Ο συγγραφέας είναι γνωστός στους αναγνώστες της «Κ» καθώς πριν λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει συνέντευξη που μας έδωσε κατά τη διάρκεια των παραστάσεών του στην Αθήνα. Είναι ο μουσικός της τζαζ και μυθιστοριογράφος Γκίλαντ Ατζμον, Ισραηλινός στην καταγωγή, που πλέον δηλώνει «εβραιόφωνος Παλαιστίνιος», καθώς έχει καταγγείλει τον Σιωνισμό σε όλες του τις εκφάνσεις και έχει αυτοεξοριστεί από το Ισραήλ, ζώντας μόνιμα στην Αγγλία.
Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε είναι παλιό. Γράφτηκε μετά την 11η του Σεπτέμβρη και πριν τον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ. Οι επισημάνσεις του, όμως, διατηρούν όλη την επικαιρότητά τους και ιδιαίτερα για τους Αγγλους έχει και προφητικό χαρακτήρα, καθώς προβλέπει το πολεμικό χτύπημα στη χώρα τους. Εχει ενδιαφέρον η οπτική του Ατζμον. Δεν είναι η δική μας οπτική. Είναι η οπτική ενός καλλιτέχνη, που έχει πολιτικές απόψεις και δεν τις κρύβει, που ζει στην Ευρώπη και με τη γνώση που έχει ως μεσανατολίτης προσπαθεί να μιλήσει στους Ευρωπαίους στη δική τους γλώσσα, αξιοποιώντας τα δικά τους ιδεολογικά κλισέ. Οι απόψεις του έχουν ιδιαίτερη σημασία και για τον πρόσθετο λόγο ότι ο Ατζμον είναι ένας άνθρωπος που υπηρέτησε στον σιωνιστικό στρατό, βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα μιας επίθεσης αυτοκτονίας, αλλά κατάφερε να σκεφτεί χωρίς τις σιωνιστικές παρωπίδες και να αποτινάξει όλη την εθνικιστική-ιμπεριαλιστική βρομιά από πάνω του.
Στο φως της τραγωδίας και των καταστροφικών εικόνων από τη Νέα Υόρκη, στη σκιά των ντροπιαστικά ηλίθιων ανακοινώσεων από τους κυριότερους ηγέτες του δυτικού «ελεύθερου κόσμου», καθώς και υπό το κάλεσμα ενός δυτικού τζιχάντ ενάντια σε έναν απρόσωπο εχθρό, νιώθω υποχρεωμένος να αποκαλύψω το ψέμα πάνω στο οποίο στηρίζεται ο τρέχων φιλελεύθερος, πολεμικός ενθουσιασμός.
Εχοντας γεννηθεί στο Ισραήλ, αρχές της δεκαετίας του εξήντα, με μεγάλωσαν να πιστεύω ότι ζούσα στη «μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Ενώ ήμουν στρατιώτης συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα μέσα σ’ ένα λαό που αρνιόταν τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα σε εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Αμέσως μόλις μπόρεσα να εξηγήσω την πραγματικότητα γύρω μου, έπρεπε ν’ αναγνωρίσω το τρομερό γεγονός, ότι αυτή η καταπιεστική πολιτική του Ισραήλ υποστηρίζεται από την Αμερική και τον «ελεύθερο κόσμο». Εχοντας καταφέρει να σταματήσω να θεωρώ τον εαυτό μου ένα αθώο θύμα και απομακρυσμένος από κάθε σιωνιστικό «πιστεύω», έγινα πολύ καχύποπτος απέναντι στη χειραγώγηση της δεξιάς και την εθνικιστική προπαγάνδα.
