Από τη μία μεριά, είχαμε τη δακρύβρεχτη ομιλία Ομπάμα για τα «μεγάλα επιτεύγματα» της Αμερικής που τα πέτυχε ο… λαός! Φυσικά δεν μίλησε για όλα. Οπως για παράδειγμα για την αδυναμία αύξησης του κατώτατου ωρομίσθιου από τα 7.25 δολάρια, που ισοδυναμεί με το 62% του ορίου φτώχειας τετραμελούς οικογένειας (15.000 δολάρια), αν αναχθεί σε πλήρη απασχόληση, γεγονός που τον έκανε τον τρίτο (μετά τον Τζέραλντ Φορντ και τον Ρόναλντ Ρίγκαν) πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ που δεν υπέγραψε αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου. ‘Η για το Obamacare, τη μεγάλη μπίζνα για τις ασφαλιστικές εταιρίες, και την ταυτόχρονη αύξηση της συμμετοχής του ασφαλισμένου στα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (κατά 8.5% το χρόνο). Μια μπίζνα που δε νομίζουμε να πειράξει ο Τραμπ, ο οποίος μάλλον θα πετσοκόψει μόνο τα πιο «δαπανηρά» για το κράτος προγράμματα, πλήττοντας φυσικά τους πιο φτωχούς. Φυσικά και έκανε την… πάπια για τις μαζικές δολοφονίες μαύρων από το αστυνομικό σώμα, το οποίο στις μέρες του έκανε σημεία και τέρατα.
Από την άλλη μεριά, είχαμε τη ροζ ιστορία του Τραμπ με το βίντεο με σεξουαλικές «ατασθαλίες» του δισεκατομμυριούχου δημαγωγού, που φέρονται να έχουν οι ρωσικές αρχές (οι οποίες το διαψεύδουν), με το οποίο υποτίθεται ότι τον έχουν στο χέρι και γι’ αυτό ο Τραμπ υποστήριζε τη Ρωσία.
Ομως, όπως είπε και ο Ομπάμα, δε θα πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια βδομάδα, ο πλανήτης θα δει πόσο ανθεί η δημοκρατία στις ΗΠΑ, με την ομαλή μετάβαση από τον ένα εκλεγμένο πρόεδρο σε έναν άλλο, όπως είχε γίνει και με τον Μπους που παρέδωσε τα σκήπτρα της διακυβέρνησης στον Ομπάμα.
Οι πρόεδροι των ΗΠΑ δεν κυβερνούν μόνοι τους, ούτε κάνουν ό,τι γουστάρουν. Ακολουθούν την πολιτική που αποφασίζεται από τους καπιταλιστές. Κι όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ, οι καπιταλιστές δεν είναι τίποτα παρακατιανοί, αλλά πανίσχυροι οικονομικοί δυνάστες με μονοπωλιακές ενώσεις σε όλο τον κόσμο, που μπροστά τους οι πρόεδροι φαντάζουν υπαλληλίσκοι. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του αμερικάνικου κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το ποιος εμφανίζεται στο τιμόνι. Γι’ αυτό και είναι για γέλια (και για κλάματα) η απόλυτη προσωποποίηση της πολιτικής που πλασάρεται στον κόσμο με τον δήθεν «προοδευτικό» Ομπάμα και τον «επικίνδυνο» Τραμπ. Θέλουν να πιστέψουμε ότι το αμερικάνικο κεφάλαιο θα αφήσει τον οποιονδήποτε να βάλει σε κίνδυνο τα συμφέροντά του!
