♦ Θεατρικό δράμα
Οποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τα τερτίπια της αστικής πολιτικής αντιλήφθηκε ότι το μεσημέρι της Κυριακής 6 Νοέμβρη όλα είχαν τελειώσει. Από τη στιγμή που ο Σαμαράς διάβηκε την πόρτα του προεδρικού μεγάρου, δηλώνοντας ότι «αντιλαμβάνεται την αγωνία του ελληνικού λαού» και πως «ο καθένας πρέπει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του», ήταν δεδομένο ότι η ΝΔ θα πήγαινε σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Αν ο Σαμαράς υπαναχωρούσε στη συνέχεια, θα χρεωνόταν όλο το πολιτικό κόστος, κατηγορούμενος ότι τίναξε στον αέρα κάτι που ο ίδιος είχε αναγνωρίσει ως εθνικά επιβεβλημένο. Επομένως, αν δεν ήθελε να πάει σε συγκυβέρνηση, θα έβρισκε τρόπο να μη διαβεί ποτέ την πόρτα του προεδρικού μεγάρου. Από τη στιγμή που τη διάβηκε, ήταν δεδομένο ότι θα πάει σε συγκυβέρνηση.
Κι όμως, όση ώρα κρατούσε η συνάντηση Παπούλια-Παπανδρέου-Σαμαρά, που έγινε μερικές ώρες αργότερα, τα κανάλια σε απευθείας συνδέσεις δημιουργούσαν κλίμα αγωνίας. Το ίδιο και μετά την ανακοίνωση ότι πάνε για συγκυβέρνηση. «Αγωνία για τον πρωθυπουργό», «εμπλοκή με Παπαδήμο» κ.λπ. κ.λπ. Φυσικά και υπήρξαν τακτικισμοί και από τα δυο κόμματα, κόντρες, διαφωνίες και τα παρόμοια. Αυτά, όμως, αφορούσαν τις λεπτομέρειες και όχι τη συμφωνία η οποία ήταν δεδομένη. Αυτές οι λεπτομέρειες μπορεί να έχουν τη σημασία τους για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δεν έχουν όμως καμιά σημασία για τον ελληνικό λαό. Κι αυτό ακριβώς ήθελαν να κρύψουν τα αστικά ΜΜΕ με τη θεατρικού τύπου δραματοποίηση των δεδομένων εξελίξεων. Να τραβήξουν την προσοχή του λαού στα άνευ σημασίας, για να κρύψουν την ουσία της συγκυβέρνησης.Σημασία δεν έχει αν πέτυχαν το στόχο τους, πολύ ή λίγο. Σημασία έχει ότι μ’ αυτή τη συνεχή πλύση εγκεφάλου θολώνουν το τοπίο, προκαλούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό, σκορπούν τον τρόμο στα πιο απογοητευμένα λαϊκά στρώματα.
♦ Ουδέν κακόν αμιγές καλού
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαμαράς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τακτικό σχεδιασμό του και να μπει σε μια περιπέτεια που ξεκίνησε ήδη τη διαδικασία πολιτικής φθοράς του, η οποία μπορεί να είναι και πιο γρήγορη απ’ αυτή του Παπανδρέου. Αυτά έχει, όμως, η αστική πολιτική. Δεν παίζεις μόνος σου και συχνά είσαι αναγκασμένος να κάνεις συνολική αναπροσαρμογή, επειδή συμβαίνουν απρόοπτα ερήμην σου.
Επειδή, όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, ο Σαμαράς θα έχει την ευκαιρία να κάνει πιο ομαλά το πέρασμα από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Ολοι στη ΝΔ γνώριζαν πως κάποια στιγμή θα καλούνταν να κυβερνήσουν και θα κυβερνούσαν «μνημονιακά», φυσικά. Ελεγαν διάφορα «αντιμνημονιακά», αλλά ταυτόχρονα έλεγαν «θα τηρήσουμε την υπογραφή της χώρας μας σε διεθνείς συμφωνίες». Τώρα, αλλάζοντας την τακτική τους, θα παρατήσουν τα μεγάλα «αντιμνημονιακά» λόγια και θα εστιαστούν στην προπαγάνδα της «καμένης γης» που τους παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ και των «δεμένων χεριών» από τις δανειακές συμβάσεις.
