να διαδηλώσει, δεν τρέφει αυταπάτες για τη συμπεριφορά και τον (κατασταλτικό) ρόλο της αστυνομίας… Οι παρεκβάσεις και οι αγριότητες είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Παρέκβαση σε μια διαδήλωση για την Παιδεία είναι να σπάζονται βιτρίνες τραπεζών και να πυρπολούνται καταστήματα. Και αγριότητα είναι να δέρνονται ανηλεώς διαδηλωτές-ανυποψίαστοι φοιτητές που συμμετείχαν στην πορεία, όπως χθες – επειδή κάποιοι άλλοι πέταξαν μολότοφ… Ολοι γνωρίζουν, λοιπόν, τους κανόνες του “παιχνιδιού»” Και τις συνέπειες. Οι διαδηλώσεις δεν είναι “παίξε γέλασε”».
 

Επιμύθιον (δεν το έγραψε ο Τριάντης, αλλά εννοείται): Οταν κατεβαίνεις στη διαδήλωση πάρε τα μέτρα σου. Και ποτέ μη μυξοκλαίς ότι σε έδειραν οι μπάτσοι. Κατήγγειλέ τους και ετοιμάσου να τους αντιμετωπίσεις καλύτερα την επόμενη φορά.

 

Μετά τη Δρούζα, που τη χρυσοπληρώνουμε για να σερβίρει από την ΕΡΤ το κατώτατης υποστάθμης τηλεοπτικό πατσαβούρι της, τώρα έχουμε και τους Δρούζους. Η μάλλον το Δρούζο και τον παλιό φίλο του, που επανασύστησαν τα «κακά παιδιά» και κάθε βράδυ κάνουν μια (ο θεός της TV να την ονομάσει) αθλητική εκπομπή, που είναι λίγο απ’ όλα: λίγο ποδόσφαιρο, λίγο life style και λίγο τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα με καλεσμένους διάφορους celebrities που ανάθεμα κι αν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο. Τόσα χρόνια οι δρόμοι τους είχαν χωρίσει. Ο Ταγματάρχης παράτησε τη δημοσιογραφία και έγινε μάνατζερ της εταιρίας που έχει το συνδρομητικό κανάλι. Ο Λάλας βολεύτηκε καλά στο Συγκρότημα Λαμπράκη και χρόνια τώρα οργώνει εξόδοις του Συγκροτήματος τον κόσμο για να πάρει συνεντεύξεις από διάσημους. Τι ένωσε και πάλι αυτούς τους δυο ανθρώπους με τις διαφορετικές καριέρες; Το μέγα μυστήριο της Αγίας Παρασκευής, που έχει ονοματεπώνυμο: Θο δωρής Ρουσόπουλος.
 

Πρέπει, πάντως, να ‘ναι πολλά τα λεφτά για να βγουν στο γυαλί παρέα αυτοί οι δύο. Επί τη ευκαιρία, μήπως μπορούμε και μεις οι ταλαίπωροι φορολογούμενοι, που πληρώνουμε τα… γαμησιάτικα, να μάθουμε πόσο μας κοστίζει το βραδινό καλαμπούρι; Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά και πληρώνουμε και τσατάλια γίνονται τα νεύρα μας (τουλάχιστον όσοι είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι και θέλουμε μια καλή ανασκόπηση της κάθε μουντιαλικής ημέρας).

 

Ο Ρουσόπουλος, πάντως, εκμεταλλευόμενος την προηγούμενη θητεία του στον Τύπο και την Τηλεόραση (όπου είχε τη φήμη του καλού παιδιού), στήνει σιγά-σιγά τον προσωπικό του μηχανισμό στα ΜΜΕ, ρίχνοντας γέφυρες σε ανθρώπους που ανήκουν στην αντιπολίτευση (γι’ αυτό ο Τράγκας δε θέλει να τον δει ούτε ζωγραφιστό και ξερνάει κάθε που ακούει τ’ όνομά του). Γνωρίζει πολύ καλά ότι αν μείνει προσωπικά στο απυρόβλητο από την αντιπολιτευόμενη μερίδα των μίντια (πολύ περισσότερο αν έχει ανθρώπους που να φιλοτεχνούν το πολιτικό του προφίλ με τον τρόπο που αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα), η θέση του στο πολιτικό στερέωμα θα είναι πάντα ψηλά.
 

