Παλιά συνηθίζαμε να γράφουμε πως μόνο από δημοσιογραφικό καθήκον και όχι από πολιτική διαστροφή παρακολουθούσαμε αναγκαστικά τις συνεδριάσεις της Βουλής. Η συνεδρίαση της περασμένης Πέμπτης, όμως, μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Είχε απ’ όλα. Συριζαίους και Συριζαίες να χτυπιούνται στα έδρανα υπερασπίζοντας τη συνταγματική τάξη και να τρώνε το 30% του χρόνου με παρεμπίπτοντα ζητήματα και όχι με την ουσία του κοινοβούλιου. Νεοναζί να δίνουν το δικό τους σόου ψευτομαγκιάς, διαλεγόμενοι συνεχώς με τον Μπουμπούκο, ο οποίος δεν μπορεί ν’ αντέξει ότι του παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα. Τον Καμμένο, με ανοιχτό σακάκι και τη γραβάτα ν’ αναπαύεται πάνω στην κοιλιά, να ωρύεται, χάνοντας (ως συνήθως) το υποκείμενο και μένοντας με το ρήμα στο στόμα. Σημασία, όμως, έχει το στιλ και όχι η ορθή χρήση του λόγου.
Ολα τα προηγούμενα σόου ξεθώριασαν, όμως, όταν ανέβηκε στο βήμα η Θεοδώρα Τζάκρη. Δεν προλάβαμε να δούμε αν φορούσε τις «Λουμπουτέν» γόβες με την κόκκινη σόλα, που την είχαν κάνει διάσημη ως βραχύβια υφυπουργό του Γιωργάκη, σημειώσαμε όμως με ικανοποίηση ότι φορούσε το σωστό για την περίσταση μοντελάκι: μαύρο (για να υποδηλώνει τη θλίψη που την διακατείχε), με μια ιδέα γκρίζου (για να υποδηλώνει την αχνή ελπίδα). Με τον λυγμό να ολοκληρώνει κάθε στίχο της ομιλίας της (θα συστήναμε μερικά μαθήματα ορθοφωνίας μόνο, γιατί το «καβάλημα» των συλλαβών εμποδίζει το λυγμό να δέσει με τη φράση που προηγείται), πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον Σαμαρά («υποτελής, χωρίς εθνική αξιοπρέπεια πρωθυπουργός»), τον Στουρνάρα («υπάλληλος του ΣΕΒ»), μίλησε για «ανερμάτιστα οικονομικά μέτρα», τα ‘χωσε και στον Μπένι και σ’ ένα φινάλε ανάλογο μιας Κατίνας Παξινού ανακοίνωσε ότι… θα ψηφίσει τα μέτρα. Ξεκαθάρισε, όμως, ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που ψηφίζει αντιλαϊκά μέτρα, διότι από τούδε και στο εξής «θα αποτινάξει το πιστόλι από τον κρόταφό της».
Λεπτομέρεια: η Τζάκρη από τη Δευτέρα είχε κάνει «ντιλ» με τον Βενιζέλο, ότι θα ψηφίσει «ναι», υπό την προϋπόθεση ότι θα της δοθεί ο λόγος στη Βουλή να εξηγήσει τη στάση της! Οπερ και εγένετο (εύκολα ρυθμίζονται αυτά τα πράγματα σε συνεννόηση με το προεδρείο), για να πιστοποιηθεί για μια ακόμη φορά πως οι «εθνοπατέρες» και «εθνομητέρες» είναι άνθρωποι που διέπονται από πολιτικές και ηθικές αρχές. Οντως, και ο αριβισμός είναι μια αρχή, όταν κανείς δεν παρεκκλίνει απ’ αυτόν.
Κι ενώ η Τζάκρη απολάμβανε τον προσωπικό της θρίαμβο, ήρθε εκείνος ο «πουθενάς» Κασαπίδης (με γεια το παλτό, Πάνο), αλλά και το «αυτοκολλητάκι» του Τόλη, η Αντζελα, να ψελλίσουν δυο μη αναμενόμενα «παρών-παρούσα» και να της κλέψουν όλη τη δόξα.
