ΑΙΣΧΟΣ. Αυτή η λέξη ταιριάζει στα όσα έγιναν, με ευθύνη του ελληνικού κράτους, όπως όλα δείχνουν, τις ώρες της διάσωσης των ναυαγών του «Lady O». Tο ελληνικό κράτος έδειξε ότι ενδιαφερόταν περισσότερο για την πρωτοκαθεδρία στις έρευνες (μη τυχόν και του την πάρει το τουρκικό), παρά για τις ζωές τόσων ναυαγών που κινδύνευαν.
Τα γεγονότα συνέβησαν ως εξής:
Στη 01.30 τα ξημερώματα της Δευτέρας εξέπεμψε SOS το «Lady O», ο καπετάνιος του οποίου είχε προηγουμένως επικοινωνήσει με την τουρκική ακτοφυλακή. Το πρώτο πλοίο που έφτασε στην περιοχή ήταν ένα βρετανικό φορτηγό, που ανέλαβε να συντονίσει τη διάσωση, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, που προβλέπει ότι διασώζει όποιος φτάνει πρώτος. Στις 03.20 έφτασε ένα ελληνικό ελικόπτερο Super Puma, που άρχισε να ψάχνει υπό το συντονισμό του βρετανού καπετάνιου. Σε λίγο έφτασε το τάνκερ «Μπράιτ», στο οποίο δόθηκε η εντολή να αναλάβει το συντονισμό, επειδή είχε έλληνα καπετάνιο. Στις 05.00 έφτασε η τουρκική φρεγάτα «Μπεϊκόζ» που ζήτησε να αναλάβει το συντονισμό, όπως συνηθίζεται, επειδή τα πολεμικά πλοία έχουν πολύ καλύτερα συστήματα επικοινωνίας. Το ελληνικό ΥΕΝ αρνήθηκε. Στις 07.00 έφτασαν δυο τουρκικά ελικόπτερα Augusta Bell που άρχισαν και αυτά να ψάχνουν για ναυαγούς. Το ναυάγιο είχε γίνει σε διεθνή νερά, όμως, με την επίκληση του ότι τα ελικόπτερα πετούσαν εντός του FIR Αθηνών και δεν είχαν υποβάλλει σχέδια πτήσης, ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη τα αναχαίτισαν! Στις 08.30 έφτασε η ελληνική φρεγάτα «Ναυαρίνο», η οποία ανέλαβε το συντονισμό της όλης επιχείρησης.
Χάθηκε, δηλαδή, τόσος χρόνος και εμποδίστηκαν δυο ελικόπτερα να ψάξουν για τους ναυαγούς, μόνο και μόνο επειδή το ελληνικό κράτος ήθελε να κάνει επίδειξη τσαμπουκά στο τουρκικό. Ποτέ δεν θα μάθουμε, βέβαια, αν μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα που χάθηκε πέθαναν οι δυο ναυαγοί που βρέθηκαν νεκροί σε μια σωστική λέμβο. Οπως δεν θα μάθουμε αν το γλίστρημα ενός τρίτου ναυαγού από το σκοινί ανέλκυσης ενός τουρκικού ελικόπτερου δεν ήταν αποτέλεσμα της παρενόχλησης από τα ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη.
Για μια φορά ακόμη αποδείχτηκε ότι οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία για τα κράτη.
