♦ Θράσος
Το δίδυμο που είναι υπεύθυνο για την κοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, Δαμανάκη και Χριστοφιλοπούλου (!!!), ανέλαβε να απαντήσει στις δηλώσεις που έκανε ο Τσιτουρίδης μετά την έγκριση από την Κυβερνητική Επιτροπή του ασφαλιστικού νομοσχέδιου. Και η μεν Δαμανάκη (που είναι και παντελώς άσχετη μ’ αυτά τα ζητήματα) περιορίστηκε στη γνωστή άσφαιρη αντιπολίτευση («ανίκανη η κυβέρνηση»). Η Χριστοφιλοπούλου, όμως, είχε το θράσος να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι «επί 2,5 χρόνια δεν έχουμε δει καμιά πολιτική πρωτοβουλία για την εισφοροδιαφυγή. Αντίθετα, έχουμε δει να δίνονται -και σήμερα με αυτό το νομοσχέδιο και παλιότερα, το φθινόπωρο του 2004- ρυθμίσεις χρεών του ΙΚΑ. Ρυθμίσεις που διευκολύνουν τους επιχειρηματίες να αποφεύγουν την πληρωμή των εισφορών τους, κοροϊδεύοντας τους πάντες, και τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους. Τέτοιες ρυθμίσεις δεν διευκολύνουν το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας».
Το ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει μια ακόμα χαριστική ρύθμιση για τους εισφοροκλέφτες καπιταλιστές είναι γεγονός. Ομως, το ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούται να μιλάει και ν’ ασκεί κριτική γι’ αυτό. Τι έκαναν οι κυβερνήσεις Σημίτη; Εβγαζαν μια χαριστική ρύθμιση κάθε 1,5 χρόνο. Και οι καπιταλιστές κρατούσαν τις εισφορές περιμένοντας την επόμενη χαριστική ρύθμιση. Το ίδιο ακριβώς (και με την ίδια συχνότητα μάλιστα) κάνει και η κυβέρνηση Καραμανλή.
♦ Ξεφτίλα
Η ξεφτίλα του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους του. Δημαρχαίοι και λοιποί «φορείς», επικεφαλής του μικρο-μεσο-αστικού εσμού της επαρχίας να φωνάζουν: «Φέρτε μας φοιτητές, γιατί χάνουμε λεφτά». Φέρτε μας φοιτητές από τις μεγάλες πόλεις. Ετσι, νέτα-σκέτα. Η μόρφωση, η κατάκτηση της γνώσης, οι ανάγκες της νεολαίας ούτε που τους ενδιαφέρουν. Γι’ αυτό και δεν τις βλέπεις πουθενά στις ανακοινώσεις τους. Το μόνο που φωνάζουν είναι: «Φέρτε μας παιδιά για να μας αφήσουν λεφτά». Οπως χαρακτηριστικά το είπε (στα «Νέα» η δήλωση) ο πρόεδρος των καφεζαχαροπλαστών της Κοζάνης: «Αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε φοιτητής αφήνει στην πόλη κατά μέσο όρο 500 ευρώ το μήνα, μιλάμε για μείωση εσόδων που με τους επιεικέστερους υπολογισμούς φτάνει τα 500.000 ευρώ». Η λογιστική της ξεφτίλας.
