Αν δεν ήταν η «δέσμευση» να μην αυξηθεί η θερμοκρασία της Γης πάνω από το σημείο ορόσημο των 2oC, η τελευταία σύνοδος του G7 θα έμοιαζε με κάτι σαν σχολική εκδρομή στο πανέμορφο βαυαρικό κάστρο Ελμαου. Οι ηγέτες δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν πουθενά, πέραν της -για μία ακόμα φορά- καταγγελίας της Ρωσίας για τη στάση της στο ουκρανικό ζήτημα και τις γνωστές χιλιοειπωμένες αερολογίες για ενίσχυση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, της δημοκρατίας κτλ., που δεν συγκινούν πλέον κανέναν. Ούτε στο ζήτημα της επέκτασης των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, που ήθελε ο Ομπάμα, δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν, πέρα από τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα, οι οποίες θα εξετάζονται πάντα σε συνάρτηση με την εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ.
Η Μέρκελ εμφάνισε τη συμφωνία για το κλίμα σαν κάτι σημαντικό που θα προετοιμάσει την επόμενη σύνοδο για το κλίμα που θα γίνει στο Παρίσι τον ερχόμενο Δεκέμβρη. Πόσο όμως αυτή η χωρίς καμία πρακτική σημασία «δέσμευση», θα εισφέρει κάτι νέο στις μέχρι στιγμής επαναλαμβανόμενες διασκέψεις για το κλίμα, που καταλήγουν σε αερολογίες; Φυσικά, μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί ο στόχος να καταργηθούν τα ορυκτά καύσιμα. Ενας στόχος που «θα επιτευχθεί» μέχρι το τέλος του αιώνα!
Οταν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έχουν αυξηθεί σε ποσοστό πάνω από 40% από το 1992, ενώ σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Κιότο (που δεν έχει ακόμα επικυρωθεί από τις ΗΠΑ) θα έπρεπε να έχουν μειωθεί κατά 5% περίπου, ενώ το 90% της αύξησης των εκπομπών προέρχεται από την αυξημένη χρήση άνθρακα στην Κίνα και την Ινδία, δηλαδή τις δύο χώρες που δε δεσμεύονται από το Κιότο, καθότι δεν ανήκουν στις ανεπτυγμένες χώρες, πόσο να πιστέψει κανείς τις αισιόδοξες εκτιμήσεις της καγκελαρίου για καλύτερη προετοιμασία της επόμενης διάσκεψης για το κλίμα;
Μετά από το μεγάλο φιάσκο της διάσκεψης της Κοπεγχάγης το 2010, τότε που οι 200 ανά τον κόσμο ηγέτες δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν ούτε σε μία υποκριτική έστω «δέσμευση» για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, που συνεχώς αυξάνονται, όλες οι διασκέψεις πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες και χωρίς να καλλιεργούν ούτε καν φρούδες ελπίδες. Οπότε η συνάντηση των ηγετών των επτά οικονομικά ισχυρότερων χωρών του κόσμου στο κάστρο Ελμαου της βόρειας Βαυαρίας ήταν καλή μόνο για τις πολυτελείς διακοπές των εμπνευστών της, που κόστισαν ορισμένα εκατομμύρια ευρώ στους λαούς (200 εκατομμύρια ξοδεύτηκαν μόνο για την ασφάλεια της συνόδου). Οι τελευταίοι, φυσικά, δεν είχαν κανέναν λόγο στη συνάντηση που έγινε σε αποστειρωμένο έδαφος, με τους διαδηλωτές να διαδηλώνουν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, υπό την στενή επιτήρηση της αστυνομίας που τους «έλουσε» με χημικά.
