Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση αυτού του σχολίου, διαβάστε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- την ανάλυση για την πρόσφατη συνέντευξη του διευθύνοντα συμβούλου του EFSF/ESM Kλάους Ρέγκλινγκ. Εκείνο που περιγράφει ο γερμανός τραπεζίτης, αρμόδιος για τη διαχείριση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού κρατικού χρέους, είναι η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και μετά το 2018 που λήγει το τρίτο Μνημόνιο.
Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» θα πρέπει να είναι 3,5% και μετά το 2018, που σημαίνει σκληρή δημοσιονομική λιτότητα. Μόνο υπ' αυτόν τον όρο θα δεχτούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές να πάρουν νέα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους (όχι διαγραφή, αλλά επιμήκυνση του χρονικού ορίζοντα των λήξεων). Και βέβαια, δε θα δεχτούν οποιαδήποτε χαλάρωση του καθεστώτος της κινεζοποίησης, στο όνομα της διατήρησης του «φιλικού προς τις επενδύσεις κλίματος». Αλλωστε, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε στη διπλανή σελίδα (ΖΟΟΜ), η συγκυβέρνηση Τσίπρα διακηρύσσει με τον πιο επίσημο τρόπο ότι μόνο το ξένο κεφάλαιο μπορεί να κάνει επενδύσεις.
Στην πραγματικότητα, οι συριζαίοι έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που ήταν εξαρχής σαφές για όσους μελετούν τα πράγματα σε βάθος και στηρίζουν τις αναλύσεις τους στην επιστημονική γνώση και στα πραγματικά δεδομένα και όχι στην παραπλανητική προπαγάνδα των αστικών κομμάτων και ιδιαίτερα των κομμάτων της κοινωνικής δημαγωγίας.
Η πολιτική ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Τη δεκαετία του '80 το ριζοσπαστικό διεκδικητικό κίνημα της μεταπολίτευσης εναπόθεσε τις ελπίδες του στο ΠΑΣΟΚ. Τις είδε να διαψεύδονται, αφού στο μεταξύ κατάφερε να κερδίσει κάποιες μεταρρυθμίσεις στο μισθολογικό, τον εργασιακό και το συνταξιοδοτικό τομέα. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, το αβαθές αντιμνημονιακό κίνημα εναπόθεσε τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ και τις είδε να διαψεύδονται εν ριπή οφθαλμού. Χωρίς να κερδίσει το παραμικρό σε επίπεδο άμεσων διεκδικήσεων, αλλά βλέποντας να σωρεύονται νέα αντεργατικά και φορομπηχτικά μέτρα πάνω στα προηγούμενα, βρίσκεται σε μια κατάσταση απόλυτης σύγχυσης και πλήρους αγωνιστικής παράλυσης.
Δεν είναι πρωτοφανείς ιστορικά τέτοιες κοινωνικές συμπεριφορές, μολονότι δεν τις έχουμε ξαναζήσει τις τελευταίες τέσσερις-πέντε δεκαετίες. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, όμως, την επανάληψη των κοινωνικών φαινομένων με την ακρίβεια που επαναλαμβάνονται τα φυσικά φαινόμενα. Τα εργαλεία ανάλυσης τα έχουμε, μπορούμε να τα αναλύσουμε. Αρκεί να υπάρχει μια ειλικρινής διάθεση αυτοκριτικής, γιατί πέραν του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και οι ευθύνες εκείνων που τον στήριξαν, είτε ανοιχτά, είτε σιωπηρά, είτε ενεργά, είτε απέχοντας από την απαραίτητη πολεμική.
Ομως, πρωταρχική σημασία έχει η εξαγωγή του σημαντικότερου συμπεράσματος από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων ετών. Το αυθόρμητο κίνημα των εργαζόμενων μαζών θα εγερθεί και πάλι. Οι περίοδοι αμπώτιδος και παλίρροιας είναι στη φύση του. Το κενό πολιτικής εκπροσώπησης αυτού του κινήματος, όμως, δεν πρόκειται να κλείσει αυθόρμητα. Είναι καθήκον των πρωτοπόρων επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων να το κλείσουν.
Για να υπάρξει η απαραίτητη «συνάντηση» ανάμεσα στο αυθόρμητο και στο συνειδητό, που θα δώσει νέα τροπή στις εξελίξεις, δημιουργώντας το δυναμικό που είναι απαραίτητο για να υπάρξει διέξοδος από το φαύλο κύκλο.