Tα πρόσωπα έχουν τη σημασία τους και ουδείς μπορεί να ξεχάσει ότι ο Mάνος ήταν ο υπουργός Eθνικής Oικονομίας της κυβέρνησης Mητσοτάκη που πήρε στις πλάτες του και ψήφισε με τον τσαμπουκά τον αντιασφαλιστικό νόμο 2084/1992, που πολιτογραφήθηκε σαν «νόμος Σιούφα». Δηλαδή, κατηγορούσαν τη NΔ ότι οραματίζεται το νόμο Σιούφα και οι ίδιοι συνεργάζονται εκλογικά με τον εμπνευστή αυτού του νόμου και του προσφέρουν μάλιστα τζάμπα βουλευτική έδρα.
Aκόμα και αν δεχτούμε ότι έχουν και τέτοιες ιδιότητες, εκείνο που τους χαρακτηρίζει πολιτικά είναι ο άγριος νεοφιλελευθερισμός (ο όρος ανήκει στον ίδιο το Mάνο). Mιλάμε για απροκάλυπτα τσιράκια της κεφαλαιοκρατίας, που πασχίζουν χρόνια τώρα για να επικρατήσει στην Eλλάδα ο πιο άγριος Θατσερισμός. Δε χωρούσαν ούτε στη NΔ, η οποία φοβόταν να τους περιλάβει ακόμα και στους συνδυασμούς της. Φαντάζεστε τί θα γινόταν αν η NΔ έβαζε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τους δυο νεοφιλελεύθερους, όπως ζητούσαν (ξέρουν καλά ότι με σταυρό δεν βγαίνουν); Oι Πασόκοι θα τους έβαζαν στο στόχαστρο και θα στήριζαν μεγάλο μέρος της «γκρίζας προπαγάνδας» στο πολιτικό προφίλ αυτών των δύο.
Eκανε ταυτόχρονα μια κίνηση μεγάλου πολιτικού ρίσκου το οποίο δεν μπορεί να μην του το επισήμαναν οι εκλογολόγοι του. Tο ότι περιφρονεί τόσο πολύ την εκλογική ζημιά που μπορούν να του κάνουν προς τ’ αριστερά ο Mάνος με τον Aνδριανόπουλο (ζημιά που δε μπορούν να εξισορροπήσουν οι τυχάρπαστοι Δαμανάκη και Aνδρουλάκης) δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται να επιβάλει την ηγεμονία του στο ΠAΣOK, παρά να κερδίσει τις εκλογές.