♦ Ιδια πολιτική
Οταν ο Πολύδωρας έστειλε, μες στο κατακαλόκαιρο, τη γνωστή επιστολή για συζήτηση πάνω στο θέμα του περιορισμού των διαδηλώσεων, οι Πασόκοι νόμισαν πως βρήκαν ευκαιρία να κάνουν αντιπολίτευση με κραυγές για «επιστροφή στο κράτος της Δεξιάς». Αμέσως, όμως, βγήκε στο φως η επιστολή Σημίτη προς τέσσερις υπουργούς του για το ίδιο θέμα (η οποία μάλιστα ήταν πιο σκληρή στο ύφος σε σχέση με αυτή του Πολύδωρα), οπότε αναγκάστηκαν να αλλάξουν το χαβά και να το πάνε στο «ναι, αλλά με συναίνεση και τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνικών φορέων». Επί της ουσίας, όμως, συμφωνούν απόλυτα με την κυβέρνηση της ΝΔ και αυτό φάνηκε καθαρά από την τοποθέτηση του Σκανδαλίδη στην πρωινή εκπομπή του Mega, την περασμένη Τρίτη. Οταν του τέθηκε το ερώτημα, απάντησε ότι «ναι, υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί», αλλά «με συμφωνία και συναίνεση των φορέων της πόλης». Και ποιοι είναι οι φορείς; Ο Δήμος Αθήνας και το ΕΒΕΑ, με τη διοίκηση του οποίου συναντήθηκε και συμφώνησαν σε όλα. Δηλαδή, αυτοί που δεν διαδηλώνουν ποτέ. Ξέρετε ποιο ήταν το τελικό του επιχείρημα; Ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί καλύτερα είναι αυτός που σας λέω. Αρα, γιατί η κυβέρνηση να πάρει την πρωτοβουλία τώρα να κάνει συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών; Να πάρει την πρωτοβουλία ο δήμαρχος»!!! Εκεί, λοιπόν, βρίσκεται η διαφωνία των Πασόκων. Στο ποιος θα μπει μπροστά για τον περιορισμό των διαδηλώσεων κι όχι στην ουσία αυτού του αντιλαϊκού σχεδίου.
♦ Στο βάθος συναίνεση
Πολιτικαντισμός από τη μια, επιδίωξη συναίνεσης από την άλλη. Υμνο στο Γιωργάκη ανέπεμψε ο Ρουσόπουλος: «Θα ήθελα να καλέσω τον κ. Παπανδρέου που είναι ένας άνθρωπος με ευρύ πεδίο σπουδών και εδώ και στο εξωτερικό – δηλαδή έχει ευρείες εμπειρίες στο θέμα της εκπαίδευσης και ως υπουργός Παιδείας, αλλά και προσωπικές εμπειρίες στις σπουδές του – να σκύψει μαζί με την κυβέρνηση σε αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα και να βοηθήσει στην κατεύθυνση μεταρρυθμίσεων που θα γίνουν για το καλό του τόπου». Και ο Αθανασάκης ανταπαντών υπενθύμισε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη «προσφερθεί από την πρώτη στιγμή» να συμμετάσχει στο διάλογο για την Παιδεία και είναι έτοιμο να συνεχίσει στην ίδια ρότα, όταν η κυβέρνηση «αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με την Παιδεία». Ε, μην τα θέλει και όλα δικά της η κυβέρνηση. Ο,τι μπορεί κάνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά δε μπορεί να παραιτηθεί και από τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα. Οσο για τον ύμνο του Ρουσόπουλου προς το Γιωργάκη, το πρόσωπο δεν επελέγη τυχαία. Ο Γιωργάκης είναι ο πιο φανατικός οπαδός των ιδιωτικών πανεπιστημίων και οσονούπω έρχεται η σχετική συζήτηση στο πλαίσιο της αναθεωρητικής του Συντάγματος διαδικασίας.
♦ Ενα διδακτικό παράδειγμα
Οι παλιοί αναγνώστες της «Κ» θα θυμούνται σίγουρα το σκάνδαλο των υδατοδεξαμενών, που είχαμε αποκαλύψει. Επρόκειτο για την υλοποίηση ενός προγράμματος κατασκευής μεγάλων μεταλλικών υδατοδεξαμενών σε στρατηγικά σημεία δασικών περιοχών, από τις οποίες θα ανεφοδιάζονταν ελικόπτερα και πυροσβεστικά οχήματα, για να μπορούν να επεμβαίνουν γρήγορα σε περιπτώσεις δασικών πυρκαγιών. Τη «δουλειά» πήρε μια εταιρία που κατασκεύαζε κάτι άχρηστες τσίγγινες κατασκευές. Μιλάμε για αρπαχτή ολκής. Αποκαλύψαμε το σκάνδαλο, κυνηγήσαμε την υπόθεση και αναγκάσαμε τελικά τη νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας (αρμόδιος ήταν ο τότε υφυπουργός και νυν υπουργός Ε. Μπασιάκος) να κηρύξει έκπτωτη την εταιρία (η σύμβαση είχε γίνει επί ΠΑΣΟΚ). Και τι έγινε με το έργο; Εγκαταλήφθηκε! Οταν ρωτήσαμε σχετικά τον Ε. Μπασιάκο (το φθινόπωρο του 2004), μας έδωσε την εξής αφοπλιστική απάντηση: Οι υδατοδεξαμενές δε χρειάζονται και δεν υπάρχει λόγος να κατασκευαστούν, γιατί το σύστημα λειτουργεί και το καλοκαίρι του 2004 είχαμε μείωση των πυρκαγιών!!! Ετσι αντιμετωπίζουν τη δασοπροστασία.
