♦ Λευτεριά στον Τάσο Θεοφίλου – 25 χρόνια κάθειρξη χωρίς κανένα στοιχείο – Κανένας σύντροφος στα χέρια του κράτους (πανό στην είσοδο της ΑΣΟΕΕ με το σήμα της κατάληψης)
Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένα αρνητικό σχόλιο για το πανό. Μόνο η επισήμανση ότι αυτού του τύπου τα πανό πρέπει να πυκνώσουν. Και κυρίως να διευρύνουν την απεύθυνσή τους. Δεν χρειάζεται να κάνουμε ζύμωση μεταξύ αλλήλων. Εμείς ξέρουμε τι έγινε με τον Θεοφίλου. Ο ελληνικός λαός δεν ξέρει. Και πρέπει να μάθει.
♦ Εάν το βόδι ήξερε τη δύναμή του εσύ δεν θα έτρωγες μοσχάρι (σύνθημα με μαυροκόκκινη μπογιά και καλλιγραφικά γράμματα στα Εξάρχεια)
Σωστό και πρωτότυπο τον βρίσκουμε τον συνθηματογράφο-ποιητή. Με το επόμενο αρχίζουν τα ερωτήματα.
♦ Η μελαγχολική αριστερά είναι η αριστερά που δεν κέρδισε καμιά μεγάλη μάχη. Και έχασε όλες τις μικρές. Η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι νομική. Είναι ηθική. Δεν κληρονομείται. Δεν κληροδοτείται. Την διεκδικείς σταθερά. (από τον ίδιο συνθηματογράφο, κρίνοντας από την περιοχή και τον καλλι-γραφικό χαρακτήρα)
Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Οτι το μέλλον ανήκει στη… χαρούμενη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ; Η οποία κερδίζει μικρές μάχες (ποιες αλήθεια;) και θα κερδίσει και τη μεγάλη μάχη, σχηματίζοντας κυβέρνηση για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό; Κι όλοι οι άλλοι, που δε συμμεριζόμαστε αυτό το… όραμα, θα παραμείνουμε… μουρτζούφληδες και ηττοπαθείς; Ασε το άλλο: η ιδιότητα του αριστερού είναι ηθική! Τουτέστιν, ή θα γελάει σαν χαζοχαρούμενος ή θα έχει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Τι άλλο θ’ ακούσουμε (και θα διαβάσουμε) ακόμα;
♦ Ούτε μια γουλιά από προϊόντα της Coca Cola μέχρι να λειτουργήσει το εργοστάσιο – ΟΧΙ στις εισαγωγές από Βουλγαρία – Coca Cola – επενδύσεις και εργασία σε Βουλγαρία – απολύσεις και ανεργία σε Μακεδονία (τρικάκι των απολυμένων της Coca Cola στη Θεσσαλονίκη)
Πολλά τα «φάουλ» στην καμπάνια των απολυμένων της Coca Cola στη Θεσσαλονίκη. Ενα μάλιστα απ’ αυτά τα «φάουλ» νομίζουμε ότι είναι πρωτοφανέρωτο στην ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Δε θυμόμαστε άλλη φορά να ντύνεται με τέτοια εθνικιστικά χρώματα ένα εργατικό αίτημα. Εύκολα αντιστρέφεται ο συλλογισμός. Θα ήθελαν οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης «επενδύσεις και εργασία στην Ελλάδα – απολύσεις και ανεργία στη Βουλγαρία»; Γιατί βάζουν τον εαυτό τους «απέναντι» από τους Βούλγαρους εργάτες, παίζοντας με παραδοσιακές εθνικιστικές προκαταλήψεις που γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθιση στην ελληνική Μακεδονία; Υστερα, είναι η αναποτελεσματική ιδέα ενός μποϊκοτάζ, το οποίο επαφίεται στον… πατριωτισμό των καταναλωτών της πολυεθνικής. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τέτοιος «πατριωτισμός» δεν πρόκειται να λειτουργήσει και ότι η πολυεθνική έχει τα μέσα (διαφήμιση, τιμολογιακή πολιτική και πολιτική προσφορών) να διατηρήσει τη θέση της στην αγορά. Αλλους προσανατολισμούς θα έπρεπε να έχει το εργατικό κίνημα.