Είχαν, όμως, γνώση οι φύλακες. Ψαριανός και Οικονόμου, οι δύο από τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που στην κοινή συνεδρίαση της ΚΕ και της ΚΟ του κόμματος είχαν ταχθεί υπέρ του «ναι σε όλα», ήταν απόντες από τον πρώτο κύκλο της ψηφοφορίας. Ετσι και προέκυπτε ένας ακόμη Κασαπίδης και μια ακόμη Αντζελα, θα επέστρεφαν στην αίθουσα και θα ψήφιζαν «ναι». Δεν χρειάστηκε, τα «κουκιά» βγήκαν και έτσι Ψαριανός και Οικονόμου επέστρεψαν στην αίθουσα και ψήφισαν «παρών», αφήνοντας τον Σκανδαλίδη να είναι ο μοναδικός –και πάντοτε μεγάλος– απόντας.
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε πως το «καραούλι» Ψαριανού-Οικονόμου έγινε σε συνεννόηση με τον πρόεδρο Φώτη. Αφού ο Βουδούρης με τον Μουτσινά ψήφισαν «όχι», ο πρόεδρος Φώτης χρωστούσε δυο ψήφους στην κυβερνητική πλειοψηφία, αν τους χρειαζόταν. Τελικά δεν τους χρειάστηκε, αλλά αυτός, ως σοβαρός νοικοκύρης, είχε πάρει τα μέτρα του.
Αλλη μια λεπτομέρεια, που επιβεβαιώνει αυτά που γράψαμε παραπάνω περί αριβισμού: ο Οικονόμου είχε διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη επειδή δεν ψήφισε (μαζί με την Σακοράφα) το πρώτο μνημόνιο. Και βέβαια, ως ανεξάρτητος βουλευτής, συνεργαζόμενος με τη ΔΗΜΑΡ, δεν ψήφισε ούτε το δεύτερο Μνημόνιο. Τώρα, μετατράπηκε σε υπερασπιστή του «ναι σε όλα» μέσα στη ΔΗΜΑΡ, ζητώντας από τον Κουβέλη ν’ αφήσει τα τσαλιμάκια με τα εργασιακά. Ηταν, δηλαδή, της άποψης ότι έπρεπε να ψηφιστούν χωρίς καμιά επιφύλαξη τα μέτρα του Μνημόνιου-2, που πολλοί τα ονόμασαν Μνημόνιο-3. Προς τι η μεταστροφή; Ο άνθρωπος αυτός (και όχι μόνον αυτός) ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική πολιτική του καριέρα. Βγήκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, έφυγε, ξαναβγήκε με τη ΔΗΜΑΡ και τώρα θέλει να μην πέσει η συγκυβέρνηση, μέχρι να ξεκαθαρίσει στο μεταξύ το τοπίο και να δει πού τον συμφέρει να τοποθετηθεί για να ξαναβγεί βουλευτής. Ασε που όσο παραμένει η σημερινή συγκυβέρνηση, έχει ελπίδες και για υφυπουργοποίηση.
Το πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης ψηφίστηκε, λοιπόν, με 153 «ναι», 128 «όχι», 18 «παρών» και μια απουσία. Δεν ήταν ασφαλώς ό,τι καλύτερο για τον Σαμαρά και τη συγκυβέρνηση, που έχασαν πολλές εντυπώσεις, όμως στις δεδομένες συνθήκες ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να πετύχουν. Τις εντυπώσεις περιμένουν να τις ξανακερδίσουν την Κυριακή, με την ψήφιση του προϋπολογισμού. Ηδη τα ΜΜΕ των νταβατζήδων στήνουν σκηνικό «ψήφου εμπιστοσύνης» και η συγκυβέρνηση περιμένει να πάρει τουλάχιστον 168 ψήφους, δεδομένου ότι θα ψηφίσει η ΔΗΜΑΡ και ο Σκανδαλίδης, όπως έχει δηλώσει.
Ομως και οι 168 και οι 170 ψήφοι δε θα είναι παρά μια μαγική εικόνα. Και την καθιστά μαγική η διάλυση που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ. Εξι βουλευτές διέγραψε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης ο Βενιζέλος, μεταξύ των οποίων ο Σκανδαλίδης, που κάθε άλλο παρά αμελητέα ποσότητα είναι, ενώ υπήρξε βασικός στυλοβάτης του Βενιζέλου εδώ κι ένα χρόνο. Το πρωί της άλλης κιόλας μέρας, ο Βενιζέλος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια δήλωση ανεξαρτητοποίησης του Ανδρουλάκη, που δηλώνει κι αυτός ότι θα εργαστεί για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, και με μια επιστολή του Λοβέρδου που ζητούσε σύγκληση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ (στην οποία έχει κάνα τετράμηνο να πατήσει!).
