Χορταστικός… εθνικισμός

Ολη η Ελλάδα, λέει, παρέλασε με το «Μακεδονία ξακουστή». Και με το «Μακεδονία ξακουστή» θα πάμε και στις κάλπες, γράφει -χωρίς να κρύβει τη χαιρεκακία του- ο Πρετεντέρης (του αφανούς επιτελείου Κούλη).
 
Η ΕΡΤ φρόντισε να ψιλοκρύψει το γεγονός. Το ξεπέταξε στα γρήγορα, για να εστιάσει στα πρόσωπα των υπουργών που παρέστησαν στις παρελάσεις σε διάφορες πόλεις και έκαναν και δηλώσεις. Το μήνυμα ήταν σαφές: «πείτε και γράψτε ό,τι θέλετε, όμως οι δικοί μας υπουργοί παρίστανται στις παρελάσεις, ενώ οι δικοί σας έτρεχαν να κρυφτούν από την οργή του λαού».
 
Και με το «Μακεδονία ξακουστή», μετά από κάποιες ταλαντεύσεις, η κυβέρνηση βρήκε την «κουλ» λύση: «τραγουδήστε το όσο θέλετε, για τη δική μας Μακεδονία μιλάει, τη χώρα του Αλέξανδρου»…
 
Oμως, η μεγάλη ρελάνς έγινε με την «επιχείρηση Αγαθονήσι». Με τουρκικά πολεμικά να παρενοχλούν δήθεν το ελικόπτερο που μετέφερε τον Τσίπρα κι αυτός, αφού… κατάφερε να προσγειωθεί, να δηλώνει στεντορεία τη φωνή ότι κανένας δεν μπορεί να τον παρεμποδίσει, γιατί θα πήγαινε ακόμα και κολυμπώντας. Μιλάμε για μεγάλο παλικάρι!
 
Γενικά, η 25η του Μάρτη ήταν φέτος έντονα φορτισμένη εθνικιστικά. Οι μπάντες που παιάνιζαν «Μακεδονία ξακουστή», οι πολίτες που τραγουδούσαν το ίδιο «χιτάκι», ο Τσίπρας, ο Κούλης και η Φώφη -ακροβολισμένοι από τον Εβρο μέχρι τα Δωδεκάνησα- να στέλνουν μηνύματα στην Τουρκία, κι όλ' αυτά διανθισμένα με αλληλοκατηγορίες για το ποιος είναι περισσότερο πατριώτης, πιο ντούρος, πιο επαγγελματίας, πιο αποτελεσματικός στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.
 
Δε θα μετρήσουμε πόσοι είναι αυτοί που εμπλέκονται -αν όχι πολιτικά, τουλάχιστον συναισθηματικά- σ' αυτό το ντελίριο εθνικισμού. Που θεωρούν ότι πλήττονται «ταυτοτικά» ζητήματα (είναι ο νέος όρος που επινόησε η αστική δημοσιολογία, για ν' αποφύγει τον κακοφορμισμένο όρο «εθνικισμός»). Είναι δύσκολο να μετρηθεί η λαϊκή εμπλοκή, σε μια περίοδο που γενικά δεν ευνοεί τις συγκεντρώσεις πλήθους.
 
Είναι βέβαιο, όμως, ότι ο εθνικισμός εξακολουθεί ν' αποτελεί το πιο αποτελεσματικό δηλητήριο. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε ένα παρένθετο ζήτημα, το οποίο προέκυψε εξαιτίας της πίεσης των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που έχουν τους σχεδιασμούς τους για τα Δυτικά Βαλκάνια. Και να μην υπήρχαν οι Πρέσπες, υπάρχει πάντοτε ο «εξ Ανατολών κίνδυνος». Βήχει ο Ερντογάν, σηκώνονται ρίγη κρυολογήματος στην Ελλάδα. Δεν περνάει μέρα που να μην έχουμε ένα ζήτημα «τουρκικής προκλητικότητας». Τα ίδια κάνει, βέβαια, και η τουρκική αστική πολιτική ηγεσία, όμως εμάς μας αφορά τι γίνεται στην Ελλάδα.
 
Φάτε εθνικισμό για να χορτάσετε την πείνα σας, είναι το δόγμα της αστικής πολιτικής. Ολα τα αστικά κόμματα το υπηρετούν, το καθένα με το δικό του τρόπο. Οπως την εποχή της «Ψωροκώσταινας» και της «Μεγάλης Ιδέας», ένας λαός καταδικασμένος στη φτώχεια και στην κοινωνική εξαθλίωση, τρέφεται με υπερβολικές δόσεις εθνικισμού. Πριν προλάβει να χωνέψει τη μία ακολουθεί άλλη.
 
Ο αγώνας ενάντια στον εθνικισμό δεν μπορεί να γίνει με συνθήματα. Απαιτεί συστηματική δουλειά που θα φέρει στο επίκεντρο τα ταξικά ζητήματα, υπό το βάρος των οποίων θα καταρρεύσουν τα ιδεολογήματα.