Η δημοσιογραφική αλητεία το έκανε και πάλι το θαύμα της. Αρχικά, σε πλήρη συνεργασία με την Αστυνομία, έδωσε μια εντελώς ψεύτικη εικόνα των όσων διαδραματίστηκαν στο Πολυτεχνείο την παραμονή του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς και αργότερα, όταν εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να δώσει και κάποιες αλήθειες, έβαλε μπροστά μια άλλη τεχνική. Αυτή της εξίσωσης των θυτών με τα θύματα, ώστε να υπάρξει ισοκαταμερισμός ευθυνών.
Η «Κ» ήταν εκεί. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή των γεγονότων. Πριν σκάσει μύτη οποιοσδήποτε εκπρόσωπος έντυπου ή ηλεκτρονικού ΜΜΕ. Και έχει συλλέξει δεκάδες περιγραφές των γεγονότων που πυροδότησαν την ένταση. Περιγραφές όχι μόνο από πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πήραν μέρος στα γεγονότα, αλλά και από ανθρώπους «υπεράνω υποψίας», που έτυχε να βρίσκονται εκεί, μεταξύ των οποίων και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ειδικά στους τελευταίους η οργή ήταν έκδηλη και οφείλουμε να την καταγράψουμε. Οργή για την προκλητική παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου από ασφαλίτες – φρουρούς βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν αρκέστηκαν στην προκλητική παρουσία τους, αλλά ένας από δαύτους έβγαλε το κουμπούρι και άδειασε τουλάχιστον ένα γεμιστήρα πυροβολώντας πότε πάνω σε κορμιά διαδηλωτών και πότε στο έδαφος (ποτέ στον αέρα). Υπήρξαμε μάρτυρες της συνεδρίασης της Συγκλήτου του ΕΜΠ στο πεζοδρόμιο της Στουρνάρη, ακριβώς έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου, όταν ένας φοιτητής διάβασε το σχέδιο απόφασης που είχε γράψει και τουλάχιστον τρεις πανεπιστημιακοί έκαναν παρατηρήσεις ζητώντας το κείμενο της καταγγελίας να γίνει πιο οξύ! Τόση ήταν η οργή τους που δεν την έκρυβαν συζητώντας με τους παριστάμενους δημοσιογράφους. Πλην, όμως, αυτή η οργή δεν φάνηκε σε κανένα ρεπορτάζ, που ήταν όλα στη γραμμή των «ίσων αποστάσεων» (στην καλύτερη περίπτωση). Εχει σημασία να παραθέσουμε ολόκληρη την απόφαση της Συγκλήτου, ενός συντηρητικού οργάνου. Γιατί σ’ αυτή δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Υπάρχει μόνο καταγγελία για το αστυνομικό έγκλημα.
«Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν γύρω από τον εορτασμό της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς με την κατάργηση της αργίας και την προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει ένα από τα ιστορικότερα κεκτημένα του εργατικού κινήματος, αποτελούν μια πρωτοφανή επίθεση στις κατακτήσεις λαού και νεολαίας.
Σε αυτό το πλαίσιο εξαγγέλθηκαν για τις 11 Μάη απεργιακές κινητοποιήσεις από τα συνδικάτα με πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Πορεία διεξήχθη και σήμερα, η οποία κατέληξε στο Πολυτεχνείο. Εντός αυτού βρίσκονταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλος, Βερελής, Βούγιας κ.α. Σε μια πρωτοφανή και προκλητική επίδειξη αυταρχισμού και αυθαιρεσίας, αστυνομικός της προσωπικής τους φρουράς πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά έναν εκ των διαδηλωτών, ενώ μάλλον τυχαίο θα πρέπει να θεωρείται το γεγονός ότι δε θρηνούμε θύματα.
Το γεγονός ότι εισήλθε η ασφάλεια απροσχημάτιστα στο Πολυτεχνείο παραβιάζοντας το άσυλο, που εκτός από λαϊκή κατάκτηση είναι και θεσμικά κατοχυρωμένο, πρέπει να καταδικασθεί απερίφραστα από όλα τα δημοκρατικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Πολλώ δε μάλλον το γεγονός ότι επήλθε τραυματισμός από όπλο παραπέμπει στις πρακτικές της χούντας. Το Νοέμβρη του 73 ήταν η τελευταία φορά που τραυματίστηκε κάποιος στο χώρο του Πολυτεχνείου με τέτοιο τρόπο.
Αυτές οι πρακτικές θα βρουν απέναντί τους όχι μόνο τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου αλλά και συνολικά το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα. Αυτονόητο θεωρούμε τον εντοπισμό αλλά και την παραδειγματική τιμωρία του δράστη της δολοφονικής επίθεσης. Η μαζικοποίηση των αυριανών εκδηλώσεων της Εργατικής Πρωτομαγιάς αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε αυτού του τύπου τις πρακτικές.
Σύγκλητος ΕΜΠ 11/05/05»
Ιδού και τα γεγονότα, όπως τα κατέγραψε το δικό μας ρεπορτάζ.
