Το ΠΑΣΟΚ έχει δημιουργήσει παράδοση στο πολιτικό κιτς. Από τις γυροβολιές των υπουργών στα σκυλάδικα πολυτελείας («πολιτιστικά κέντρα», κατά τον ορισμό του Βαγγέλα του Γιαννόπουλου) μέχρι τη γεμάτη νόημα χειρονομία του Ανδρέα προς τη Μιμή στη σκάλα του αεροπλάνου, με το οποίο επέστρεφε από την περιπέτεια του «Χέρφιλντ», και μέχρι τις σπορτίφ εμφανίσεις του Γιωργάκη, πότε στην αφετηρία του μαραθώνιου και πότε με το κανό ανοιχτά της Υδρας, έχουμε έναν ολόκληρο θησαυρό πολιτικού… πολιτισμού. Ενταγμένος σ’ αυτή την παράδοση ήταν και ο on camera θερμός ασπασμός Βενιζέλου-Λοβέρδου, με τον οποίο επισφραγίστηκε η δημόσια ανακοίνωση της «συμπόρευσής» τους στα εσωπασοκικά δρώμενα.
Ως γνήσιοι Πασόκοι φρόντισαν να στήσουν και το κατάλληλο ντεκόρ. Εσπασαν την (υποτιθέμενη) συμφωνία να μην ανακατεύονται οι εσωτερικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ με τη λειτουργία της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Κάλεσαν τους δημοσιογράφους τάχα για να τους ανακοινώσουν διάφορα που έχουν να κάνουν με την εφαρμογή του Μνημόνιου σε θέματα οικονομικών της Υγείας. Κι ενώ η κοινή συνέντευξη Τύπου προχωρούσε και κανένας δεν καταλάβαινε τι το σημαντικό έλεγαν οι δύο υπουργοί και γιατί τους κάλεσαν εσπευσμένα, «έπεσε» η προσυμφωνημένη ερώτηση, ο Λοβέρδος έβγαλε το χαρτί και διάβασε τη δήλωσή του, ο Βενιζέλος διάβασε τη δική του και μετά αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν! Πράσινο πολιτικό κιτς με τα όλα του.
Το παζάρι κρατούσε καιρό. Υπαρχηγός του Βενιζέλου το 2007 ο Λοβέρδος, εγκατέλειψε τον «κολλητό» του στη συνέχεια και προσκολλήθηκε στον Παπανδρέου, αρκούμενος αρχικά σ’ ένα δευτερεύοντα ρόλο και παίρνοντας στη συνέχεια το «σκιώδες υπουργείο» Εξωτερικών. Ολοι θυμόμαστε την πίκρα με την οποία ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας το 2009 (φιλοδοξούσε να πάρει το Εξωτερικών). Θεώρησε ότι το Μνημόνιο ήταν η χρυσή του ευκαιρία, προκειμένου να αναβαθμιστεί στην αστική πολιτική σκηνή. Εγινε… τροϊκανότερος των τροϊκανών, κέρδισε προβολή, έγινε από τους αγαπημένους των μίντια. Κι όταν ο Παπανδρέου κατέρρευσε, προέβαλε τις αρχηγικές του φιλοδοξίες. Σχημάτισε την «τρόικα» με τη Διαμαντοπούλου και τον Ραγκούση, στην οποία ήρθε να προστεθεί και ο επίσης αποσκιρτήσας του παπανδρεϊκού στρατόπεδου Μόσιαλος, αλλά η Διαμαντοπούλου είχε τις δικές της φιλοδοξίες και η τρόικα διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Τα μέτρησε από ‘δω, τα μέτρησε από ‘κει ο Λοβέρδος και κατάλαβε ότι σ’ αυτή τη φάση ο Βενιζέλος προηγείται με διαφορά. Αποφάσισε, λοιπόν, να επιστρέψει στην παλιά του θέση, αυτή του υπαρχηγού. Η μεσολάβηση του Σκανδαλίδη (και του Λαλιώτη, λένε οι πληροφορίες!) ήταν απλώς διαιτητική. Νομικός ο Λοβέρδος, νομικός και ο Βενιζέλος, ξέρουν καλά ότι μια συμφωνία σφραγίζεται όταν υπάρχει και αξιόπιστος διαιτητής για να την εγγυηθεί.
Τι περιλαμβάνει η συμφωνία; Αυτά που ανακοινώθηκαν δημόσια είναι, βέβαια, για γέλια και δεν αξίζουν σχολιασμού παρά μόνο από παραπολιτικές και χιουμοριστικές στήλες. Αυτά που συμφωνήθηκαν παρασκηνιακά ανήκουν στην κατηγορία αυτών «που γίνονται, αλλά δεν λέγονται». Μπορούμε, όμως, να εικάσουμε το περιεχόμενο της συμφωνίας, αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο: ο Βενιζέλος για αρχηγός και ο Λοβέρδος για υπαρχηγός, νούμερο δύο στο ΠΑΣΟΚ, με απολύτως διακριτό ρόλο. Κι όταν έρθει η ώρα να φύγει ο Βενιζέλος, θα του παραδώσει το δαχτυλίδι.
