Υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας μιας κυβέρνησης, θα είχε αποπεμφθεί αμέσως ως προβοκάτορας. Ακόμη και υπό συνθήκες κυβέρνησης-παιδικής χαράς. Γιατί ακόμη και η παιδική χαρά έχει κάποια όρια, κάποιον κανονισμό λειτουργίας. Ομως η παιδική χαρά του Μαξίμου είναι αυτοπαγιδευμένη, γι’ αυτό και ο Τσίπρας με τους συνεργάτες του κατάπιαν τη νέα πρόκληση Μπαρουφάκη πάνω στην κορύφωση της διαπραγμάτευσής τους με τους ιμπεριαλιστές δανειστές.
Αναφερόμαστε στο διπλό αρθρογραφικό χτύπημα του Σαββατοκύριακου από τον υπουργό Οικονομικών, με άρθρα του στους Irish Times και στη Frankfurter Algemeine Zeitung. Ποιο είναι το «ζουμί» από τα άρθρα του Μπαρουφάκη; Οτι στις Βρυξέλλες γίνεται μια εν κρυπτώ διαπραγμάτευση που δε διαφέρει σε τίποτα από τις διαπραγματεύσεις που γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια. Μια διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε αποτέλεσμα «μια από τα ίδια» . Υποστηρίζει, ακόμη, ότι στο τελευταίο Eurogroup ο ίδιος κατέθεσε μια ολοκληρωμένη πρόταση λύσης, η οποία όμως δε συζητήθηκε καν, γιατί οι συνάδελφοί του, προεξάρχοντος του Σόιμπλε, υποστήριξαν ότι οποιαδήποτε έγγραφη πρόταση της Ελλάδας προς οποιονδήποτε υπουργό Οικονομικών θα ήταν απαράδεκτη, γιατί θα έπρεπε να κατατεθεί στη γερμανική Βουλή.
«Μου ζητάνε να πράξω όπως οι προκάτοχοί μου είχαν πράξει τότε – να πάρω τα χρήματα, να επεκτείνω την κρίση στο μέλλον, και να προσποιηθώ ότι έχει… ξεπεραστεί. Οχι, ευχαριστούμε! Δεν εκλεγήκαμε για να κάνουμε τα ίδια», δηλώνει ο Μπαρουφάκης με το γνωστό του ύφος. Ενώ τα άρθρα είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό πρόσωπο (δηλωτικό της μεγαλοπρέπειας του ανδρός), ξαφνικά, όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για την επικείμενη συμφωνία, περνάει στο πρώτο πληθυντικό, σα να εκπροσωπεί ολόκληρη την κυβέρνηση.
Ποια είναι τα πραγματικά περιστατικά; Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου διαπραγματεύεται με τον Δραγασάκη, τον Παππά, τον Τσακαλώτο (και τον Χουλιαράκη με την ομάδα του ως τεχνικούς συμβούλους). Καταρτίζει προτάσεις με «παραμετρικές» αλλαγές (τις οποίες ο Μπαρουφάκης απορρίπτει). Αυτές τις προτάσεις οι υπουργοί τις παραδίδουν ιδιοχείρως στις Βρυξέλλες και τις συζητούν με την τρόικα. Κάθε δυο-τρεις μέρες αυτές οι προτάσεις αλλάζουν, τείνοντας προς την πλήρη συμφωνία ως προς το «δημοσιονομικό κενό» που αναγνωρίζει η τρόικα και την κάλυψή του με νέα μέτρα τα οποία προστίθενται σ’ αυτά που είχαν προταθεί στο αμέσως προηγούμενο κείμενο.
Ο Μπαρουφάκης δε συμμετέχει σ’ αυτή τη διαδικασία. Τον έβγαλαν εκτός… μετά πολλών επαίνων. Πήγε, λοιπόν, στο Eurogroup, έβγαλε τον γνωστό «δεκάρικο» που βγάζει πάντοτε (το λέμε γιατί φρόντισε να δώσει πάλι στη δημοσιότητα την ομιλία του), οι άλλοι άντεξαν (μπορεί να έχουν εκπαιδευτεί και στην υπνοθεραπεία) και όταν τελείωσε του είπαν: «ευχαριστούμε πολύ, ας περάσουμε στο επόμενο θέμα της ημερήσιας διάταξης». Το σημαντικότερο είναι πως αυτός εμφανίστηκε να επιχειρεί να κάνει μια άλλη διαπραγμάτευση, εντελώς διαφορετική από τη διαπραγμάτευση που οι επιφορτισμένοι με τη διεξαγωγή της υπουργοί κάνουν στις Βρυξέλλες! Κι επειδή χολώθηκε από το καρφί της Λαγκάρντ, που ζήτησε «διαπραγμάτευση με ενήλικες», έγραψε και δυο άρθρα για να τα σούρει σε όλους. Λειτούργησε, δηλαδή, ως προβοκάτορας έναντι του πρωθυπουργού του.
Βεβαίως, ουδείς στην Ευρώπη δίνει σημασία στον Μπαρουφάκη και σ’ αυτά που λέει, είτε σε άρθρα και συνεντεύξεις του είτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του στο Eurogroup. Η δηλητηριώδης ατάκα της Λαγκάρντ, ότι πρέπει πλέον να γίνει συζήτηση μεταξύ… ενηλίκων, ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο φτύσιμο στον «ροκ σταρ» υπουργό, δηλωτικό του γενικότερου κλίματος που υπάρχει γι’ αυτόν. Από την άλλη, όμως, είναι υποτιμητικό και για έναν πρωθυπουργό να έχει σ’ ένα καίριο υπουργείο έναν άνθρωπο που κανείς (ούτε ο ίδιος) δεν του δίνει σημασία και να είναι αναγκασμένος να κάνει… βόλτες στήριξης μαζί του.
Ποιος τολμά, όμως, να τον «σουτάρει» από την κυβέρνηση αυτή τη στιγμή; Σίγουρα όχι ο Τσίπρας. Ο Μπαρουφάκης, πάντως, φροντίζει και για αύριο, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Αν ο Τσίπρας τον διώξει, αυτός θα αυτοανακηρυχτεί (χρησιμοποιώντας τα άφθονα προπαγανδιστικά μέσα που του διατίθενται, γιατί ακόμη «πουλάει») σε αντιμνημονιακό ήρωα. Εκτιμά, λοιπόν, ότι μπροστά σ’ αυτό το φόβο ο Τσίπρας θα τον κρατήσει αναγκαστικά στην κυβέρνηση. Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζει ο «ροκ σταρ» υπουργός. Πόσο μπορεί να κρατήσει το ροκσταριλίκι, όταν το μιντιακό σύστημα αρχίσει την αποδόμηση, με τη συμμετοχή και κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά (αν ο Τσίπρας αποφασίσει να τον ξεφορτωθεί άμεσα); Νάρκισσοι σαν τον Μπαρουφάκη δε θέτουν ποτέ τέτοια ερωτήματα.
Ούτε εμείς ενδιαφερόμαστε να βάλουμε αυτό το ερώτημα και να προσπαθήσουμε να βρούμε τις πιθανές απαντήσεις. Σημασία έχει η πολιτική και όχι τα παιχνίδια των πολιτικάντιδων. Γι’ αυτό μιλάμε από τώρα. Για να βοηθήσουμε να μην υπάρξει κόσμος που θα μπλεχτεί στο ψευτοδίλημμα «Τσίπρας ή Βαρουφάκης;».
