Οι σημαντικές αλλαγές στην πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να είναι η ηγέτιδα ιμπεριαλιστική δύναμη στο δυτικό ημισφαίριο, είναι λογικό να απασχολήσουν τα διεθνή μίντια. Υστερία σαν την ελληνική, όμως, δε θα συναντήσεις αλλού. Η αμερικανοδουλεία είναι στο πολιτικοϊδεολογικό DNA της ελληνικής αστικής τάξης και ποτέ δεν έχει σταματήσει η προσπάθειά της να δηλητηριάζει μ’ αυτήν τον ελληνικό λαό.
Αν κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών η Καμάλα Χάρις και στη συνέχεια κερδίσει τον Τραμπ και γίνει η πρώτη γυναίκα και έγχρωμη πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι σίγουρο ότι θα βρουν κάποια ευκαιρία να την ονομάσουν… Χαρισιάδου, όπως ονόμασαν τον Μπάιντεν… Μπαϊντενόπουλο. Γεμάτη από αμερικανοκόλακες είναι η αστική πολιτική σκηνή και το μιντιακό κατεστημένο. Κάποιοι/ες από το τελευταίο έχουν καταβάλει πολύ μεγάλες προσπάθειες για να μπουν στο pay roll της αμερικάνικης πρεσβείας. Τους/τις καταλαβαίνεις από τις αντιδράσεις αμέσως μόλις πάει να σηκωθεί ένα κύμα αντιαμερικανισμού στη χώρα. Σκαρφαλώνουν στα κεραμίδια και σκούζουν σαν ερωτευμένοι γάτοι/ες.
Δεν αξίζει, βέβαια, να σχολιάσουμε τα περί «πατριωτισμού» του Μπάιντεν, που ψάλλουν ομαδικά οι βαρόνοι του Δημοκρατικού κόμματος. Ούτε το δικό του ισχυρισμό ότι έβαλε το συμφέρον της πατρίδας και του κόμματος πάνω από το προσωπικό του συμφέρον. Μέχρι προχτές δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι είναι μια χαρά και δεν σκοπεύει να αποσυρθεί, τι σόι επιφοίτηση ήταν αυτή που του ήρθε μέσα σε δυο-τρεις μέρες; Η αλήθεια είναι εξαιρετικά απλή: μετά την πίεση των στελεχών του κόμματος, που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, ανέλαβαν τα «χοντρά πορτοφόλια». Οι μεγάλοι καπιταλιστές που αποτελούν τους βασικούς χρηματοδότες των Δημοκρατικών. Οταν αναλαμβάνουν αυτοί, έχουν τον τρόπο να γίνονται… πειστικοί.
Μετά την απόπειρα κατά του Τραμπ, αυτοί σιγουρεύτηκαν ότι ο Sleepy Joe δεν έχει ελπίδες να κερδίσει. Ενα ακόμα ντιμπέιτ-συντριβή για τον κουρασμένο και με προβλήματα συγκέντρωσης Μπάιντεν θα ήταν αρκετό για να εκτινάξει ο Τραμπ τη δημοσκοπική διαφορά σε επίπεδα ασφάλειας. Για να γυρίσουν το παιχνίδι, θα έπρεπε να δημιουργήσουν ένα «σοκ» που θα αποσπούσε τα φώτα της δημοσιότητας από τον Τραμπ και το μπανταρισμένο αυτί του. Ο εξαναγκασμός του Μπάιντεν σε απόσυρση ήταν… μονόδρομος.
Ποιον θα βάλουν στη θέση του Μπάιντεν; Ο ίδιος έδωσε το χρίσμα στην αντιπρόεδρό του, το ζεύγος Κλίντον τάχτηκε υπέρ της Καμάλα, όπως και άλλα στελέχη των Δημοκρατικών, όμως το ζεύγος Ομπάμα απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στην αντιπρόεδρο. Δεν το έκανε, βέβαια, από… μετριοφροσύνη, για να μην φανεί ότι θέλει να επηρεάσει τα πράγματα (για τους Κλίντον δεν ισχύει το ίδιο;), όπως γράφουν και λένε διάφορα παπαγαλάκια, αλλά είτε επειδή έχει έτοιμη άλλη υποψηφιότητα (η Μισέλ Ομπάμα;) είτε επειδή θέλει πρώτα να δει μετρήσεις.
