Και το όνομα αυτού «Κοινωνική Συμφωνία για την Ελλάδα στην Ευρώπη». Αυτό, βέβαια, είναι σύνθημα και όχι όνομα, αλλά θα βρεθεί και η συντομογραφία. Π.χ. «Κοινωνική Συμφωνία» ή σκέτο «Συμφωνία». Αν και χιουμοριστικά ήδη άρχισε να χρησιμοποιείται το… «Λουκανίδης» (από το Λούκα και Καστανίδης), που παραπέμπει στον γνωστό ποδοσφαιρικό άσο του παρελθόντος. Με τη διαφορά ότι ο Τάκης Λουκανίδης υπήρξε ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο στα χρόνια του (ο παίχτης-ορχήστρα, που έπαιζε σε όλες τις θέσεις της ενδεκάδας), ενώ το κόμμα «Λουκανίδης» δεν είναι παρά μια τσάτρα-πάτρα εκδοχή της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, φτιαγμένη με παλιά, φθαρμένα υλικά, τα οποία γυαλίστηκαν λίγο και μοστράρονται ως νέα και άφθαρτα.
Αν είναι δυνατόν, ο Καστανίδης, το γκεσέμι του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», η Κατσέλη, η βασική οικονομική σύμβουλος του Γιωργάκη μέχρι τις εκλογές του 2009 και μια πεντάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, συν τα ρετάλια της πάλαι ποτέ «ομάδας Αρσένη» στο χώρο της εργατοπατερίας (Κοκκινοβασίλης, Πιπεργιάς και σία) να μοστράρουν ως αναμορφωτές, επειδή την έκαναν από τη σκιά του πράσινου ήλιου, έβαλαν πράσινα πανιά ιστιοφόρου, παράλλαξαν λίγο το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ζαν-Ζακ Ρουσό και πετάνε παπάρες περί «εθνικών ισοδυνάμων» και «Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης», ενώ επί δύο χρόνια ψήφιζαν το Μνημόνιο και όλους τους εφιαλτικούς μνημονιακούς νόμους και με τα δυο χέρια.
Θα ήταν πραγματικά ιεροσυλία να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε «κοινωνικό ισοδύναμο» στο συγκεκριμένο μόρφωμα. Θα προσβάλαμε τις ίδιες τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: κάποιοι αναζητούν τυχοδιωκτικά τρόπο προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Κι επειδή ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, κατέληξαν να φτιάξουν νέο κόμμα, για να δοκιμάσουν την τύχη τους στον εκλογικό στίβο, σε μια εποχή που ενθαρρύνει τέτοιες κινήσεις.
Γιατί ο Κουβέλης και όχι εμείς; είναι η απλή σκέψη που έκαναν ο Καστανίδης, η Κατσέλη «και τ’ άλλα παιδιά». Τι πιθανότητες είχαν μέσα στο ΠΑΣΟΚ; Μηδενικές, από τη στιγμή που ο Παπανδρέου τους εγκατέλειψε και ολοκλήρωσε τη συμφωνία που από το καλοκαίρι είχε κάνει με τον Βενιζέλο, σύμφωνα με την οποία αυτός θα του παρέδιδε το κόμμα και ο Βενιζέλος θα ύψωνε ασπίδα πολιτικής προστασίας γύρω του. Συμφωνία που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην Πασοκική συνδιάσκεψη του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, όπου τα γκεσέμια του Παπανδρεϊσμού όχι μόνο συντάχθηκαν με τον Βενιζέλο, αλλά ξεφτίλισαν και έναν δικό τους, τον Παπουτσή, μη επιτρέποντάς του καν να είναι υποψήφιος. Ακόμα και η επανεκλογή τους ως βουλευτών ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη. Ενώ έξω από το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, έχουν περισσότερες πιθανότητες. Κι αν καταφέρουν να μπουν στη Βουλή, με μια μικρή έστω κοινοβουλευτική ομάδα, θα έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν με άλλους όρους με τον Βενιζέλο. Αν αυτός θέλει να ξαναφτιάξει ένα δυνατό ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να τους μαζέψει όλους πίσω και τότε αναγκαστικά θα πρέπει να παραχωρήσει «δυνατά» τιμάρια.
Κι αν αποτύχουν; Αν στις κάλπες πάρουν μόνο την ψήφο τους; Τι είχαν τι έχασαν. Θα γυρίσουν στο ΠΑΣΟΚ σχετικά ταπεινωμένοι και χωρίς αξιώσεις τιμαρίων. Οπως θα ήταν και στην περίπτωση που θα παρέμεναν τώρα υπό τον Βενιζέλο.
ΥΓ: Η καλύτερη απόδειξη για τον τυχάρπαστο και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα του νέου σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος είναι η ίδια η ηγετική του σύνθεση. Κατσέλη και Καστανίδης, χρόνια τώρα, ανήκαν σε διαφορετικές φράξιες του ΠΑΣΟΚ. Ο Καστανίδης ανήκε στους «λυσσασμένους εκσυγχρονιστές» και η Κατσέλη στους «κεϊνσιανούς». Γι’ αυτό, άλλωστε και μοίρασαν την εξουσία στο σχήμα (πριν καν διαμορφώσουν μια υποτυπώδη οργανωτική δομή με επίφαση δημοκρατικής λειτουργίας). Η Κατσέλη χρίστηκε πρόεδρος του κόμματος και ο Καστανίδης πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, η οποία δε θα μπορέσει να λειτουργήσει ως τέτοια ούτε στον ένα μήνα μέχρι τη διάλυση της Βουλής, γιατί αριθμεί 7 και όχι 10 άτομα (εκτός αν κάνουν τίποτα μεταγραφές της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό μάλλον χλομό φαίνεται).
