Δύο χιλιάδες δεκαεννιά
πού είσαι, της ανατροπής γενιά;
Θα παρακαλούσαμε ν' ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμα Τζανακόπουλου (γράψαμε πρόσφατα λεπτομερώς) και να δώσουν στη δημοσιότητα στοιχεία για τα δώρα τους σε συζύγους και ερωμένες. Διαφάνεια παντού! Οχι μόνο «πόθεν έσχες», ο λαός πρέπει να τα γνωρίζει αυτά. Το πάνδημο ερώτημα διατύπωσε θαρρετά πρώτος ο Γιάννης Κότσιρας με το «αναρωτιέμαι πού να 'σαι / τι φοράς όταν κοιμάσαι» και πανηγυρίζοντας που «έχω το σεντόνι σου». Δείτε το Αμέρικα, έτσι ασκείται η σύγχρονη πολιτική. Να μην ξέρουμε ποιοι υπουργοί φοράνε στρινγκ και ποιοι σώβρακα; Τι κρέμες προτιμούν, ποια σκεπάσματα χρησιμοποιούν; Τι κολόνια φοράνε, ποιες είναι οι αγαπημένες τους σειρές; Να μην ξέρουμε; Με τι κριτήριο ψηφίζουμε; Στην άγνοια πάντα; Αρκετά!
Βρωμάει ο αέρας φασισμό, μυρίζει πια μπαρούτι
η κοινωνία υποχωρεί κι από το χαζοκούτι
μονάχα παίρνει εντολές, άκριτα, ζαλισμένη.
Μετά θα ματοκυλιστεί για να σωθούν τα κτήνη
θα μετανιώσει ύστερα –γνωστή η ιστορία-
κι όλο θ' αργεί η έξοδος απ' την προϊστορία.
«Το θέμα δεν είναι το χοιρινό απέναντι από μουσουλμάνους. Είναι το φαγητό απέναντι από πεινασμένους. Το γλέντι απέναντι από βασανισμένους. Η αδιαφορία απέναντι από πνιγμένους» (Κωνσταντίνος Ταχτσίδης).
– Τάσο μου μη χασομεράς κουστούμι να διαλέξεις
να πάει καθαριστήριο και έτοιμο να το 'χεις
γιατί Δεκέμβρης έρχεται και ο καιρός ζυγώνει
να πάρουμε το μέρισμα, να πάμε super market
να δω το χρώμα του κιμά, την ομορφιά της φέτας
να πάρω κι ένα δίλιτρο απ' το καλό το λάδι.
– Και μια αφίσα Γκόλφω μου να πάρεις, με τον Κούλη
γιατί είναι φιλάνθρωπος, του πρέπει μια εικόνα
εκεί στο εικοστάσι μας στο πλάι του εθνάρχη
να την κοιτώ, να τη φιλώ, να κάνω το σταυρό μου
που βοηθάει τον λαό κι ελεημοσύνες κάνει.
Η Κοκκινοσκουφίτσα επιθυμεί να επισημάνει και να εξάρει (να επτάρει, να οκτάρει και να δεκάρει) τις φιλότιμες όσο και διασκεδαστικές προσπάθειες του υπουργείου παιδιάς –παιδιόθεν- να μας μάθει γράμματα, γράμματα σπουδάματα, του θεού τα πράματα. Με τον φόβο, με την απειλή, με το ξύλο που βγήκε από τον παράδεισο, με τον εισαγγελέα, με τον παπά, με τον αστυνόμο, με τον κοτζαμπάση.
Οποιου δεν του 'ρθε κόψιμο σε παραβάν, δεν ξέρει
Τη θέση την αληθινή και το βάρος της ψήφου
Κι όποιος χούντα δε γνώρισε, ξεκάθαρα δεν βλέπει
Τις τόσες ομοιότητες με τη «δημοκρατία».
«Ποιος φταίει σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς. / Ποιος φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι. / Οποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί! / Οποιος χαμένος είναι, να παλέψει! / Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο» (Μπέρτολτ Μπρεχτ).
Κάηκαν οι αντιστάσεις. Ξεχαρβαλωμένα καλώδια χάσκουν παντού, αποστεγνώθηκε το κριτήριο και δεν κάνουν πια συνάψεις οι εγκεφαλικοί νευρώνες, με αποτέλεσμα όλα να φαντάζουν πρωτόγνωρα και στο πλαίσιο της ατομικότητας και των προσωπικών βιωμάτων, χωρίς μνήμη, χωρίς ιστορία, χωρίς γνώση ή διδαχή. Αποξηραμένα υγρά πια, καίνε μυαλά κι οργανισμούς και ματαιώνουν κάθε ελπίδα ανάνηψης. Εγκλεισμός στα ταπεινότερα ένστικτα, επιστροφή στα κελιά, στα σπήλαια, στη δήθεν αίσθηση ασφάλειας των αρχανθρώπων σε ένα δήθεν απόλυτα εχθρικό περιβάλλον γεμάτο δήθεν τρόμο και δήθεν κινδύνους. «Μη βγαίνετε έξω, υπάρχουν παντού άνθρωποι», σαρκάζει η λαϊκή μούσα. Μια αγελαία κυνωνία -ναι, κυνωνία- σε πανικό. Από την αγριότητα της επίθεσης που δέχεται, από τη δική της αγριότητα δις ανεστραμμένη στον καθρέφτη της. Από τις επιλογές της, από τις εκλογές της, από την εμμονή της στην αποφυγή οτιδήποτε ουσιώδους. Μια κοινωνία έτοιμη να κατασπαραχτεί μεταξύ της ή από τα κανόνια, αρκεί να μη χρειαστεί να αναλάβει την παραμικρή από τις ευθύνες της!…
Κοκκινοσκουφίτσα
