Οσοι παρακολούθησαν προσεκτικά και αδιαμεσολάβητα το 10ήμερο των διερευνητικών εντολών και των συσκέψεων υπό τον Παπούλια στο προεδρικό μέγαρο, αλλά και τις δημόσιες τοποθετήσεις των ηγετικών στελεχών των αστικών κομμάτων πήραν ένα καλό μάθημα. Είδαν την αισχρή ψηφοθηρία πίσω από τις πολιτικάντικες καντρίλιες, αλλά και τη λείανση των κομματικών γραμμών (ειδικά αυτής του ΣΥΡΙΖΑ).
Πόσοι, όμως, παρακολούθησαν αυτές τις διαδικασίες αδιαμεσολάβητα (αυτοτελώς, δηλαδή, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς των αστικών ΜΜΕ), με καθαρό μυαλό και κριτική σκέψη;
Αρκετά πριν τις προηγούμενες εκλογές γράφαμε απ’ αυτή τη στήλη, ότι θα υπάρξει αναδιάταξη του κομματικού χάρτη, όμως η πολιτική είναι δεδομένη, σφραγισμένη στον ογκώδη τόμο του Μνημόνιου-2. Και συμπληρώναμε, ότι οι εκλογές γίνονται για να λειτουργήσουν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ και για να ξαναμοιραστούν τα εξουσιαστικά μερίδια, με τη δύναμη της λαϊκής ψήφου.
Η ραγδαία διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ προς την «επανεξέταση της στρατηγικής του Μνημόνιου», μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και «χωρίς μονομερείς ενέργειες», ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την εκτίμηση. Μόνο τα νούμερα δεν βγήκαν για την εκλογή μιας βιώσιμης αστικής κυβέρνησης. Γι’ αυτό θα ξαναγίνουν εκλογές, με το έδαφος καλύτερα στρωμένο αυτή τη φορά.
Και το ερώτημα είναι: θα πάνε οι εργαζόμενοι στις κάλπες για δεύτερη φορά με τις ίδιες αυταπάτες; Με τις ίδιες φρούδες ελπίδες ότι κάτι θ’ αλλάξει μετά τις εκλογές; Για κάτι το ουσιαστικό μιλάμε κι όχι για ψευτοφτιασιδώματα της ίδιας πολιτικής.
Την απάντηση θα την ξέρουμε σε λιγότερο από ένα μήνα. Ανεξάρτητα, όμως, από την απάντηση της κάλπης, το μεγάλο ερώτημα θα παραμείνει: μέχρι πότε θ’ αναθέτουμε στους επαγγελματίες της αστικής πολιτικής, που εμφανίζονται με διάφορα λαμπρά ενδύματα, να διαχειρίζονται τις τύχες μας; Μέχρι πότε θα σερνόμαστε πίσω από εχθρικές σημαίες, γεμάτοι αυταπάτες, τρέφοντας ελπίδες που πάντοτε αποδεικνύονται φρούδες;
Οταν η εργατική τάξη, η ραχοκοκαλιά της εργαζόμενης κοινωνίας, παραμένει παντελώς ανοργάνωτη και προπαντός πολιτικά ανοργάνωτη, έρχεται σαν φυσικό φαινόμενο η πολιτική επικράτηση των αστών πολιτικών δημοκόπων, που ξέρουν να μεταμφιέζονται και να παίζουν το παιχνίδι των ελπίδων. Το τεράστιο κενό εργατικής πολιτικής το γεμίζουν τα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας. Κι όταν καταρρέουν τα παλιά, στη θέση τους σχηματίζονται νέα.
Γι’ αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη αυτό το κενό να καλυφθεί από την πραγματική εργατική πολιτική, από μια ταξική πολιτική οργάνωση.