Αφού «μαζεύτηκαν» οι υπουργοί που είχαν αναλάβει να παρουσιάζουν στα ραδιοκάναλα το χρονοδιάγραμμα… επανόδου στην «κανονικότητα», βγήκε ο Πέτσας για να μας πει ότι το «lockdown» θα πάρει μια βδομάδα παράταση, μέχρι τις 7 Δεκέμβρη. Εδωσε έτσι το έναυσμα για μια νέα φιλολογία, με τα ίδια υλικά: «Θα πάει και μετά τις 7 Δεκέμβρη; Μάλλον στις 15 θ’ ανοίξει η λιανική, για να δουλέψει λίγο η αγορά, στις 21 θ’ ανοίξει με προσοχή και η εστίαση» κτλ. κτλ.
Ετσι, η δημόσια συζήτηση θυμίζει εκείνους που αφού έθαψαν τον μακαρίτη, μαζεύτηκαν μετά για τον καφέ της παρηγοριάς και συζητούν για την κληρονομιά του και τους κληρονόμους του.
Ποιον βολεύει αυτή η συζήτηση; Την κυβέρνηση Μητσοτάκη, φυσικά. Γιατί όταν συζητάμε για το αύριο, ξεχνάμε ή περνάμε σε δεύτερη μοίρα το σήμερα και το χθες.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά και οι πρωταγωνιστές του δράματος εμφανίζονται σε ρόλους αντίθετους απ’ αυτούς που πραγματικά παίζουν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζεται ως η επιτομή της υπευθυνότητας, που εφαρμόζει πιστά τις εισηγήσεις των ειδικών, κλείνοντας τ’ αυτιά της στις Σειρήνες της ανευθυνότητας, οι οποίες ζητούν γρήγορο άνοιγμα!
Το κυριότερο: αντιστρέφεται πλήρως το βασικό επίδικο των ημερών, που δεν είναι το «πότε θα ανοίξουμε;» αλλά το «πόσο πιο αυστηρό πρέπει να γίνει το lockdown;».
Είναι ξεκάθαρο το κριτήριο της κυβέρνησης: ο αριθμός των διασωληνωμένων (ο οποίος συνδέεται και με τον αριθμό των θανάτων, αφού ένα μεγάλο μέρος από τους ασθενείς που διασωληνώνονται σήμερα θα καταγραφούν ως νεκροί μετά από μια-δυο εβδομάδες). Δεν ξέρουμε σε τι ύψος έχουν βάλει τον «ανεκτό» αριθμό διασωληνώσεων, σίγουρα όμως το κριτήριό τους έχει… βελτιωθεί.
Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες το όριό τους ήταν οι διαθέσιμες κλίνες ΜΕΘ του ΕΣΥ. Πλέον, με τις διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ να πληθαίνουν καθημερινά και με τις ψευδο-ΜΕΘ (απλές κλίνες που φέρουν απλά έναν αναπνευστήρα, άντε κι ένα μόνιτορ και χωρίς εντατικολόγους) να βαφτίζονται και να προσμετρώνται ως ΜΕΘ, έχουν… διευρύνει τα… όρια αντοχής του συστήματος.
Πρόκειται για μια μακάβρια αριθμητική, η οποία έρχεται να υπηρετήσει την καπιταλιστική «κανονικότητα»: Δεν τους ενδιαφέρει πόσοι θα πεθάνουν. Φτάνει ο αριθμός να είναι… διαχειρίσιμος επικοινωνιακά. Δεν την πέταξε τυχαία την κουβέντα ο ακροδεξιός τηλεπλασιέ-υπουργός: «Πανηγυρίζουμε επειδή είμαστε δώδεκα φορές κάτω από το Βέλγιο σε θανάτους».
Αν το σκεφτούμε λίγο, θα βεβαιωθούμε ότι τον σχετικά πολύ χαμηλό αριθμό θανάτων κατά την πρώτη φάση της πανδημίας, την περασμένη άνοιξη, τον αντιμετωπίζουν ως… καβάτζα: «είχαμε λίγους νεκρούς μέχρι τον Ιούνη, άρα… μας παίρνει να έχουμε πολύ περισσότερους τώρα. Φτάνει να φαίνεται προς τα έξω ότι το ΕΣΥ δεν έχει καταρρεύσει»!