♦ Το νέο αφεντικό προστάζει…
Εδώ και καιρό κυκλοφορούσε η είδηση ότι ο Βαρδινογιάννης «παίρνει» την «Ελευθεροτυπία» (οι «στενές σχέσεις» με τον Τεγόπουλο ήταν γνωστές από παλιά). Φαίνεται πως η πώληση ολοκληρώθηκε μέσα στο καλοκαίρι (αυτό κυκλοφοράει στα δημοσιογραφικά στέκια) και ένα εκ πρώτης όψεως δευτερεύον γεγονός συνηγορεί υπέρ της φήμης.
Οπως είναι γνωστό, η «Ελευθεροτυπία» είναι η μόνη εφημερίδα που αγόραζε τα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά της δίκης της 17Ν και τα δημοσίευε στην ηλεκτρονική της έκδοση την επομένη κάθε συνεδρίασης. Ξαφνικά, αμέσως μετά τη θερινή διακοπή του δικαστήριου, τα πρακτικά σταμάτησαν να δημοσιεύονται. Η τελευταία ενημέρωση της ηλεκτρονικής έκδοσης της «Ελευθεροτυπίας» είναι για τη συνεδρίαση της 1ης Αυγούστου. Δυο μέρες μετά την επανέναρξη της δίκης, το σχετικό link συμπληρώθηκε και αναφέρει: «Τα πρακτικά (από 7/12/05 έως 1/8/2006». Ενημερώνει δηλαδή ότι… τέρμα. Τώρα που ήρθε η ώρα των μαρτύρων υπεράσπισης, των απολογιών και των αγορεύσεων, το νέο αφεντικό κατέβασε το διακόπτη.
♦ Στρατός κατοχής
Παρέλκει -νομίζουμε- κάθε συζήτηση για το αν είναι ή όχι στρατός κατοχής ο στρατός που υπό τη σημαία του ΟΗΕ στέλνεται στο Νότιο Λίβανο. Αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβολογημένοι, θα πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε ιμπεριαλιστικό στρατό που έχει στόχο να εγκαθιδρύσει κατοχή. Η εντολή που έχει αντανακλά το συσχετισμό δυνάμεων (στρατιωτικό και διπλωματικό) που καταγράφηκε μετά την ήττα του Ισραήλ στον πόλεμο. Δεν έχει την εντολή που αρχικά προσπάθησαν να του δώσουν ΗΠΑ-Γαλλία (να διεξάγει πόλεμο κατά της Χεζμπολά), αλλά μη κοροϊδευόμαστε με τις παπαριές περί ειρηνευτικής δύναμης. Ο στρατός αυτός έχει σαν στόχο να υψώσει ένα τείχος προστασίας του Ισραήλ, κρατώντας τις δυνάμεις της Χεζμπολά μακριά από τα σύνορα, και ταυτόχρονα να ενισχύσει εκείνες τις δυνάμεις του Λιβάνου (από τον αμερικανόδουλο πρωθυπουργό Σινιόρα μέχρι τους «φυλάρχους» Τζεμαγιέλ και Τζουμπλάτ. Κοντολογής, έχει ως σκοπό να ακυρώσει τα όποια κέρδη αποκόμισαν οι δυνάμεις της Αντίστασης στα πεδία των μαχών με το αίμα των μαχητών τους.
