Τον Φλεβάρη του 2015, όταν κατέρρευσε το ιστορικό γεφύρι της Πλάκας στα Τζουμέρκα, οι συριζαίοι ήταν φρέσκοι στην κυβέρνηση (μόλις είχαν αναλάβει) και κανένας δεν μπορούσε να τους επιρρίψει ευθύνες. Είχαν έτσι όλη την άνεση να κατηγορήσουν τους προκατόχους τους για αδιαφορία και εγκατάλειψη. Γιατί το γεφύρι έπεσε από την εγκατάλειψη, από την αδιαφορία για την πραγματοποίηση των απαραίτητων έργων στήριξης και συντήρησης.
Τέσσερα χρόνια μετά, η κατάρρευση ενός άλλου ιστορικού γεφυριού, στον ποταμό Κερίτη στα Χανιά, έρχεται να αποδείξει ότι η εγκατάλειψη και η αδιαφορία είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των αστικών κυβερνήσεων. Τις «χρωματίζει» όλες με τα πιο μελανά χρώματα.
Οταν μάλιστα μαζί με το γεφύρι του Κερίτη γκρεμίζονται και οι άλλες έξι γέφυρες που εξυπηρετούν μια ολόκληρη επαρχία, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Τα παραμυθάκια για «ακραία καιρικά φαινόμενα» δεν πείθουν κανέναν. Αλλωστε, το γεφύρι του Κερίτη έπεσε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και όλοι είδαν πως το νερό που κατέβαινε έφτανε μέχρι το μισό ύψος του γεφυριού. Δεν έπεσε από πάνω, αλλά από κάτω. Από τα θεμέλια. Οπως είχε πέσει και το γεφύρι της Πέτρας, όπως έπεσε πριν από κάμποσο καιρό και ο παραλιακός δρόμος της Καβάλας. Η κατάρρευση ήταν αποτέλεσμα μιας πολύχρονης διάβρωσης που ολοκληρώθηκε με τον σχετικά μεγαλύτερο όγκο νερού που πέρασε εξαιτίας της υψηλής βροχόπτωσης των ημερών.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός μηχανικός για να καταλάβει ότι οι τεράστιες ζημιές στην περιοχή των Χανίων, με τις καταρρεύσεις των γεφυρών ως κορωνίδα τους, οφείλονται στο γεγονός ότι το οδικό δίκτυο είναι παντελώς ασυντήρητο. Κυρίως το επαρχιακό, που δε βρίσκεται στην τουριστική βιτρίνα. Γέφυρες κατασκευασμένες πριν από έναν αιώνα δεν ελέγχονται καν για να διαπιστωθούν οι αναπόφευκτες διαβρώσεις και να γίνουν στη συνέχεια τα απαραίτητα έργα συντήρησης. Πρόκειται για μια απλή τεχνική διαδικασία, που όμως δε γίνεται (δε γίνεται, όχι γίνεται πλημμελώς), γιατί τα κονδύλια (που γίνονται ολοένα και λιγότερα) διατίθενται για έργα βιτρίνας και μοιράζονται με το γνωστό τρόπο της εξυπηρέτησης «ημετέρων».
Το ίδιο ισχύει και για ποταμούς, χειμάρρους αποχευτικά κανάλια κτλ. Δεκαετίες έχουν να βάλουν μηχανήματα να τα καθαρίσουν, ώστε η κοίτη τους να μπορεί να χωρέσει μεγαλύτερους όγκους νερού στις περιπτώσεις που αυτό θα απαιτηθεί (μετά από υψηλή βροχόπτωση). Για να μην πούμε για τις αυθαίρετες (σε βαθμό εγκλήματος) παρεμβάσεις στη διαδρομή των κάθε είδους αγωγών μεταφοράς του νερού από το βουνό μέχρι τη θάλασσα, για τις δασικές πυρκαγιές που αποψιλώνουν ολόκληρες ζώνες και δεν τους επιτρέπουν να συγκρατήσουν την ορμή των όμβριων υδάτων κτλ. κτλ.
Στη Μάνδρα θρηνήσαμε τρεις δεκάδες νεκρούς. Στην Κρήτη έναν κτηνοτρόφο που έτρεχε έρημος και μόνος να σώσει το κοπάδι του. Και μερικές μέρες πριν, μια οικογένεια που πνίγηκε καθώς ταξίδευε με το αυτοκίνητό της. Δεν είναι όμως καθόλου ήσσονος σημασίας οι καταστροφές σε υποδομές, σπίτια, ποιμνιοστάσια καλλιέργειες κτλ.
Αυτός ο θλιβερός απολογισμός, αποτέλεσμα της πλήρους κρατικής αδιαφορίας για τη συντήρηση των υποδομών, για το σχεδιασμό και την εκτέλεση αντιπλημμυρικών έργων και για τη συνεχή παρακολούθηση της κατάστασης που βρίσκεται το δίκτυο, ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει σε μια ξαφνική νεροποντή που θα ξεπερνά τα συνήθη όρια μιας περιοχής, γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικός αν αναλογιστούμε τη φιέστα (περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο) που έστησαν οι συριζαίοι στην Κρήτη. Στόχος της ήταν ν' ανακοινώσει ο Τσίπρας τη στήριξη του πασόκου Αρναουτάκη και για να υποσχεθούν «γην και ύδωρ» στους καπιταλιστές του τουρισμού. Οι καταστροφές στα Χανιά και στο Ρέθυμνο ήρθαν να αποκαλύψουν τη γύμνια αυτού του «αναπτυξιακού» μοντέλου, που έχει στη βάση του την «αρπαχτή» από μεγάλους και μικρούς καπιταλιστές.