Το 2014, όταν ο «ιδιωτικός στρατός» του Μελισσανίδη οργάνωνε δολοφονικού τύπου επιθέσεις κατά μελών του Συντονιστικού Κατοίκων για την υπεράσπιση του άλσους και αποπειρώνταν να πυρπολήσει τη Στρούγκα, διάφοροι «μουστερήδες» έλεγαν πως όλ' αυτά ήταν αποτέλεσμα κάποιων «σκληρών χαρακτηρισμών» που απένειμε στο κιτρινόμαυρο χουλιγκαναριό η «Κόντρα». Ιδιαίτερα της παρομοίωσης της δράσης αυτού του αληταριού με την περιβόητη «Καρφίτσα», την ακροδεξιά συμμορία της Θεσσαλονίκης, που δρούσε υπό την άμεση καθοδήγηση της Ασφάλειας και της ΚΥΠ, οργανώνοντας τη συστηματική τρομοκράτηση των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών, κορυφώνοντας το έργο της με τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Οχι και «Καρφίτσα» εμείς που είμαστε… αντιφασίστες, ήταν το επιχείρημα της Original, που… ζήτησε συγνώμη εκ των υστέρων επειδή τα μέλη της… δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα νεύρα τους. Το δυστύχημα είναι πως αυτές τις απόψεις μοιράζονταν και άλλοι, εντός του κινήματος αυτοί, που αρέσκονται να χαϊδεύουν χουλιγκάνικα αυτιά. Οι οποίοι έσπευσαν να κάνουν τους… μεσολαβητές, πανηγυρίζοντας στο τέλος για τη… συγνώμη-πρόκληση. Βέβαια, ποτέ δεν είχαν το θάρρος να βγουν και να υποστηρίξουν δημόσια αυτές τις απόψεις, να τους δώσουν πολιτική υπόσταση. Ηξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρναν συντριπτικές απαντήσεις, γι' αυτό και επέλεξαν το δρόμο των ψιθύρων και του παραπολιτικού κουτσομπολιού, συνεχίζοντας το νταλαβέρι με τμήμα του χουλιγκαναριού, που στο μεταξύ είχε αποτραβηχτεί από την τραμπούκικη δράση, όπως ακριβώς διέταξε το αφεντικό.
Η επίθεση στη συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήρθε να κατεβάσει πολλούς από τα νέφη της… συγκαταβατικότητας, καθώς είχε το modus operandi της «Καρφίτσας»: προσπάθεια να διεισδύσουν στον κλειστό χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση και στη συνέχεια, όταν απωθήθηκαν από την περιφρούρηση, επίθεση στη μάζα των συγκεντρωμένων που προσπαθούσε να απομακρυνθεί συντεταγμένα από το χώρο. Επίθεση με πέτρες, καδρόνια και φωτοβολίδες, καθώς και ανελέητος ξυλοδαρμός μερικών που είχαν απομακρυνθεί από τον όγκο της συγκέντρωσης και προσπαθούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τα θρασύδειλα φασιστοειδή δε δίστασαν να γρονθοκοπήσουν ακόμα και γυναίκες, παραμονεύοντας στα στενά του προσφυγικού οικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας.
Μόνο το τρίκυκλο με τον Γκοτζαμάνη και τον Εμμανουηλίδη έλειπε. Τους δολοφόνους του Λαμπράκη, που θα είχαν μείνει ασύλληπτοι αν δεν υπήρχε ο Μανώλης Χατζηαποστόλου να σαλτάρει σαν τίγρης πάνω στο τρίκυκλο. Αυτός ήταν ο πραγματικός «Τίγρης» και όχι κάποιοι «Γατούληδες». Ο Τίγρης κατάφερε να πιάσει τους δολοφόνους του Λαμπράκη. Στη Φιλαδέλφεια, από το 2014 μέχρι σήμερα, έχουν οργανωθεί πολλές επιθέσεις, σχεδόν όλες μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας, και τα φασιστοειδή όχι μόνο δρουν ανενόχλητα, αλλά έχουν και την προστασία της Αστυνομίας.
Στις 20 Ιούλη του 2014, τα ΜΑΤ άνοιξαν αιφνιδιαστικά τον κλοιό για να επιτεθούν οι μπράβοι ενάντια σε μέλη του Συντονιστικού Κατοίκων και στη συνέχεια τους παρακολουθούσαν απαθώς πότε να εισβάλλουν στη Στρούγκα και να προσπαθούν να της βάλουν φωτιά και πότε να επιτίθενται με κυβόλιθους, πυροσβεστήρες και ό,τι άλλο έβρισκαν στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από τη Στρούγκα, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν αρκετούς, μερικούς σοβαρά. Στη συνέχεια, ο ίδιος ο Δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει εκδηλώσεις, ακόμα και συνεδριάσεις του δημοτικού του συμβούλιου, χωρίς να δεχτεί επίθεση από τους τραμπούκους.