Το ότι η Χεζμπολά έχει αποδεχτεί -έστω και με μισή καρδιά- την παρουσία αυτού του στρατού δεν αλλάζει σε τίποτα το χαρακτήρα του. Ας μη μας απασχολήσουν οι λόγοι που οδήγησαν την πολιτική αυτή οργάνωση σ’ αυτό το συμβιβασμό. Το γεγονός είναι ότι πρόκειται για συμβιβασμό. Σε ένα περιβάλλον ρευστό, όπου ο συσχετισμός δυνάμεων δε θα παραμείνει σταθερός αλλά θα μεταβάλλεται συνεχώς. Για να λειτουργήσουν οι παραπέρα εξελίξεις υπέρ του λαού του Λιβάνου, καθήκον δικό μας είναι να καταγγείλλουμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση και να αγωνιστούμε ενάντια στην παρουσία της χώρας μας σ’ αυτή.
♦ Το σπίτι του κρεμασμένου
Η Αννούλα η Φόνσου, πάλαι ποτέ πρωταγωνίστρια του «παλιού» ελληνικού κινηματογράφου (και καλλιτεχνικών δημιουργιών υψηλού επιπέδου όπως… «Το κορίτσι με το άλογο») ήταν για χρόνια από τα γκεσέμια του Περισσού στον κλάδο των ηθοποιών. Γι’ αυτό και εξέπληξε η συμμετοχή της στο συνδυασμό του Σκανδαλίδη. Η ίδια, όταν ρωτήθηκε σχετικά στη συνέντευξη που ακολούθησε την παρουσίασή της από τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, απάντησε ότι δεν έπαψε να ανήκει στο ΚΚΕ, αλλά κατεβαίνει με τον Σκανδαλίδη γιατί πιστεύει «στο ανοιχτό μυαλό του» και θέλει «να αλλάξει το σκηνικό του πολιτισμού, για να μην είναι αυτά τα πηγαδάκια που δουλεύουν οι ίδιοι άνθρωποι»!
Ο Περισσός το κατάπιε και δεν έκανε κανένα σχόλιο τις επόμενες μέρες. Μια βδομάδα αργότερα, όμως, ο σχολιογράφος της τελευταίας σελίδας του «Ριζοσπάστη» (που τυχαίνει να είναι ο ίδιος ο διευθυντής της εφημερίδας και μέλος του ΠΓ του Περισσού, Δ. Κουτσούμπας) δεν άντεξε και σχολίασε πικρόχολα: «Πάει η Υβέτ! Εφυγε απ’ τον Σκανδαλίδη και πάει στον Κακλαμάνη! Σου λέει, τι ο ένας, τι ο άλλος…». Μιλάνε, ωρέ Κουτσούμπα, για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;
♦ Για φτύσιμο (1)
«Ο πόλεμος κι αυτό που λέμε τρομοκρατία είναι σε συνεχή αλληλοτροφοδότηση. Η κρατική τρομοκρατία και η θρησκευτική ατομική τρομοκρατία ενισχύει η μία την άλλη». Αλέκος Αλαβάνος (εφημερίδες, 12.8.06). Χωρίς κανένα σχόλιο. Αρκεί ο τίτλος.
♦ Για φτύσιμο (2)
«Ο πόλεμος που μαίνεται σήμερα στο Λίβανο δεν είναι ένας πόλεμος του αραβικού κόσμου εναντίον του Ισραήλ, αλλά μάλλον ένας πόλεμος των σκληροπυρηνικών δυνάμεων της περιοχής -των παλαιστινιακών οργανώσεων Χαμάς και Ισλαμική Τζιχάντ καθώς και της λιβανικής Χεζμπολά με την υποστήριξη της Συρίας και του Ιράν- οι οποίες απορρίπτουν οποιαδήποτε συμφωνία με το Ισραήλ». Γιόσκα Φίσερ (εφημερίδες, 8.8.06). Σχόλιο όπως παραπάνω.
