Η ξεφτίλα των ξεπουλημένων στο κεφάλαιο αστογραφειοκρατών συνδικαλιστών δεν έχει όριο. Πριν από λίγο, η ΓΣΕΕ έδωσε στη δημοσιότητα «τα αποτελέσματα ειδικής θεματικής έρευνας κοινής γνώμης, η οποία απευθύνεται σε εργαζόμενους ιδιωτικού τομέα, για την καταγραφή-μέτρηση και συγκριτική αποτίμηση δεικτών κλίματος αναφορικά με την αισιοδοξία, την εξέλιξη των αμοιβών και την ασφάλεια της θέσης εργασίας»!
Η ανώτατη συνδικαλιστική οργάνωση έχει τόση επαφή με τους εργαζόμενους που χρειάζεται να κάνει γκάλοπ για να βρει τους… δείκτες κλίματος. Λες και είναι καμιά εταιρία απ’ αυτές που τροφοδοτούν με τέτοιου είδους στοιχεία τα ΜΜΕ ή τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Λες και οι εργαζόμενοι διακρίνονται από το βαθμό… αισιοδοξίας τους.
Για να καταλάβετε για τι λακέδες του καπιταλισμού μιλάμε, αρκεί να σας πούμε ότι κάνουν λόγο για «επισφάλεια που προκαλείται από ένα πιθανό δεύτερο επιδημικό κύμα». Η πανδημία σαρώνει, ακόμα και ο Χαρδαλιάς μιλάει για δεύτερο κύμα της πανδημίας κι αυτοί το… γλυκαίνουν μιλώντας για… πιθανότητα δεύτερου κύματος!
Αντιλαμβάνεστε ότι τα αποτελέσματα του «γκάλοπ» είναι ασορτί με αυτούς που το οργάνωσαν:
- Οι εργαζόμενοι εκφράζουν «μεγάλη επιφύλαξη» για την τηλεργασία.
- «Ο δείκτης αισιοδοξίας παρουσιάζει μείωση».
- «Αντίστοιχη μείωση παρατηρείται και στον δείκτη ασφάλειας της απασχόλησης».
- Υπάρχει «ένταση του κλίματος επισφάλειας» και «αυξανόμενος προβληματισμός (sic!) των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα».
- Υπάρχουν «σοβαρές στρεβλώσεις (sic!) στην αγορά εργασίας».
Μετά απ’ όλα αυτά, «η ανάγκη πλήρους θεσμικής παρέμβασης μοιάζει επιτακτική» (ακόμα και σ’ αυτό διαλέγουν την πιο ήπια έκφραση: δεν είναι επιτακτική, μοιάζει επιτακτική). Τι θέλει να πει ο… ποιητής; «Σε αυτή την δύσκολη – από κάθε άποψη – συγκυρία, η πλήρης επαναφορά και ενεργοποίηση του κοινωνικού διαλόγου και των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων αποτελεί περισσότερο από ποτέ πλέον επιβεβλημένη κοινωνική αναγκαιότητα».
Παιδιά, γιατί σταματήσατε να μας παίζετε; Αυτό ρωτούν οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ τα συνδικάτα των καπιταλιστών και την κυβέρνηση. Γιατί να τους «παίξουν», όμως; Οι νεοφιλελεύθεροι συνήθως απεχθάνονται κάθε έννοια συνδικαλισμού. Ακόμα και τον συνδικαλισμό-υπηρέτη του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα, οι σοσιαλδημοκράτες χρησιμοποιούν περισσότερο αυτόν τον συνδικαλισμό, στον οποίο έχουν συνήθως ισχυρά ερείσματα.
Τους Παναγόπουλους και τους Κουτσιούκηδες θα τους χρησιμοποιήσουν όταν θα τους χρειάζονται για να καταπνίξουν εργατικές κινητοποιήσεις. Μέχρι τότε, τους αφήνουν στο «μούσκιο». Κι αυτοί δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα, γιατί και ο «μούσκιος» έχει τα καλά του, τα προνόμιά του, το χτίσιμο καριερών, τις θέσεις σε διοικητικά συμβούλια επιχειρήσεων κτλ. κτλ.
Είναι φανερό ότι οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές δεν έχουν -και δε θέλουν να έχουν- κανέναν ουσιαστικό δεσμό με την εργατική τάξη. Εχουν φτιάξει ένα σύστημα που τους επιτρέπει να αναπαράγονται και να μη χάνουν τον έλεγχό του. Η εργατική τάξη, όμως, δεν μπορεί να αγωνιστεί ενάντια στους συνεχείς σφετερισμούς του κεφαλαίου, για τη διεκδίκηση και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων της, χωρίς συνδικαλισμό, δηλαδή χωρίς ταξική οργάνωση για τις άμεσες διεκδικήσεις της. Η προσπάθεια για την οικοδόμηση αυτής της ταξικής οργάνωσης δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο σε πλήρη ρήξη με τον αστικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.