Η νέα έξαρση των επιθέσεων ξεκίνησε πριν από εβδομήντα περίπου μέρες και περιλάμβανε και πάλι «τα πάντα όλα»: αποκλείστηκαν και βανδαλίστηκαν τα στέκια της Στρούγκας και της Λαϊκής Συνέλευσης. Κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβούλιου. Εγιναν καταστροφές ακόμα και σε οικοδομή συγγενικού προσώπου του δημάρχου. Οργανώθηκε υβριστική επιδρομή κατά του δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων στις εκδηλώσεις της 25ης του Μάρτη. Πάντα παρουσία της αστυνομίας, που δεν έκανε τίποτα για να παρεμποδίσει τη δράση των τραμπούκων, ακόμα και όταν κυνηγούσαν στο κέντρο της πόλης τον πρόεδρο του δημιτικού συμβούλιου. Το αποκορύφωμα ήταν η απαγόρευση της πορείας αλληλεγγύης στη Στρούγκα, που έγινε στις 16 Μάρτη. Η πορεία μπλοκαρίστηκε στην είσοδο της πόλης, ενώ την ίδια ώρα η κεντρική λεωφόρος (Δεκελείας) είχε παραδοθεί στο αλητοτραμπουκαριό, που υπό την προστασία της αστυνομίας ασχημονούσε ανεβοκατεβαίνοντας τη λεωφόρο, υποδηλώνοντας έτσι ότι χάρη στις πλάτες του κράτους η Φιλαδέλφεια-Χαλκηδόνα ανήκει στο αφεντικό τους.
Η επίθεση τύπου «Καρφίτσα» στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, λοιπόν. Ετσι ενδεχομένως να την εξέλαβαν όσοι δεν είχαν στοιχειώδη επαφή με αυτά που διαδραματίζονται εδώ και τρία χρόνια. Οσοι ξέρουν τι συμβαίνει, είδαν ένα ακόμα επεισόδιο στη μακρά αλυσίδα της μαφιόζικης δράσης στην περιοχή, η οποία αναπτύσσεται χάρη στην πολιτική της στήριξη από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία του αστικού πολιτικού φάσματος και χάρη στην επιχειρησιακή της στήριξη από την αστυνομία.
Τι έκανε η αστυνομία εκείνη τη μέρα; Αφησε μια ομάδα τραμπούκων να επιτεθεί στο Πνευματικό Κέντρο, όπου γινόταν η εκδήλωση. Τα μέλη αυτής της ομάδας, μολονότι είχαν διαπράξει σωρεία αδικημάτων, παρέμειναν εκεί και συζητούσαν σαν φιλαράκια με τους αστυνομικούς. Κι όταν έληξε η εκδήλωση και οι συγκεντρωμένοι βγήκαν για να φύγουν με πορεία, τα ΜΑΤ τους έζωσαν τάχα για να τους προστατέψουν, στην πραγματικότητα όμως για να τους «μαντρώσουν» έτσι που να μπορούν ανενόχλητοι να επιτίθενται οι τραμπούκοι. Αυτοί παρέμειναν ανενόχλητοι στα στενά και από εκεί οργάνωναν επιθέσεις ενάντια στους συγκεντρωμένους που αποχωρούσαν, φτάνοντας μέχρι τη γραμμή των ΜΑΤ για να πετάξουν τις πέτρες. Το ότι δεν υπήρξαν περισσότερα θύματα είναι καθαρά θέμα τύχης.
Δεν μπορεί πλέον κανένας να φοράει παρωπίδες. Να αυταπατάται ή να κοροϊδεύει τους άλλους με κουτσομπολιά περί «ακροτήτων» της Κόντρας. Οι τραμπούκοι προσπαθούν να επιβάλουν το νόμο της μαφίας και σ' αυτό έχουν την πλήρη υποστήριξη από το αστικό κράτος, που δεν κρατάει καν κάποια προσχήματα που είχαν προσπαθήσει να κρατήσουν το 2014 οι Σαμαροβενιζέλοι, μετά το δολοφονικό πογκρόμ της 20ής του Ιούνη (οι Σαμαροβενιζέλοι δεν απαγόρευσαν την κινηματική διαδήλωση, ενώ φρόντισαν να βάλουν τα ΜΑΤ στη μέση για να μην υπάρξει επαφή των διαδηλωτών με τους τραμπούκους). Οι πάντες, λοιπόν, μπαίνουμε μπροστά στις ευθύνες (που θα έπρεπε να έχουμε μπει από καιρό).