Τομ Μαλινόφσκι: τέως ειδικός συνεργάτης του Μπιλ Κλίντον, τέως λογογράφος της Μαντλίν Ολμπράιτ, νυν βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Σούζαν Μανίλοου: ενεργό οργανωτικό στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Μάιλς Φρεσέτ: πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Κολομβία.
Μάικλ Σίφτερ: διευθυντής του Διεθνούς Κληροδοτήματος για τη Δημοκρατία στη Λατινική Αμερική, που χρηματοδοτείται από την αμερικάνικη κυβέρνηση.
Μιγκέλ Ντίας: αναλυτής της CIA τη δεκαετία του ’90, νυν στέλεχος του αμερικάνικου ΥΠΕΞ στην επιτροπή πληροφοριών και μη κυβερνητικών ειδικών.
Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω; Είναι ή διετέλεσαν ηγετικά στελέχη της περιβόητης ΜΚΟ Human Rights Watch, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «ένας από τους παγκοσμίου φήμης ανεξάρτητους οργανισμούς που έχουν αφοσιωθεί στην υπεράσπιση και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων», αλωνίζει τον κόσμο και εκδίδει πιστοποιητικά «νομιμοφροσύνης» για κυβερνήσεις, αντάρτικα κινήματα, πολιτοφυλακές. Τη βρίσκουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, κυρίως εκεί που υπάρχουν συγκρούσεις.
Τα συγκεκριμένα πρόσωπα «ξεφωνίζουν» σε επιστολή που έστειλαν στον Κένεθ Ροθ, «κεφαλή» της HRW σήμερα, 131 «επώνυμοι», μεταξύ των οποίων κάτοχοι και υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης, πανεπιστημιακοί, ερευνητές, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, κυρίως Αμερικανοί.
Μην φανταστείτε ότι πρόκειται για κάποιο ριζοσπαστικό κείμενο. Γραμμένη με όλους τους κανόνες του αστικού τακτ είναι η επιστολή, η οποία καταλήγει με την προτροπή να γίνει η HRW «περισσότερο διεθνής και λιγότερο αμερικανική», όπως την προέτρεψε το 2010 ο μεγαλύτερος δωρητής της, ο διεθνής σπεκουλάντης Τζορτζ Σόρος.
Εκείνο που κρατάμε από την επιστολή είναι τα ονόματα που επιβεβαιώνουν πως, όπως ακριβώς τα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων μονοπωλίων και οι αμερικάνικες κυβερνήσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία, το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες ΜΚΟ που μπορούν και ασκούν διεθνή επιρροή.
Μιλάμε για κανονικά πρακτορεία που κόβουν και ράβουν την αλήθεια καταπώς συμφέρει στην αμερικάνικη πολιτική. Συχνά, είναι αυτές οι ΜΚΟ που ανοίγουν το δρόμο σε επεμβάσεις. Επισκέπτονται μια χώρα, αρχίζουν τις εκθέσεις, κάνουν διεθνή ντόρο, ώστε να έρθει… «η ώρα της διπλωματίας» και μετά –αν η διπλωματία δεν αποδώσει τα προσδοκώμενα– να έρθει η ώρα του πολέμου.
Οι μεγάλες ΜΚΟ, αυτές με το διεθνές κύρος, την προβολή, τα πολλά λεφτά, παίζουν το ρόλο που έπαιζαν οι ιεραποστολές στις απαρχές της αποικιοκρατίας. Πρακτορεύουν συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών χωρών. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγες οι φορές που τα εθνικά τμήματα τέτοιων ΜΚΟ έχουν συγκρουστεί μεταξύ τους, καθώς υπηρετούν διαφορετικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Τα υψηλόβαθμα στελέχη αυτών των ΜΚΟ, αυτά που παίρνουν τις αποφάσεις (γιατί οι λεγόμενοι εθελοντές έχουν καθαρά εκτελεστικό ρόλο), μεταπηδούν με ευκολία από τις ΜΚΟ σε κυβερνητικά πόστα ή σε πόστα της δημόσιας διοίκησης, χωρίς αυτό να θεωρείται πρόβλημα. Επαγγελματίες θεωρούν τους εαυτούς τους. Οταν είναι υπάλληλοι μιας κυβέρνησης είναι κυβερνητικοί, όταν εργάζονται για μια ΜΚΟ είναι… μη κυβερνητικοί. Ας το έχουμε υπόψη μας αυτό και ας μη δίνουμε καμιά βάση στα λεγόμενά τους.
Π.Γ.