Εχουν ένα μήνα μπροστά μέχρι το συνέδριο των Δημοκρατικών, στη διάρκεια του οποίου θα κάνουν καθημερινά μετρήσεις (τις λεγόμενες κυλιόμενες), για να διαπιστώσουν αν η Χάρις μπορεί να νικήσει τον Τραμπ. Αν η διαφορά Τραμπ-Χάρις αρχίσει να μεγαλώνει και φανεί μη αντιστρεπτή, τότε ίσως επιχειρήσουν ένα νέο «σοκ» με κάποια νέα υποψηφιότητα. Ολα παίζουν στο τραπέζι, καθώς οι Δημοκρατικοί, πέρα από την προεδρία, θέλουν να κερδίσουν την πλειοψηφία τουλάχιστον σε ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα (η Γερουσία είναι ο πρώτος στόχος), ώστε να μην είναι ανεξέλεγκτος ο Τραμπ αν κερδίσει τις προεδρικές. Βλέπετε, έχουν γραμμάτια να ξεπληρώσουν στους καπιταλιστές που στηρίζουν την καμπάνια τους, όχι μόνο σε ομοσπονδιακό επίπεδο (προεδρικές εκλογές), αλλά και σε πολιτειακό επίπεδο (εκλογές για γερουσιαστές, βουλευτές και κυβερνήτες).
Το επιχείρημα που ακούγεται, ότι θα καταλήξουν με μισή καρδιά στη Χάρις, γιατί αλλιώς τα λεφτά που έχουν μέχρι τώρα δοθεί στην καμπάνια Μπάιντεν-Χάρις θα πρέπει να επιστραφούν, είναι αστείο. Οι μεγάλοι χορηγοί μπορούν να πάρουν πίσω τα λεφτά και να τα ξαναδώσουν στην καμπάνια που θα αρχίσει ο τυχόν νέος υποψήφιος.
Οπως είναι αστεία αυτά που άρχισαν να λένε οι άνθρωποι του Τραμπ, όπως ο γιος του Ντόναλντ Τραμπ τζούνιορ, που θεωρείται το «αφεντικό» στην καμπάνια του πατέρα του, ότι «στην Καμάλα Χάρις αναλογεί το σύνολο των αριστερών πολιτικών που εφάρμοσε ο Τζο Μπάιντεν. Η μοναδική διαφορά είναι πως αυτή είναι ακόμη πιο φιλελεύθερη και λιγότερο ικανή από τονΤζο, κάτι που από μόνο του λέει κάτι». Για εμάς κάτι τέτοια είναι γελοία, αλλά στον ακροδεξιό και θρησκευόμενο αμερικάνικο όχλο κάτι τέτοια πιάνουν.
Και πολύ ασχοληθήκαμε, τελικά. Θα επαναλάβουμε αυτά που γράψαμε μετά την απόπειρα κατά του Τραμπ:
Τι πρέπει να κρατήσουμε, λοιπόν; Πως η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική δεν άλλαξε ούτε μετά από πολιτικές δολοφονίες που συγκλόνισαν τον κόσμο (π.χ. Τζον Κένεντι). Το λεγόμενο «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ, ο γραφειοκρατικός μηχανισμός της Ουάσινγκτον, ο άμεσα συνδεδεμένος με τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, φροντίζει για την «κανονική» λειτουργία του συστήματος διοίκησης. Είτε κερδίσει δεύτερη θητεία ο Μπάιντεν είτε επανέλθει για τη δική του δεύτερη θητεία ο Τραμπ, αυτή η «κανονικότητα» δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.
Τον Τραμπ πλέον τον γνωρίζει το σύστημα. Γνωρίζει, λοιπόν, ότι η χυδαιότητά του, η «αντισυμβατικότητά» του, το απύλωτο στόμα του, όλα αυτά που τον χαρακτηρίζουν ως άτομο, ουδέποτε στη διάρκεια της πρώτης θητείας του διασάλευσαν την ιμπεριαλιστική «κανονικότητα».
Το ίδιο καλά γνωρίζει το αμερικάνικο σύστημα και τη Χάρις. Ο μέντοράς της Τζο Μπάιντεν, τον οποίο υπηρετεί επί τέσσερα χρόνια μένοντας στη σκιά του, την προίκισε με μια πομπώδη αλλά πέρα για πέρα αληθινή ιμπεριαλιστική δήλωση, με την οποία έκλεισε το κείμενο της απόσυρσής του. Μια δήλωση αντίστοιχη του «make America grate again» του Τραμπ:
«Πιστεύω σήμερα αυτό που πίστευα πάντα: Δεν υπάρχει τίποτα που η Αμερική να μην μπορεί να κάνει – όταν το κάνουμε όλοι μαζί. Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής»!