Αριστερά είναι το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας, που τοποθέτησε ο Μπακογιάννης στο αλσύλιο του Πικιώνη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Δεξιά είναι το άγαλμα του Σεργκέι Προκόφιεφ, που τοποθετήθηκε το 2016 (επέτειος των 125 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου σοβιετικού συνθέτη) στη Μόσχα, στην περιοχή των μεγάλων θεάτρων.
Επιλέξαμε σκόπιμα το συγκεκριμένο από τα πολλά αγάλματα του Προκόφιεφ που υπάρχουν στη Ρωσία, διότι δεν ανήκει στη σοβιετική περίοδο, ούτε στην περίοδο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης των Χρουτσιόφ, Μπρέζνιεφ και επιγόνων, αλλά στην περίοδο Πούτιν. Ακόμα και στο πλαίσιο ενός σκληρού βοναπαρτιστικού καθεστώτος, η τέχνη μπορεί να συνεχίσει τουλάχιστον την παράδοση της καλαισθησίας. Ενώ η τέχνη που συνοδεύει την ελληνική Δεξά ήταν, είναι και θα είναι θεραπαινίδα της απόλυτης κακογουστιάς, αυτής που εκδηλώνεται με τα στρας και το λαμέ των δεξιώσεων της ελληνικής μπουρζουαζίας ή τις… σπονδές της στα σκυλάδικα της καψούρας. Πώς να το κάνουμε, άλλο Μύκονος και άλλο Μόσχα (ακόμα και επί Πούτιν).