Είναι φανερό πως στο ΠΑΣΟΚ ανοίγει ένα παιχνίδι «φαγώματος» του Βενιζέλου. ‘Η θα τον «φάνε» ή θα τους «φάει». Να συνυπάρξουν αποκλείεται. Οταν ανοίγει ένα τέτοιο παιχνίδι, η ίδια η κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, γιατί το παιχνίδι θα μεταφερθεί και μέσα στη Βουλή, όπου οι διάφοροι παίχτες θ’ αναζητούν προβολή με κινήσεις εντυπωσιασμού. Κάποιοι θα παίξουν ακόμη και με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (το δίδυμο Σκανδαλίδη-Κουτσούκου, που δεν είναι δίδυμο, αλλά ολόκληρη ομάδα με τον Κασσή, τον Αργύρη και άλλους). Αυτό δεν μπορεί παρά ν’ ανησυχεί τον Σαμαρά, αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Ακόμη και τη στήριξη του Βενιζέλου πρέπει να την κάνει διακριτικά πλέον, για να μη θυμώσει τους άλλους. Οπως φάνηκε την Πέμπτη, ο Σαμαράς παγώνει προς το παρόν κάθε σχέδιο ανασχηματισμού (σύμφωνα με τις διαρροές από το Μαξίμου, σχεδίαζε να προτείνει θέσεις αντιπροέδρων στους Βενιζέλο και Κουβέλη), μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο ΠΑΣΟΚ.
Με το ΠΑΣΟΚ υπό διάλυση, ο Σαμαράς ήταν υποχρεωμένος να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να καταπιεί το χουνέρι που του έκανε ο Κουβέλης με το «παρών». Απευθύνοντας από το βήμα της Βουλής ευχαριστίες εξίσου στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, έβαλε τέλος στα σενάρια των προηγούμενων ημερών περί αποπομπής της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Αλλά και ο Κουβέλης όχι μόνο δεν το τράβηξε, αλλά εμφανίστηκε τόσο απολογητικός και τόσο ηθικολογικός (εξαφανίζοντας επί της ουσίας κάθε ιδέα πολιτικής διαφωνίας) που ήταν σαν να ζητούσε συγνώμη από τον Σαμαρά για τη δοκιμασία στην οποία υπέβαλε τη συγκυβέρνηση.
Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο, ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών το επιβεβαίωσαν. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η κυβερνητική συνοχή δε θα περάσει σύντομα νέες δοκιμασίες. Ακόμη και δι’ ασήμαντον αφορμήν. Βέβαια, ο φόβος των εκλογών κρατάει τους τρεις εταίρους σφιχταγκαλιασμένους. Ομως, σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, το απρόοπτο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, γι’ αυτό και ο Σαμαράς δεν πρόκειται να έχει ήσυχο ύπνο από εδώ και πέρα. Χωρίς να λογαριάζουμε τις εμπλοκές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σε μεγάλους διεθνείς «παίκτες» (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Βρετανία, ΔΝΤ) και ο Σαμαράς κινδυνεύει να την πάθει από καμιά καραμπόλα.
Είναι βέβαιο ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σκηνικό, οι οποίες δε θ’ αφήσουν «εκτός» τη συγκυβέρνηση. Μπορεί η ΝΔ να εμφανίζει τη μεγαλύτερη συνοχή, όμως φθείρεται ραγδαία και γι’ αυτό δεν μπορεί να εμπνέει εμπιστοσύνη παρά μόνο ως ένα αναλώσιμο σχήμα που θα κάνει τη βρόμικη δουλειά. Οταν ο γερμανός πρέσβης ζητά συνάντηση με τον Τσίπρα και την πραγματοποιεί μια μέρα πριν από την κρίσιμη συζήτηση επί του πολυνομοσχέδιου, ο Σαμαράς αισθάνεται την ανατριχίλα να κατεβαίνει στη ραχοκοκαλιά του. Εμάς, όμως, άλλη ανατριχίλα μας διατρέχει. Η αγωνία για ένα πολιτικό παιχνίδι που παίζεται ερήμην της εργατικής τάξης και του λαού, με το κενό πολιτικής εκπροσώπησης να καλύπτεται από ξεφωνημένα αστικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που πλέει πλεισίστιος προς την εξουσία.