Την περασμένη εβδομάδα τα προσφυγόπουλα πέρασαν για πρώτη φορά την πόρτα του σχολείου.
Ανάμεσα σε κοστουμαρισμένους εκπροσώπους του υπουργείου Παιδείας, διευθυντές εκπαίδευσης, διευθυντές σχολείων και δημαρχαίους, σε συγκινημένους ειλικρινά και μη εκπαιδευτικούς και εθελοντές, αλλά με απουσία των μικρών συμμαθητών τους (υπήρξε και η εξαίρεση έλληνες μαθητές να τους υποδεχτούν με ελληνικά τραγούδια, καθοδηγημένοι από τους δασκάλους τους), πήραν μέρος σε μια φιέστα, που κυρίως προοριζόταν για να λαμπρύνει το γκρίζο προσωπείο της προσφυγικής πολιτικής της κυβέρνησης και των μακελάρηδων ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων της ΕΕ.
Τα ματάκια τους κοιτούσαν εκστατικά, με απορία και τα χέρια τους κρατούσαν σφιχτά τσάντες και μολύβια.
Υπήρξαν, βέβαια, και λιγοστές απόπειρες φασιστικών και ρατσιστικών στοιχείων να εμποδίσουν την είσοδο των παιδιών στο σχολείο.
Η θέση των παιδιών είναι στο σχολείο. Ομως και αυτή η πράξη της κυβέρνησης είναι μισή και υποκριτική. Δεν πρόκειται για ένταξη των προσφυγόπουλων στο ελληνικό σχολείο. Εκεί, στις κοινές τάξεις του, στις εκδηλώσεις του, στην αυλή του, να δοθεί η μάχη για το άνοιγμα της αγκαλιάς στα προσφυγόπουλα από τα ελληνάκια και τους γονείς τους, που τους δηλητηριάζει η καθημερινή ρατσιστική, φασίζουσα και φασιστική προπαγάνδα, ώστε όλοι, οι έλληνες εργαζόμενοι, τα παιδιά τους και τα προσφυγόπουλα να γίνουν καλύτεροι, ταξικά ευαισθητοποιημένοι, πιο πλούσιοι σε αισθήματα, Ανθρωποι.
Τα προσφυγόπουλα είναι και πάλι γκετοποιημένα, υποχρεωμένα να παρακολουθούν μαθήματα σε απογευματινές ώρες, που το σχολείο δεν λειτουργεί, μακριά από τα βλέμματα των ταξικών αδερφών τους.
Γιούλα Γκεσούλη
