Eλπιζα ότι θα μπορέσω να ανακοινώσω την είδηση της κατάπαυσης του πυρός ανάμεσα στις σκηνές των εκτοπισμένων, είπε με θλίψη ο Ουαέλ Αλ-Νταχντούχ, ο πρύτανης των παλαιστίνιων δημοσιογράφων, επικεφαλής του γραφείου του Αλ-Τζαζίρα στη Λωρίδα της Γάζας, που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στο Κατάρ. Και από το δωμάτιο του νοσοκομείου, αισθάνθηκε την υποχρέωση να στείλει ένα μήνυμα στους συμπατριώτες του, που έχουν συνηθίσει χρόνια τώρα ν’ ακούνε τη φωνή του από την πρώτη γραμμή των γεγονότων.
Θυμίζουμε ότι ο Ουαέλ Αλ-Νταχντούχ έχει πληρώσει βαρύ προσωπικό τίμημα. Οι σιωναζιστές στόχευσαν το σπίτι του και δολοφόνησαν τη σύζυγό του και δύο παιδιά του. Αργότερα, σκότωσαν και το μεγάλο του γιο, Χάμζα Αλ-Νυαχντούχ, επίσης δημοσιογράφο, στοχεύοντας με πύραυλο αέρος-εδάφους το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μαζί με τον εικονολήπτη Μουσταφά Θουράια. Λίγο αργότερα,στόχευσαν και τον ίδιο και τον εικονολήπτη του, σε ένα υπό βομβαρδισμό σχολείο-καταφύγιο στη Χαν Γιούνις, όπου είχαν πάει για ρεπορτάζ. Ο Ουαέλ τραυματίστηκε, ενώ ο εικονολήπτης Σάμερ Αμπού Ντάκα πέθανε από αιμορραγία, καθώς επί πέντε ώρες οι σιωναζιστές πυροβολούσαν όποιον πλησίαζε για να του προσφέρει βοήθεια και να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.
Σκοτώσατε τα παιδιά μου επειδή είμαι δημοσιογράφος, αλλά εγώ θα συνεχίσω να μεταδίδω την αλήθεια, είπε απευθυνόμενος στους σιωναζιστές ο Ουαέλ Αλ-Νταχντούχ. Και το έπραξε. Ηταν συνεχώς στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, δίνοντας με τη στάση του μήνυμα ελπίδας στον παλαιστινιακό λαό: παραμένουμε ακλόνητοι, παρά τα διαρκή εγκλήματα. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πειστεί μήνες αργότερα να δεχτεί τη μεταφορά του στο Κατάρ για να αποκατασταθεί η ζημιά στο χέρι του, που χειροτέρευε καθώς συνέχισε να κάνει ρεπορτάζ με το χέρι μπανταρισμένο.
Μακριά από την αγαπημένη του Γάζα, στην οποία θα ξαναγυρίσει, ο Ουαέλ Αλ-Νταχντούκ έστειλε στους συμπατριώτες του ένα συγκινητικό μήνυμα.
Θα ήθελα να είμαι ανάμεσά σας για να ανακοινώσω την είδηση της κατάπαυσης του πυρός από τις σκηνές των εκτοπισμένων στον αγαπημένο μας τομέα. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα γι’ αυτό το γεγονός είναι ανάμεικτα, όσο ποτέ άλλοτε.”
Η χαρά είναι μεγάλη, γιατί οι δολοφονίες, οι εκτοπισμοί και η καταστροφή θα σταματήσουν για το λαό μας. Αλλά υπάρχει και λύπη για την τεράστια απώλεια συγγενών, περιουσίας και ζωών. Χάσαμε περισσότερους από 200 συναδέλφους και συναδέλφισσες.
Αφού μνημόνευσε μερικούς από τους δολοφονημένους δημοσιογράφους, ο Ουαέλ Αλ-Νταχντούχ κατέληξε:
Ο λαός μας έχασε πάρα πολλά. Γι’ αυτό λέω ότι η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή μου είναι με κάθε πατέρα, μητέρα, παιδί και ηλικιωμένο που γεύτηκε την πίκρα της απώλειας. Ωστόσο, όλα αυτά πρέπει να τα αποδεχτούμε για χάρη του θεού και να προσευχηθούμε να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, φέρνοντας ασφάλεια, ειρήνη και σταθερότητα.