Επί τη ευκαιρία. Μήπως μπορεί η ευειδής κ. Χριστίνα Κοραή της «Ελευθεροτυπίας», που κεντάει με ψιλοβελονιά την προσωπογραφία του Θ. Ρουσόπουλου, να μας πει αν έχει αποκτήσει οποιαδήποτε εργασιακή σχέση με την κρατική τηλεόραση, στην οποία τη βλέπουμε σχεδόν καθημερινά; Αν ναι, μήπως μπορεί να μας πει και το αντιμίσθιο αυτής της εργασιακής σχέσης; Ετσι για να ξέρουμε πόσο πληρώνουμε ποιον.

 

Το περιοδικό FANTOMAS φιλοξενεί στο τελευταίο τεύχος του συνέντευξη με βρετανό πράκτορα, ο οποίος υποτίθεται ότι ήρθε στην Ελλάδα μετά την εκτέλεση του βρετανού ταξίαρχου Σόντερς από την Ε.Ο. 17Ν και συνέβαλε στην «εξάρθρωση της τρομοκρατίας». Ας παραβλέψουμε τα ερωτήματα του τύπου «τι άκρες είχαν οι άνθρωποι του περιοδικού και πήραν συνέντευξη από την πρακτοράντζα στην Αγγλία;» ή «από πότε οι πράκτορες άρχισαν να δίνουν συνεντεύξεις;». Ας παραβλέψουμε ακόμη το γνωστό παραμύθι περί της μεθοδικότητας και εξυπνάδας των Βρετανών πρακτόρων, σε αντίθεση με την αγαρμποσύνη και τις εμμονές των Αμερικανών και την τεμπελιά και την ασχετούνη των Ελλήνων (πολύ Τζέιμς Μποντ βλέπετε, ρε παιδιά) και ας επικεντρωθούμε σ’ αυτό που (υποτίθεται ότι) αποτελεί την είδηση.
 

Ο πράκτορας ισχυρίζεται ότι με τη μεθοδικότητά τους ουσιαστικά παγίδευσαν τη 17Ν. Ηξεραν ότι η 17Ν έχει ευαισθησία στα ζητήματα των ναυτεργατών, έπεισαν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών και παγίδευσαν τον Πειραιά με κάποια υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά μηχανήματα τα οποία είχαν την ικανότητα να σκάσουν οποιονδήποτε πυροκροτητή. Ετσι, ο πυροκροτητής στα χέρια του Σάββα Ξηρού δεν έσκασε από κακή κατασκευή του ρολογιού, αλλά τον έσκασε ο μηχανισμός που είχαν στήσει οι πράκτορες.
 

Αν ρωτήσετε έναν ηλεκτρονικό, θα σας πει ότι αυτά είναι παπαριές. Οντως, μπορεί να γίνουν ηλεκτρονικές παρεμβολές σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα (πολύ περισσότερο σε ένα ψηφιακό), όμως τι παρεμβολή να γίνει σ’ ένα απλούστατο ηλεκτρικό κύκλωμα που λειτουργεί με μια μπαταρία και ένα μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης (ρολόι); Δεν υπήρχε καν τηλεχειρισμός σ’ αυτό τον εκρηκτικό μηχανισμό, για να πεις ότι κάποιο μηχανάκι που έστελνε συνεχώς συχνότητες (μ’ ένα κυκλικό τρόπο) έκλεισε το κύκλωμα και έσκασε τη βόμβα. Το δεύτερο που μπορεί να σκεφτεί κανείς, έτσι εντελώς πρόχειρα, είναι αυτό που συμβαίνει στο Ιράκ. Γιατί ο υπερσύγχρονος αμερικάνικος και βρετανικός στρατός δεν οχυρώνει τα κτίρια και τα οχήματά του με τέτοιους μηχανισμούς, ώστε οι βόμβες των αντιστασιακών να σκάνε στα χέρια τους και να μη τινάζουν στον αέρα τους κατακτητές;
 

Υπάρχει, όμως, και άλλο ατράνταχτο επιχείρημα, στηριγμένο στα πραγματικά δεδομένα αυτής της υπόθεσης και όχι σε λογική επεξεργασία. Οποιος έχει έρθει σε επαφή με τη δικογραφία της υπόθεσης 17Ν γνωρίζει καλά ότι ο Σάββας Ξηρός είχε μαζί του δύο εκρηκτικούς μηχανισμούς. Γιατί, λοιπόν, έσκασε μόνο ο ένας και όχι και ο άλλος; Μήπως μπορούν να μας δώσουν μια απάντηση;
 

Ολα αυτά είναι παπαρολογίες. Παπαρολογίες που έχουν φανερή στόχευση: να καλλιεργήσουν την ιδέα του άτρωτου και του πανίσχυρου των διωκτικών μηχανισμών. Κάτι που δεν ισχύει, βέβαια.