Ηταν πραγματικά «εθιμοτυπική», για να θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης Ζολώτα, η απεργία της περασμένης Πέμπτης. Εμφανώς λιγότερος ο κόσμος, καθόλου παλμός, ένα πνεύμα απαισιοδοξίας να είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπα που έκαναν τη γνώριμη διαδρομή λες κι ανέβαιναν το Γολγοθά.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επέλεξε να οργανώσει μια αποτυχημένη 24ωρη απεργία (η αποτυχία ήταν δεδομένη), αντί για μια απογευματινή περικύκλωση της Βουλής, που θα είχε περισσότερο κόσμο. Και το έκανε επίτηδες, γιατί στόχος της είναι να σπείρει απογοήτευση και να φτάσει στο γνωστό από παλιά «δεν τραβάει ο κόσμος». Φορτώνουν στις πλάτες των εργαζόμενων τη μια ήττα μετά την άλλη, οργανώνοντας καθαρά αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις, κινητοποιήσεις κούφιας διαμαρτυρίας, και αφού τον ρίξουν στην απογοήτευση, του φορτώνουν την ευθύνη για τα χάλια του κινήματος.
Ο Περισσός από τη μεριά του παρουσίασε (και) αυτή την απεργία σαν τον «υπέρ πάντων αγώνα», οδηγώντας στο ίδιο αποτέλεσμα, προκειμένου να υπηρετήσει τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες, που συνίστανται στο ότι τη μέγιστη σημασία έχει «η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών», δηλαδή η δική του εκλογική ενίσχυση.
Οι πολιτικοί συσχετισμοί πράγματι πρέπει ν’ αλλάξουν. Αυτό, όμως, δεν αφορά ούτε το επίπεδο του αστικού κοινοβούλιου ούτε το επίπεδο του αστικοποιημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Αφορά το επίπεδο της κοινωνίας.
Δείτε τι γίνεται στην Κύπρο. Ο… κομμουνιστής Χριστόφιας, χέρι-χέρι με τη δεξιά αντιπολίτευση, ψηφίζει νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, καμαρώνοντας για την… υπέρβαση. Δείτε πώς άλλαξαν τα πολιτικά δεδομένα στην Ελλάδα μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα. Μια ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στηρίζει πλέον την πολιτική της «κινεζοποίησης» του ελληνικού λαού και του ξεπουλήματος του φυσικού πλούτου της χώρας. Πώς να μην απογοητεύεται ένα σημαντικό κομμάτι εργαζόμενων, όταν συνεχώς αισθάνεται προδομένο;
Τίποτα δεν θ’ αλλάξει αν αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί υπέρ του Περισσού και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις έχουν δώσει τις εξετάσεις τους στο σύστημα, γι’ αυτό και δεν υπάρχει ανησυχία για τη στάση τους.
Θα μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, όταν μέσα στην εργατική τάξη αρχίζει να περνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα η συνείδηση ότι πρέπει η ίδια να εκφραστεί πολιτικά με αυθεντικό τρόπο, ότι πρέπει να οικοδομήσει τη δική της πολιτική οργάνωση. Οταν αρχίζουν να πληθαίνουν οι πρωτοπόροι εκπρόσωποί της που θα κάνουν δική τους υπόθεση την οικοδόμηση αυτού του πολιτικού φορέα, αντί να φθείρονται εδώ κι εκεί.