Στο Πολυτεχνείο δεν γινόταν μία αλλά τουλάχιστον τρεις εκδηλώσεις (δυο παρουσιάσεις βιβλίων και μια φοιτητική εκδήλωση). Επίσης, είχε προγραμματιστεί και μια συνέλευση αναρχικών, μετά το τέλος της πορείας για την Πρωτομαγιά που είχαν οργανώσει αναρχικές συλλογικότητες. Οταν άρχισε να μαζεύεται κάποιος κόσμος μετά το τέλος της πορείας με έκπληξή του είδε ένα αυτοκίνητο προκλητικά σταθμευμένο στο χώρο (ο χώρος έχει μικρύνει πολύ, επειδή η Αρχιτεκτονική είναι γιαπί) και δυο ασφαλίτες να κάθονται προκλητικά μέσα σ’ αυτό. Προσπάθησαν να τους σπρώξουν προς την έξοδο και τότε ο ένας κατέβηκε από το αυτοκίνητο με το πιστόλι στο χέρι και άρχισε να πυροβολεί πάνω στον κόσμο. Μία από τις πρώτες σφαίρες βρήκε στο πόδι έναν από τους διαδηλωτές. Οι υπόλοιποι σοκαρισμένοι προσπάθησαν να προφυλαχτούν. Τότε ο άλλος ασφαλίτης την έκανε (μάλλον μπήκε στο κτίριο Γκίνη) και εκείνος που πυροβολούσε κινήθηκε προς την έξοδο της Στουρνάρη πυροβολώντας συνεχώς. Κάποιοι τον ακολούθησαν από απόσταση κι αυτός, αντί να φύγει, έριξε κι άλλες σφαίρες, μέχρι που έφτασε στον «Γερμανό» (γωνία Τζορτζ και Στουρνάρη), χωρίς να τον απειλεί κανένας (ούτε πέτρες ούτε ξύλα υπήρχαν εκείνη τη στιγμή, γιατί κανείς δεν περίμενε τέτοια γεγονότα).
Οι συγκεντρωμένοι μέσα, σοκαρισμένοι ακόμα από το θέαμα του τραυματία, άρπαξαν το αυτοκίνητο και το έβγαλαν κυριολεκτικά στα χέρια έξω (αυτό ήταν λάθος, αλλά ποιος να το σκεφτεί εκείνη τη στιγμή). Τότε πλάκωσαν τα ΜΑΤ που με καταιγισμό δακρυγόνων έκλεισαν τον κόσμο στο Πολυτεχνείο. Ο κουμπουροφόρος επέστρεψε, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε κανονικότατα. Τόσο τραυματισμένος ήταν! Ο τραυματισμός επιστρατεύτηκε για να γλιτώσει το αυτόφωρο (άλλη προκλητική ενέργεια αυτή).
Φυσικά, οι συγκεντρωμένοι αντιστάθηκαν στον καταιγισμό των δακρυγόνων με πέτρες. Μέχρι που παρενέβησαν οι πρυτανικές αρχές και ζήτησαν την απόσυρση των ΜΑΤ, που πρώτα κρύφτηκαν στη Σολωμού και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν εντελώς. Τότε άρχισε ένα συνεχές πηγαινέλα στο Πολυτεχνείο. Κόσμος έβγαινε και κόσμος έμπαινε. Η πλειοψηφία όσων παρευρίσκονταν στην εκδήλωση έφυγε από νωρίς. Μάλιστα, τους ηλικιωμένους τους συνόδευσαν οι καταληψίες ευγενέστατα και τους έδιναν οδηγίες πώς θα αποφύγουν τα ασφυξιογόνα που είχαν πνίξει την ατμόσφαιρα στους γύρω δρόμους.
Φυσικά και δεν υπήρξε ομηρία, ούτε καν του Βενιζέλου και του Βερελή. Ουδείς τους προπηλάκισε ουδείς τους άγγιξε. Οταν το απαίτησαν οι καταληψίες, ο Βερελής έδωσε αμέσως το όνομα του σωματοφύλακά του Χριστόφορου Πατσιά, γιατί ήθελε να αποφύγει τη δική του ευθύνη. Και είπε στον Φοίβο Ιωαννίδη, ένα σεβαστό πρόσωπο που συνόδευσε τον τραυματία στο νοσοκομείο και επέστρεψε μόνος του στο Πολυτεχνείο για να συμβάλει στην εκτόνωση, όπως μας είπε, ότι ο ίδιος πήγε με τα πόδια και ο μπράβος με δική του πρωτοβουλία έβαλε το αυτοκίνητο και μπήκε και ο ίδιος ένοπλος μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν ξέρουμε αν έγινε έτσι (δεν είχαμε μαρτυρίες), αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα. Αν είχαν έστω και τον ελάχιστο σεβασμό για το άσυλο θα έλεγαν στους μπράβους τους να μην μπουν μέσα ή, αν μπουν, να είναι άοπλοι και διακριτικοί. Δεν το έκαναν και γι’ αυτό είναι συνυπεύθυνοι του εγκλήματος ή, αν θέλετε, πολιτικά υπεύθυνοι.
Η κατάληψη έληξε λίγο μετά τις 4 το πρωί, χωρίς να πειραχτεί κανένας, χωρίς να γίνει καμιά ζημιά στο Πολυτεχνείο. Η μόνη ζημιά ήταν το… αλφάδι στο σακάκι του Τζαννετάκου, που κυκλοφορούσε καμαρωτός μεταξύ Γκίνη και πύλης, για να τον βλέπουν οι δημοσιογράφοι απέξω. Απέξω έδιναν σόου πότε ο Δημαράς (που ήθελε να μπει μέσα) και πότε ο Τζουμάκας που φώναζε «λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους Βενιζέλο και Βερελή»! Γύρευαν λίγα λεπτά δημοσιότητας και γιαλαντζί ηρωισμού. Η κατάληψη έληξε συγκροτημένα και με πολιτικό τρόπο, έχοντας κερδίσει το αίτημα της πολιτικής κατάδειξης, που έθεσε.