♦ Τζάμπα μάγκες
Τζάμπα μάγκες και οι δύο. Ο Γιάννος πήγε να τη βγει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για την αντίθεσή της στην πώληση της Εμπορικής, θυμίζοντας ότι η διαδικασία ξεκίνησε επί κυβέρνησης Σημίτη με τον ίδιο υπουργό Οικονομίας. Και ο Γιωργάκης έσπευσε να διαγράψει το Γιάννο από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ξέροντας ότι αυτός ούτε εσωκομματικά στηρίγματα διαθέτει ούτε λαϊκό έρεισμα, οπότε η διαγραφή δεν θα του κόστιζε τίποτα. Αν είναι τόσο μάγκας όσο λένε τα παπαγαλάκια του, γιατί δε διαγράφει τον Πάγκαλο για τις τελευταίες δηλώσεις του και γιατί δεν τόλμησε να διαγράψει το Βενιζέλο όταν του την έβγαινε από τ’ αριστερά σε κάθε πρόσφορη ευκαιρία;
♦ Στενοχώριες
Δεν κρύβει τη στενοχώρια του από την ήττα του Ισραήλ ο Αντώνης Καρκαγιάννης. Απολαύστε τον: «Το Ισραήλ, η δυναμική αιχμή και το μοναδικό δημοκρατικό προγεφύρωμα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, για πρώτη φορά τα τελευταία 50-60 χρόνια δεν κέρδισε ένα πόλεμο, άρα τον έχασε. (…) Ολοι αισθανόμαστε ευτυχείς και ανακουφισμένοι που τελείωσε ο πόλεμος, οι σκοτωμοί και οι καταστροφές. Πόσο όμως δικαιούμαστε να αισθανόμαστε ευτυχείς που το “κόμμα του θεού”, η παρακρατική “Χεζμπολάχ” όχι μόνο δεν ηττήθηκε αλλά βγήκε στρατιωτικά ενισχυμένη και πολιτικά κυρίαρχη στον Λίβανο και τη Μέση Ανατολή!» («Καθημερινή», 20.8.06).
Σε τέτοιες περιπτώσεις λίγο ξυδάκι κάνει καλό…
♦ Μίσος
Η ίδια φυλλάδα δε μπορούσε να κρύψει το μίσος της για τη λιβανέζικη Αντίσταση. Οταν, λοιπόν, άρχισαν να έρχονται οι πρώτες εικόνες από τη συμμετοχή της Χεσμπολά στην ανοικοδόμηση του Λιβάνου και την άνοδο της λαϊκής επιρροής της, δημοσίευσε τη φωτογραφία μιας γιαγιάς που μετρούσε τα λεφτά που μόλις είχε πάρει ως αποζημίωση, με τον εξής υπότιτλο: «Η ηλικιωμένη Λιβανέζα μετράει τα δολάρια της Χεζμπολάχ, αυτά που μοιράζει η σιιτική παρακρατική οργάνωση στους αστέγους του πολέμου των 34 ημερών, εξαγοράζοντας τις εντυπώσεις και τη συμπάθεια των θυμάτων» («Καθημερινή», 22.8.06).
Αλήθεια, κάνει μπίζνες με το Ισραήλ ο Αλαφούζος;
♦ Η γνώση, το όπιο…
«Υπάρχει Θεός;», ερωτάται ο φυσικός (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης) Γ. Γραμματικάκης (δισέλιδη συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία», 12.8.06). Και απαντά: «Υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό που δεν καταλαβαίνουμε και πολύ πιθανόν δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Αν αυτό το εννοούμε Θεό, τότε είναι Θεός. Είναι τελείως βέβαιο. Αυτό που λένε πολλοί συνάδελφοί μου, ότι κάποια στιγμή από το κενό δημιουργήθηκε κάτι, το θεωρώ τελείως ανόητο. Μετά, λέω πάντα όταν με ρωτάνε: Αν το αισθάνεσαι, ναι υπάρχει. Και στο κάτω κάτω, είναι και μια ανακούφιση. Γιατί να στερήσουμε τον εαυτό μας από αυτή την ανακούφιση ότι υπάρχει και κάτι άλλο και δεν είναι όλα μηδέν».
Η επιτομή του επιστήμονα του ταγμένου στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Η επιστημονική γνώση είναι για τους λίγους κι εκλεκτούς. Για τους πολλούς, για την εκμεταλλευόμενη μάζα, η ανακούφιση από τα δεινά ας έρχεται μέσω της ιδεολογίας και μάλιστα στη χειρότερη μορφή της: το θρησκευτικό όπιο.
