ως πότε, σύντροφοι, με τα σκατά;
Οπως γράφει και το «επετειολόγιο της εβδομάδας», συμπληρώνονται σήμερα σαράντα και τρία χρόνια από τη νομιμοποίηση του αυτοαποκαλούμενου «κομμουνιστικού» κόμματος παρά του αειμνήστου εθνάρχου. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως βεβαίως αυτού που υπέγραψε ο μακαρίτης ο Χαρίλαος και που η Αλέκα (τι γίνεται αυτή η ψυχή;) διατύπωσε ευσχήμως ως «μη σπάσιμο ούτε τζαμιού»…
Προχωρημένος Σεπτέμβριος με θερμοκρασίες Ιουλίου! Εκεί μας κατάντησαν… Αντε, να έρθει ο Κούλης (cool is) που «δεν τρέφει αυταπάτες», μπας και επιστρέψουμε (a piss τρέψουμε) στην κανονικότητα της ανισότητας.
«Για να κρύψουν την έλλειψη πραγματικών σκέψεων, κάποιοι έχουν εφεύρει μια εντυπωσιακή μηχανή που κατασκευάζει μεγάλες σύνθετες λέξεις, περίπλοκες κοινοτοπίες, ατέλειωτες προτάσεις, νέες και ανήκουστες εκφράσεις, που όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια κατά το δυνατόν δύσκολη γλώσσα, που δίνει την εντύπωση της ευρυμάθειας. Ομως, με όλα αυτά, στην ουσία δεν λένε τίποτα: όποιος τους ακούει δεν γίνεται αποδέκτης σκέψεων, δεν νιώθει τη γνώση του να αυξάνει, αλλά αισθάνεται την ανάγκη να αναστενάξει: “Ακούω τον μύλο να γυρίζει, αλεύρι όμως δεν βλέπω” – ή βλέπει επιτέλους καθαρά πόσο λειψοί, πόσο χαμερπείς, πόσο άχρωμοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω απ' αυτή τη βαρύγδουπη απεραντολογία» (Αρθουρ Σοπενάουερ).
Και μια προδημοσίευση από το νέο πόνημα της λαϊκής μούσας που θα κυκλοφορήσει με τα πρωτοβρόχια, με τίτλο «Τοίχοι και ντουβάρια των κυνωνικών μέσων δικτύωσης»:
Των social media οι ήρωες και οι επαναστάτες
ολημερίς κραυγάζανε και επαναστατούσαν.
Η νέα συλλογή θα περιέχει και χαϊκού. Μια πρόγευση, ως πρόγευμα:
Λόγια παχιά, «ξεσηκωμός»
λεονταρισμοί, «δεν θα περάσει με τίποτε»
κι έπειτα πιθηκισμός. Και… κλιμάκωση.
Ποια ταξική συγκρότηση; Ποια ιστορική εμπειρία; Ποια διδάγματα; Ας μην κοροϊδευόμαστε…
Τι να 'ναι ο αχός που γίνεται κι η ταραχή η μεγάλη
στη μέση του Σαρωνικού, κάτω στις παραλίες ;
Ο Κουρουμπλής εξύπνησε (με λίγη αργοπορία)
κι εβγήκε τ' ασυμμάζευτα για να τα συμμαζέψει.
Μα το μαζούτ ροβόλησε κατά το Λαγονήσι
κι αν λίγο ακόμα τ' άφηναν θα 'φτανε Κάβο Ντόρο.
Κλαίνε για το… πλημμέλημα (το 'πε η δικαιοσύνη)
τα δυο καράβια τα τρανά, «Lassea» κι «Αγια ζώνη».
Αν το ψάξουμε, βλέπουμε πως –τεχνηέντως μεν, απλά δε- πολλά πράγματα λέγονται απλώς αντεστραμμένα: Κράτος πρόνοιας: πρόνοια κράτους, πάταξη τρομοκρατίας: τρομοκρατία πάταξης, κράτος δικαίου: δίκαιο κράτους, καταπολέμηση ναρκωτικών: ναρκωτικά καταπολέμησης, πνεύμα πρόληψης: πρόληψη πνεύματος, εδραίωση δημοκρατίας: δημοκρατία εδραίωσης, ισχυροποίηση θεσμών: θεσμοποίηση ισχυρών και πάει κλαίγοντας. Τόσο απλά!
Τα τρένα πήραν Ιταλοί, Κινέζοι τα λιμάνια
στη χώρα σκλάβοι κατοικούν, ραγιάδες στα σαλόνια
που κλαίν' τη μαύρη μοίρα τους με χαβαλέ και στάιλ
στο ίντερνετ, στο φέισμπουκ, στο χαρωπό τουίτερ.
«Δεν μας χωνεύουν εμάς τους νέους. Τα ‘χουν καταφέρει έτσι που να βρίσκεις παντού εμπόδια, το ‘χουν κανονίσει στη βρωμοκοινωνία τους να είναι όλα άδεια γύρω μας… Να τελειώνεις δηλαδή για τι; Για να γίνεις ψωροϋπάλληλος μια ώρα αρχύτερα και να σέρνεσαι προσκυνώντας και γλείφοντας, να κολλήσεις δούλος κάπου με πενήντα χιλιάρικα τον μήνα; Δικιά τους η τράπουλα κι όπως θέλουν την μοιράζουν. Κι από πάνω τ’ αληθινά αφεντικά βάζουν τα πρακτορεία τους να μας πουλάνε ιδεολογίες και φούμαρα. Να σε δέρνουν οι μπάτσοι αν καμιά φορά παραφωνάζεις κιόλα, όπως έδερναν ανέκαθεν. Και να ‘χεις και τα διάφορα κοκόρια, τους κομματικούς, να σε θέλουν για να μαζεύεις ψήφους εκεί στο προαύλιο» (Σπύρος Πλασκοβίτης – «Η καρέκλα»).
Κοκκινοσκουφίτσα