Αυτά, βέβαια, ξέρουν και οι δύο ότι μπορεί και ν’ αλλάξουν. Κι ο Αβραμόπουλος έκλεισε συμφωνία με τον Σαμαρά, παραιτήθηκε από υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ για να χτυπήσουν από κοινού τη Ντόρα, αλλά μετά τη νίκη ο Σαμαράς του έδωσε έναν διακοσμητικό ρόλο αντιπροέδρου… άνευ χαρτοφυλακίου, παραδίνοντας την εσωκομματική εξουσία στους Χρύσανθους και τους Φαήλους. Το ίδιο μπορεί να πάθει και ο Λοβέρδος, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχει άλλη επιλογή. Αλλωστε, σαν καλός ποκαδόρος ξέρει πως αν σταθεί απέναντι στον Βενιζέλο και χάσει, ο Μπένι θα τον εξαφανίσει στη συνέχεια, ενώ τώρα έχει τη δυνατότητα να γίνει ένα «καθαρό νούμερο δύο».
Φυσικά, στο ΠΑΣΟΚ επικράτησε αναταραχή. Μια σειρά «βαρόνοι» τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ του δίδυμου Βενιζέλου-Λοβέρδου, όπως η Βάσω και οι Γεννηματικοί. Αλλοι, όπως ο Ρέππας, περιμένουν να κατακαθήσει ο κουρνιαχτός, να έχουν όλα τα δεδομένα και μετά να πάρουν θέση. Ο Χρυσοχοΐδης έπαθε… αφωνία. Ο Λοβέρδος επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να συνταχθεί υπό τον Βενιζέλο, αλλά αυτός δείχνει να το σκέφτεται. Η Διαμαντοπούλου, που τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες είχε επιδοθεί σε μια εκκωφαντική καμπάνια αυτοπροβολής με τη βοήθεια μιντιακών συγκροτημάτων, με μια φάτσα στην οποία ήταν αποτυπωμένα μίσος και κακία, έκανε θετική δήλωση για το δίδυμο, συνειδητοποιώντας ότι πλέον δεν θα είναι τρίτη, αλλά εν δυνάμει τρίτη, αφού θα πρέπει να παλέψει με ένα σωρό άλλους βαρόνους που έγκαιρα τάχθηκαν υπέρ του Βενιζέλου, αλλά και με κάποιους του παπανδρεϊκού στρατόπεδου που θα ζητήσουν ανταλλάγματα για να προσχωρήσουν στο βενιζελικό. Ο Ραγκούσης έκανε μια δήλωση γεμάτη πίκρα, στην οποία κανένας δεν έδωσε σημασία. Ποιος λογαριάζει έναν πρώην μπιφτεκά που έμαθε να χρησιμοποιεί το tweeter;
Τι έμενε; Εμενε η αντίδραση του Παπανδρέου, τον οποίο το δίδυμο προσπάθησε να αιφνιδιάσει, ανακοινώνοντας την επανασυγκόλληση μια μέρα που αυτός έλειπε από την Ελλάδα, χωρίς να τον έχουν ενημερώσει προηγουμένως, όπως παραδέχτηκε ο Βενιζέλος. Ο Παπανδρέου, λοιπόν, αντέδρασε με την παροιμιώδη ψυχραιμία του. Απέφυγε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση και μετέτρεψε τη συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, στην οποία υποτίθεται ότι θα ξεκαθαριζόταν το πρόβλημα ηγεσίας, σε συνεδρίαση απολογισμού του κυβερνητικού έργου του ΠΑΣΟΚ και προσωπικής του αυτοπροβολής. Οσο για το φλέγον θέμα, δεν είπε κουβέντα, παραπέμποντας με σιβυλλικό τρόπο στα όσα έχει πει στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ στον Βενιζέλο, που σε προσωπική συνάντησή τους έθεσε θέμα εκλογής νέου αρχηγού στα μέσα Φλεβάρη, απάντησε ότι δεν αλλάζει την απόφαση που έχει παρθεί.
Αρα, θεωρητικά μεν έχει αποφασιστεί να εκλεγεί νέος αρχηγός στα μέσα Μάρτη, πρακτικά όμως αυτό θα είναι εξαιρετικά δύσκολο και δεν αποκλείεται να φτάσουν στη λύση της δυαρχίας. Πάντως, σε Βενιζέλο και Λοβέρδο δεν θα κακοπέσει καθόλου αν ο Γιωργάκης θελήσει να παραμείνει αρχηγός μέχρι τις εκλογές. Θα φάει αυτός τη χλαπάτσα, ενώ οι ίδιοι θ’ αναλάβουν μετά, σαν σωτήρες του ΠΑΣΟΚ.
