Με συνοδεία της κατασταλτικής καβαλαρίας των ΔΙΑΣ (δεκάδες μηχανές), αστυνομικών κλουβών, ΜΑΤάδων που έφραζαν το δρόμο, χτυπούσαν και ψέκαζαν τους εκπαιδευτικούς, πέρασαν το προηγούμενο Παρασκευοσαββατοκύριακο μέσα στο «φρούριο» του υπουργείου της Αμάθειας και της Καταστολής οι Σχολικοί Σύμβουλοι για να «επιμορφωθούν» πώς θα «αξιολογήσουν» τους εκπαιδευτικούς, κοντολογίς πώς θα πάρουν μέρος στη χειραγώγηση, την υποταγή και τις απολύσεις τους.
Χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, αποδέχτηκαν το ρόλο του δημίου με αντίκρισμα το «παντεσπάνι» τους (τα 400 ευρώ που παίρνουν επιπλέον από τους απλούς εκπαιδευτικούς), το πρεστίζ της εξουσίας και την βάσιμη πιθανότητα να ξαναβρεθούν σε αντίστοιχη διοικητική θέση στις επόμενες κρίσεις.
Η «δεξαμενή» από την οποία προέρχονται τούτοι οι Νενέκοι της εκπαίδευσης είναι βασικά ο συνδικαλιστικός χώρος των παρατάξεων, που πρόσκεινται στα δυο κόμματα εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), με μαϊντανούς κάποιους ρεφορμισταράδες, κυρίως ΣΥΡΙΖαίους, και κάποιους άλλους «ανένταχτους».
Είναι φυσικό, λοιπόν, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών να μη θέλει να τα χαλάσει μαζί τους. Γιατί είναι «παιδιά», που προέρχονται από τους κόλπους της (πολλοί ήταν παλιότερα συνδικαλιστές των παρατάξεων του αστισμού). Γιατί αντιστοιχούν σε πολύτιμα ψηφαλάκια για τη διατήρηση των δυνάμεών της και της «καρέκλας» στα πόστα της ιεραρχικής συνδικαλιστικής δομής, αφού εξακολουθούν, παρότι μέλη διοίκησης, να είναι μέλη των συνδικαλιστικών ενώσεων των εκπαιδευτικών. Γιατί, τέλος, θέλει να εξακολουθήσει να συσκοτίζει τα μυαλά των εκπαιδευτικών με τις αντιδραστικές θεωρίες της συμμετοχικότητας, της συνδιοίκησης -άρα και της συνενοχής- στους θεσμούς.
ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και ρεφορμιστές όλων των αποχρώσεων υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές της παραπλανητικής ρύθμισης του ΠΑΣΟΚ (επί Ανδρέα Παπανδρέου), να αντικατασταθούν οι παλιοί επιθεωρητές, που ήταν τόσο μισητοί στους εκπαιδευτικούς, με τους δήθεν «συμπαραστάτες» στο παιδαγωγικό και διδακτικό έργο Σχολικούς Συμβούλους.
Αλλωστε, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε, λόγω αυτής της μεταβολής, ο ρόλος του σχολείου στον καπιταλισμό. Πριν υπάρξει η ανάγκη να επιβληθεί η διά πυρός και σιδήρου εφαρμογή της αξιολόγησης, οι Σχολικοί Σύμβουλοι ήταν οι θεματοφύλακες της πιστής εφαρμογής από τους εκπαιδευτικούς της τάξης των κατευθύνσεων του υπουργείου Παιδείας (άρα της κυρίαρχης πολιτικής), όσον αφορά στο παιδαγωγικό και διδακτικό έργο. Πάνω σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν πάντοτε οι «συμβουλές» και η «στήριξή» τους. Ο δε αξιολογικός τους ρόλος πραγματώνονταν έμμεσα (πέρα από τη ρητή αναφορά στους εκπαιδευτικούς νόμους), επειδή διαδραματιζόταν μέσα στο καθεστώς της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας. Βεβαίως, μέσα στο προηγούμενο καθεστώς, όπου υπήρχαν κάποιες χαραμάδες δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου και πάντα μέσα στο πλαίσιο της άνθησης του διεκδικητικού ρεφορμισμού, δινόταν η δυνατότητα στους ταξικούς εκπαιδευτικούς να εκφέρουν γνώμη και να συγκρούονται ιδεολογικά με Συμβούλους, που υπεράσπιζαν την κυβερνητική πολιτική και τις ιδεολογικές αναφορές της κυρίαρχης τάξης.
Τώρα, όμως, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου, να τρομοκρατηθούν οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, ώστε να περάσουν χωρίς αντιστάσεις οι αντιδραστικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, που στήνουν τη δημόσια εκπαίδευση στον τοίχο. Η αξιολόγηση είναι ένας σημαντικός μηχανισμός για να κυλήσει ομαλά αυτή η πολιτική. Και οι Σχολικοί Σύμβουλοι, χωρίς ενδοιασμούς, αποδέχτηκαν να γίνουν σημαντικό γρανάζι του.