♦ Το τέλος των μύθων
Η απόφαση για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με στήριξη ΔΗΣΥ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ-Οικολόγων έφερε και το τέλος μερικών μύθων που ταλάνιζαν την πολιτική και κοινωνική ζωή μετά την υπογραφή του Μνημόνιου.
Μύθος πρώτος, η προπαγάνδα του Σαμαρά, ότι η ΝΔ συμφωνεί με τους στόχους που τέθηκαν με την πρώτη δανειακή σύμβαση, διαφωνεί όμως με το Μνημόνιο, με τα μέτρα, με το μίγμα πολιτικής. Τα ίδια έλεγε και μέχρι την Κυριακή που του επιβλήθηκε η συγκυβέρνηση. Οτι συμφωνεί με τη νέα δανειακή σύμβαση, όχι όμως και με το Μνημόνιο, το οποίο δήθεν θα καταψήφιζε για να μπορέσει να το επαναδιαπραγματευθεί. «Σύμφωνα με την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, πρέπει να ολοκληρωθεί και να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση. Αυτό προϋποθέτει διαπραγμάτευση με την τρόικα και συμφωνία πάνω σε νέο Μνημόνιο», δήλωσε ο Μόσιαλος την Κυριακή και ουδείς από τη ΝΔ τόλμησε να τον διαψεύσει. Δανειακές συμβάσεις και Μνημόνια πάνε πακέτο, αλλά η προπαγάνδα του Σαμαρά και των συνεργατών του επί ενάμιση χρόνο υποστήριζε το αντίθετο, παραμυθιάζοντας ένα τμήμα του ελληνικού λαού. Απ’ αυτόν τον μύθο τώρα ησυχάσαμε.
Μύθος δεύτερος, το… «αρνητικό υπερόπλο» του Τσίπρα. Δηλαδή, η δυνατότητα να πάει μια ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και να εκβιάσει τους Μέρκελ, Σαρκοζί και σία, λέγοντάς τους ότι θα κάνει στάση πληρωμών και θα οδηγήσει όλη την Ευρωζώνη στην καταστροφή! Και οι Μέρκελ και Σαρκοζί στις Κάννες και ο Ρεν το βράδυ της Δευτέρας στις Βρυξέλλες και άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και τραπεζίτες δήλωσαν ότι είχαν έτοιμο «σχέδιο Β» για αντιμετώπιση των παρενεργειών από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Και είναι λογικό να έχουν εδώ και καιρό εκπονήσει τέτοια σχέδια, γιατί πάντοτε φοβούνται μια εξέλιξη που δεν θα μπορούν να την ελέγξουν. Οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν με χαρακτηριστικό τρόπο ότι μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα δεν μπορεί να εκβιάσει ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με ηγετικό ρόλο, ότι μια χώρα της ευρωπαϊκής «περιφέρειας» δεν μπορεί να εκβιάσει τον «πυρήνα» της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα όταν δηλώνει ότι δεν θέλει να φύγει από το ευρώ, όπως κάνουν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μύθος τρίτος, οι εκλογές σαν λύση, που προπαγάνδιζαν και τα δυο κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς. Πριν καν γίνουν εκλογές, τα δυο κόμματα εξουσίας συνήψαν το «μεγάλο συνασπισμό», με το χειροκρότημα ή την «ανοχή» και άλλων κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων. Αμφιβάλλει κανείς, ότι αν οι εκλογές δεν έδιναν αυτοδυναμία στη ΝΔ, θα είχαμε και πάλι συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα; Υπέρ τίνων λύση, λοιπόν, θα έδιναν (ή θα δώσουν) οι εκλογές;
♦ Αστική και ευρωλάγνα λογική
«Στις δημοκρατίες υπάρχει μόνο μία λύση. Εκλογές. Αφήστε τον λαό να δείξει τι μπορούμε να κάνουμε τι μπορούμε να παράγουμε, τι να πληρώσουμε και να δείξει η Ελλάδα πως μπορεί όντως να είναι μια πλούσια χώρα. Μόνο εκλογές, αλλιώς δεν είναι δημοκρατία και δεν καταλαβαίνω γιατί η Ευρώπη φοβάται τόσο πολύ τις εκλογές. Οι εκλογές είναι κάτι στη διάρκεια του οποίου συζητάς, μπορείς να εκφραστείς. Μπορούμε να φτιάξουμε τις ερωτήσεις και να δώσουμε τις απαντήσεις. Δοκιμάστε μας, αντί να διαπραγματεύεστε μόνο με τον Νικ δε Γκρικ, συγνώμη Τζορτζ δε Γκρικ, και μετά να ρίχνετε το φταίξιμο στις πλάτες ολόκληρου του ελληνικού πληθυσμού».