Πρόκειται για κυνισμό εγκληματιών. Διαχειρίζονται τους ανθρώπους και τις ζωές τους σαν μολυβένια στρατιωτάκια σε αναπαράσταση μάχης. Δεν μας νοιάζει πόσοι θα πεθάνουν, αρκεί να μην μας ρίξουν την ευθύνη για τους θανάτους.
Αν στην αρχαία Σπάρτη επικρατούσαν οι αρχές μιας πρωτόγονης στρατοκρατίας, αν οι ναζί ορκίζονταν στην ευγονική που θα επέτρεπε την επιβίωση μόνο των υγιών μελών της αρίας φυλής, ο σύγχρονος καπιταλισμός εφαρμόζει μια άλλου τύπου ευγονική, που έχει στο κέντρο της το μέγιστο κέρδος. Γι’ αυτό επαναλαμβάνουν συνεχώς τα περί ευπαθών ομάδων και υποκείμενων νοσημάτων, συνδυάζοντάς τα με τη μη κατάρρευση του συστήματος υγείας. «Εμείς έχουμε καθήκον να εξασφαλίσουμε στον καθένα ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο (όχι κατ’ ανάγκην σε ΜΕΘ, αρκεί ένα κρεβάτι σε απλό θάλαμο covid). Από εκεί και πέρα, όσοι πεθάνουν πέθαναν»…
Για να πεθάνουν όσο γίνεται λιγότεροι, θα πρέπει να περιοριστεί η διασπορά του κοροναϊού. Δεν μπορεί, όμως, ο περιορισμός της διασποράς να τίθεται πάνω από την ανάγκη να λειτουργήσει η οικονομία!
Ποιος, όμως, εμποδίζει την κοινωνία να λειτουργεί την οικονομία της στο ελάχιστο απαραίτητο (στο επίπεδο των ειδών πρώτης ανάγκης και της κοινής ωφέλειας) και ταυτόχρονα να εφαρμόζει ουσιαστική κοινωνική αποστασιοποίηση ώστε να εμποδίσει τη διασπορά του κοροναϊού; Μόνο η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας, ο καπιταλισμός. Χωρίς την καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας, η κοινωνία θα μπορούσε να διαθέσει αποθέματα (και υπάρχουν άφθονα) ώστε να περιορίσει την κινητικότητα των μελών της και ν’ αντιμετωπίσει τον κοροναϊό, μέχρι να βγει το εμβόλιο.
Ετσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, οι πάντες προσβλέπουν στο εμβόλιο. Ομως, ποιος διαμορφώνει τους όρους της πορείας της κοινωνίας μέχρι το εμβόλιο;
Από τότε που υπάρχει καπιταλισμός υπάρχει και ταξική πάλη ανάμεσα στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και στους μισθωτούς εργάτες. Οι εργάτες προσπαθούν να βελτιώσουν το μισθό τους, την κοινωνική τους ασφάλιση, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας. Προσπαθούν, μ’ άλλα λόγια να μικρύνουν το βαθμό εκμετάλλευσης, να ενισχύσουν -έστω και ελάχιστα- τη θέση τους μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Οταν παίζεται η υγεία τους και η ζωή των γονιών τους, δεν πρέπει να εντάξουν αυτό το μείζον πρόβλημα στην ταξική πάλη; Επειδή η απάντηση είναι αυτονόητα καταφατική, πρέπει να πάμε και στο «διά ταύτα»: καθολικό lockdown (δηλαδή, να κλείσει κάθε παραγωγική, εμπορική, οικονομική δραστηριότητα, που δε σχετίζεται με παραγωγή και διανομή ειδών πρώτης ανάγκης και με κοινή ωφέλεια), για να μειωθεί δραστικά η διασπορά του κοροναϊού. Για όσο καταστεί απαραίτητο.