♦ …και ο ρεμβασμός των χορτάτων
Οι λίγοι κι εκλεκτοί, χορτασμένοι από τα πλούτη που παράγουν οι πολλοί, έχουν την πολυτέλεια του ρεμβασμού: «Νομίζω ότι μερικοί άνθρωποι το κάνουν, προσπαθούν να απογειωθούν. Προσπαθούν λιγάκι την καθημερινότητα να την παραμερίζουν με έναν τρόπο και να ασχολούνται με πιο καίρια πράγματα, που είναι η τέχνη, η ποίηση, η επιστήμη. Αν αυτό το πετύχουν έχουν και τη συναίσθηση ότι η ζωή τους πραγματικά αξίζει και είναι αξιοσέβαστη» (στο ίδιο).
Ετσι είναι. Οι χορτάτοι έχουν την πολυτέλεια του ρεμβασμού. Οι άλλοι τρέχουν όλη μέρα για τον επιούσιο, χωρίς να μπορούν να παραμερίσουν την «καθημερινότητα». Και τρέφονται αναγκαστικά με τηλεοπτικά και άλλα σκουπίδια.
♦ Εγκλημα και τιμωρία…
Με την έναρξη του πολέμου στο Λίβανο σε βαρύ πυροβολικό της σιωνιστικής προπαγάνδας μετατράπηκαν τρεις γνωστοί ισραηλινοί συγγραφείς: Νταβίντ Γκροσμάν, Αμος Οζ και Α.Β. Γιεοσούα. Εκπρόσωποι του λεγόμενου αριστερού σιωνισμού, είχαν γίνει διάσημοι και ως «υπέρμαχοι της ειρήνης» με τους Παλαιστίνιους. Αυτά τα σιωνιστικά γεράκια, λοιπόν, μόλις είδαν ότι ο ισραηλινός στρατός δεν τα καταφέρνει, ανέλαβαν να στηρίξουν τη διπλωματική προσπάθεια των Αμερικανών, τασσόμενα υπέρ της κατάπαυσης του πυρός, χωρίς βέβαια να αποστούν από τη βασική τους θέση: «Πρόκειται για δίκαιη και ηθική επιχείρηση αυτοάμυνας, σύμφωνη με τη διεθνή νομιμότητα και έχει στόχο απειλή που προέρχεται από εχθρική χώρα» (επιστολή στη «Χααρέτζ», εφημερίδες 7.8.06).
Ο πρώτος από τους τρεις, όμως, κατέβαλε και προσωπικό τίμημα. Την τελευταία μέρα του πολέμου είδε τον μικρότερο γιό του, τον 20χρονο Ούρι Γκροσμάν να σκοτώνεται πιασμένος σαν τον ποντικό στη φάκα: το τανκ στο οποίο υπηρετούσε τινάχτηκε από ρουκέτα της Αντίστασης, όπως και τόσα άλλα ισραηλινά τανκ.
Η κηδεία του Ούρι εξελίχτηκε σε σουρεαλιστική παράσταση. Ο σκληρός σιωνιστής Γκροσμάν εξύμνησε την πολεμική αρετή και την «ισραηλότητα» του γιου του, πνίγοντας τον πατρικό πόνο. Ομως ο μεγαλύτερος γιος Γιόναθαν δεν κρατήθηκε. Αποκάλυψε ότι ο αδερφός του κατατάχτηκε μια βδομάδα μετά τη δική του απόλυση από το μέτωπο και ότι ο ίδιος μεσολάβησε (έβαλε «βύσμα», όπως λέμε απλοελληνικά) για να ενταχθεί στη δική του μονάδα. «Ηθελα να υπηρετήσει σε άρμα Merkava-4, για το οποίο μου είχαν πει ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο. Φαίνεται όμως ότι όταν σε στέλνουν να πεθάνεις σε μια ανόητη και εκ των προτέρων χαμένη επιχείρηση αυτοκτονίας, ούτε το Merkava-4 χρησιμεύει σε τίποτα». Το «βύσμα» λειτούργησε σαν μπούμερανγκ. Δεν πήραν υπόψη τους, βλέπετε, ότι από την άλλη όχθη πολεμούσαν μαχητές ψυχωμένοι και αποφασισμένοι.
