Η τρίτη μεταφορά στον κινηματογράφο του γνωστού βιβλίου του Κάρολου Ντίκενς. Ο Ολιβερ Τουΐστ άρχισε να δημοσιεύεται σε συνέχειες το 1837 και στόχος του ήταν η καταγγελία του «νόμου για τους φτωχούς» του 1834, για τον οποίο κάποιοι σαν τον Ντίκενς πίστευαν ότι «ως θεραπεία ήταν πολύ χειρότερη από τη νόσο». Ταπεινώσεις, μίσος, δυστυχία, πείνα, τιμωρίες, ήταν λίγα μόνο απ’ όσα υπέφεραν τα τότε «παιδιά των φαναριών» στα πτωχοκομεία των φιλόπτωχων κυριών. Μερικά, όπως ο Ολιβερ Τουΐστ, δραπέτευαν κι έπεφταν στα χέρια συμμοριών, πορτοφολάδων, κ.λπ.
Ο Πολάνσκι σωστά δείχνει τη σκοτεινή πλευρά αυτής της ιστορίας, παρότι μ’ αυτό τον τρόπο η ταινία απευθύνεται σ’ ένα νεανικό και λιγότερο σ’ ένα παιδικό κοινό. Κατά τα άλλα, η ταινία δεν χαρακτηρίζεται από καμιά ιδιαίτερη έμπνευση. Αναπαριστά με πιστότητα το Λονδίνο της εποχής, χαρακτηρίζεται από τεχνική αρτιότητα και καλές ερμηνείες, δεν παύει όμως να είναι μια ακαδημαϊκή μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντίκενς.
Ελένη Σταματίου