Η καινούρια ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη αμερικάνικη σειρά στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Πρόκειται για ένα παραμύθι, στο οποίο ο Μπάρναμπας Κόλινς (που έπειτα από μάγια έγινε βαμπίρ) επιστρέφει το 1972, ύστερα από 200 χρόνια, στην έπαυλή του και συνειδητοποιεί ότι η αυτοκρατορία που είχε χτίσει παραπαίει. Αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος που τώρα έχουν μετατραπεί σε δυσλειτουργικά πρόσωπα στην ταραγμένη πραγματικότητα της Αμερικής του 1972.
Εξαιρετική σκηνοθεσία του Μπάρτον, με την κλασική μαύρη-γκόθικ αισθητική του, διανθισμένη με στοιχεία ‘70ς. Ιδιαίτερο χιούμορ, με ήρωες καρικατούρες που μπλέκονται σε τραγελαφικές καταστάσεις, με κριτική διάθεση απέναντι στην κουλτούρα και την αισθητική των ‘70ς. Αυτά τα στοιχεία, όμως, δεν είναι αρκετά για να συνθέσουν μια ταινία ουσίας, ειδικά όταν πρόκειται για τον Μπάρτον, ο οποίος στο παρελθόν έχει δώσει, μέσω των αλληγοριών του, αξιόλογα δείγματα γραφής. Η τελευταία του ταινία, ένας φόρος τιμής στα νεανικά τηλεοπτικά του βιώματα, αξίζει μόνο αν τη δει κανείς σαν ένα απλό παραμυθάκι. Αλλά και σαν παραμύθι είναι αρκετά προβλέψιμη και κάπως κουραστική. Ο Μπάρτον όλο και περισσότερο αναπαράγεται και «αναπνέει» μέσα στο προσωπικό του σύμπαν, θύμα των στιλιστικών λεπτομερειών και του επουσιώδους.
Ελένη Π.