Ποιος είναι ο φανατικός οπαδός του αστικού κοινοβουλευτισμού και φουλ ευρωλάγνος ταυτόχρονα, που ζητά από τους Ευρωπαίους να «δοκιμάσουν» τον ελληνικό λαό; Μη βιαστείτε να απαντήσετε «ο Τσίπρας», «ο Κουβέλης» ή κάτι ανάλογο. Είναι η Λιάνα Κανέλλη, η… κομμουνίστρια του Περισσού και τα παραπάνω ήταν η κατακλείδα τρίλεπτης «ζωντανής» συνέντευξής της στο βρετανικό Channel 4. Είπε κι άλλα… κομμουνιστικά η Λιάνα, κορδωμένη με ύφος χιλίων λόρδων και προσπαθώντας να έχει άψογη οξφορδιανή προφορά. Σημιεώνουμε μόνο την απάντησή της σε ερώτηση σχετική με το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (όταν έδινε τη συνέντευξη δεν είχε ακόμη αποσυρθεί): «Το ερώτημα θα είναι θέλετε να πεθάνετε ή να σας σκοτώσουμε; Αυτό δεν είναι ερώτημα για κάθε λογικό έθνος και οι Ελληνες είναι τόσο λογικοί που ο Ουΐνστον Τσόρτσιλ πριν από έναν αιώνα είπε ότι είναι οι ήρωες που πολεμούν σαν Ελληνες».
Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έγραφε ο «Ριζοσπάστης» έτσι και τα παραπάνω λέγονταν από τον Τσίπρα. Ενώ για τη Λιάνα… μούγκα στη στρούγκα του Περισσού.
♦ Κοινοβουλευτικοί ρεμβασμοί
«Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχονται από τη βεβαιότητα ότι θα σημειώσουν το καλύτερο μεταπολιτευτικό τους ποσοστό, ενώ ακόμη και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με επικεφαλής την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αισθάνεται ότι αυτή τη φορά μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις ακόμη και την είσοδό της στο Κοινοβούλιο, σπάζοντας το φράγμα του 3%!».
Ο κ. Γιώργος Δελαστίκ, στη στήλη του στο «Εθνος» (όχι στο «Πριν», βεβαίως), τη σημαδιακή Δευτέρα 7 Νοέμβρη του 2011, σε άρθρο υπό τον άκρως συμβολικό τίτλο «Ευκαιρία για την Αριστερά», ονειρεύεται… καρβέλια. Δεν μένει, όμως, στο όνειρο του νηστικού. Συνεχίζει με… πρακτικές προτάσεις:
«Θα ξεπεράσουν συνολικά το 20% των ψήφων το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς που γίνονται σήμερα. Και οι τρεις συνιστώσες της Αριστεράς θα σημειώσουν πιθανότατα ρεκόρ εκλογικού ποσοστού στη μεταπολιτευτική ιστορία τους. Παρ’ όλα αυτά όμως και οι επόμενες εκλογές θα καταγραφούν στη μακρά λίστα των χαμένων ευκαιριών της Αριστεράς. Η συγκυρία είναι τόσο ευνοϊκή που, αν το ΚΚΕ αποφάσιζε να ηγηθεί ενός συνασπισμού των προαναφερθεισών συνιστωσών της, μια συσπειρωμένη Αριστερά θα διεκδικούσε ένα ποσοστό της τάξης του 25% ή και του 30% εξασφαλίζοντας σίγουρα τη δεύτερη και στοχεύοντας ακόμη και στην πρώτη θέση στις εκλογές!».
Υψιστος στόχος το εκλογικό ποσοστό, λοιπόν, το οποίο μπορεί να κατακτηθεί μόνο από ένα συνασπισμό υπό την ηγεσία της μεγαλύτερης δύναμης, του Περισσού. Τα υπόλοιπα, περί ρεφορμισμού και επανάστασης, είναι απλώς τροφή για… αφελείς ΝΑΡίτες και ΑΝΤΑΡΣΥΑδες.