Απλά, χωρίς μάσκα…

Φρικίασαν οι ειρηνόφιλοι από την παρθενική ομιλία Τραμπ στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Ακούς εκεί, να μιλάει μόνο για αφανισμούς, καταστροφές και πολέμους, και να μην αναφέρει ούτε μια φορά τη λέξη ειρήνη!
 
Οταν ο Τραμπ μίλησε για «ολοσχερή καταστροφή της Βόρειας Κορέας», ένα ηχηρό μουρμουρητό ακούστηκε στην αίθουσα. Ενας άνδρας από το ακροατήριο κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του, ενώ η υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, Μάργκοτ Βάλστρομ, έδειχνε την ενόχλησή της σταυρώνοντας τα χέρια της σε στάση ικεσίας. «Ηταν η λάθος ομιλία, τη λάθος στιγμή, μπροστά στο λάθος ακροατήριο» δήλωσε λίγο αργότερα στο BBC.
 
Ευτυχώς που υπήρξε και ο Μακρόν, ο οποίος έκανε επίσης την παρθενική του ομιλία, και χάιδεψε τ' αυτιά των ακροατών του, κάνοντας σπονδές στην ειρήνη με τη γλυκύτητα και τη μουσικότητα της γαλλικής γλώσσας, χωρίς να διστάσει να εκφράσει ανοιχτά τη διαφωνία του με τον Τραμπ σε ορισμένα ζητήματα (συμφωνία των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας με το Ιράν, που ο Τραμπ δήλωσε ότι δε θα ξαναϋπογράψει, και συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα).
 
Οταν ο Τραμπ χαρακτηρίζει το Ιράν «δολοφονικό καθεστώς» και επιτίθεται στη συμφωνία του 2015, την οποία ο Μακρόν χαρακτηρίζει «καλή συμφωνία», η αποκήρυξη της οποίας θα ήταν «σοβαρό σφάλμα» και «ανευθυνότητα», παίρνουμε μια μικρή γεύση για τα αντιτιθέμενα συμφέροντα του αμερικάνικου και του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Ομως θα μείνουμε στο στιλ Τραμπ, που ήταν αυτό που ενόχλησε.
 
Αρκεί να διαβάζει κανείς τα tweets του Τραμπ για να καταλάβει ότι ο άνθρωπος αυτός δε χρησιμοποιεί περισσότερες από εκατό λέξεις. Εκτός από ένα ιμπεριαλιστικό, ρατσιστικό, φαλλοκρατικό γουρούνι, είναι και ένα αμόρφωτο ον, που δεν πρέπει να έχει διαβάσει τίποτα πέρα από κόμικ με «καλούς» υπερήρωες που κατατροπώνουν τους «κακούς». Καμιά σχέση με τη μόρφωση και τη φινέτσα ενός Ομπάμα ή ενός Κλίντον ή με την πολιτική κατάρτιση του Μπους του νεότερου (που μεγάλωσε σε μια πολιτική οικογένεια και προοριζόταν από μικρός για το ρόλο του προέδρου). Ομως, στον «μπρούταλ» μανιχαϊσμό του Τραμπ και του λογογράφου του (Στίβεν Μίλερ ονομάζεται, αλλά ήδη του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι «Νταρθ Βέιντερ») μπορεί κανείς να δει τον ιμπεριαλισμό χωρίς τη μάσκα της ειρηνοφιλίας, της δημοκρατίας, των οραμάτων. Φυσικά, το αν θα γίνει πόλεμος ή όχι είναι άλλο ζήτημα.