Τις τελευταίες μέρες, μας ζητήθηκε από κάθε Αμερικάνο αξιωματούχο να συμμετάσχουμε στον αγώνα για να διατηρήσουμε τον «ελεύθερο κόσμο» μας. Επειδή πάντα ενδιαφερόμουν να βοηθήσω τον «αγώνα τον καλό» για δικαιοσύνη, έπρεπε πρώτα να αναρωτηθώ: Πού βρίσκεται αυτός ο ελεύθερος κόσμος που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύσω; Μήπως βρίσκεται στην Λωρίδα της Γάζας, μια πυκνοκατοικημένη περιοχή από Παλαιστίνιους πρόσφυγες, η οποία έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με την ενεργό υποστήριξη της αμερικάνικης κυβέρνησης; Μήπως πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον «ελεύθερο κόσμο» στους δρόμους της Βαγδάτης, όπου εκατομμύρια πολίτες στερούνται ιατρικής περίθαλψης και φαγητού, εξαιτίας ενός πράγματος που φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια προσωπική διαμάχη ανάμεσα σ’ έναν τύπο με μουστάκι και σ’ έναν άλλον που δεν άρχισε να ξυρίζεται ακόμη;
Υπάρχει καθόλου χώρος στον «ελεύθερο κόσμο» για τα εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων Αράβων που παρακολουθούν την αμερικάνικη κυβέρνηση να υποστηρίζει το συνεχιζόμενο εξευτελισμό των αδελφών τους στην Ιερή Γη; Μήπως ο «ελεύθερος κόσμος» που καλούμαι να προστατέψω συμπεριλαμβάνει όλα αυτά τα σκοτεινά και διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα που υποστηρίζονται από την αμερικάνικη κυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να έχουν τεράστιες πηγές πετρελαίου;
Εάν υπάρχει ένα τέτοιο κάλεσμα για να προστατέψω αυτό το είδος του «ελεύθερου κόσμου», νομίζω ότι θα πρέπει να πολεμήσουν χωρίς εμένα. Δεν πρόκειται να είμαι εκεί ανάμεσα στους στρατιώτες της πρώτης γραμμής. Σε μια προσπάθεια, μάλιστα, να κάνω αυτό τον κόσμο καλύτερο, θα προσπαθήσω να εκθέσω αυτήν την ψεύτικη και χειραγωγική απαίτηση της «σταυροφορίας για τον ελεύθερο κόσμο». Θέλω να πιστεύω ότι η συχνή χρήση των λέξεων «ελεύθερος» και «κόσμος» μαζί δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα φραστικό λάθος. Στο κάτω κάτω, οι αμερικάνοι ηγέτες πρέπει να ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, ότι ο κόσμος δεν είναι ελεύθερος, εξαιτίας κυρίως της δικής τους διαχωριστικής πολιτικής απέναντι σε οτιδήποτε αποτυγχάνει να ταιριάξει με τα δυτικά συμφέροντα.
Μετά την τρομακτική κατάρρευση των δίδυμων πύργων, ο αμερικανός Πρόεδρος μας προέτρεψε να προστατεύσουμε τη δυτική μας δημοκρατία. Είναι φανερή η ανάγκη να εξετάσουμε αυτό το κάλεσμα, ένα κάλεσμα που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο. Τί υποτίθεται ότι είναι η δημοκρατία; Αρχικά, η δημοκρατία δημιουργήθηκε για να εκφράζει τη θέληση του λαού. Η δημοκρατία είναι η διακήρυξη του αληθινού πνεύματος του λαού. Εαν η δημοκρατία εκφράζει τη θέληση και το πνεύμα του λαού, τότε μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία οι άνθρωποι πρέπει να διακατέχονται από ένα αίσθημα ευθύνης για την κυβέρνησή τους. Αντίθετα με τα δικτατορικά καθεστώτα, στα οποία η κυρίαρχη δύναμη αναλαμβάνει την ευθύνη για ολόκληρη την πολιτική του κράτους, στις δημοκρατίες η ευθύνη μοιράζεται κατά κάποιον τρόπο ανάμεσα στην εκλεγμένη κυβέρνηση και στο εκλογικό σώμα. Οι πολίτες μοιράζονται μια άμεση ευθύνη για την εκλεγμένη τους κυβέρνηση. Οταν ο αμερικάνικος λαός ψηφίζει για πρόεδρό του έναν διανοητικά ανώριμο πολιτικό, πρέπει ν’ αναλάβει άμεσα την ευθύνη ενός παγκόσμιου πολέμου, που μπορεί να προκληθεί από αυτό τον νηπιακό χαρακτήρα του. Παρομοίως, ο ισραηλινός λαός μπορεί και πρέπει να κατηγορηθεί για όλα τα συνεχιζόμενα εγκλήματα που διέπραξε η κυβέρνησή του. Οι Ισραηλινοί ψήφιζαν κάθε φορά υπέρ της συνεχιζόμενης καταπίεσης και εξευτελισμού του Παλαιστινιακού λαού. Είναι πασιφανές ότι ο Ισραηλινός λαός έχει μια άμεση ευθύνη για τη δυστυχία των Παλαιστινίων γειτόνων του. Είναι συμμέτοχος σε όλα τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, που συμβαδίζουν με την κατοχή.
Σ’ ένα δικτατορικό καθεστώς η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Ισραηλινοί και Αμερικάνοι έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τη μοίρα τους, όμως ο γερμανικός λαός υπό τον Χίτλερ (για παράδειγμα), δεν είχε κανένα πολιτικό μέσο να αντισταθεί στην εγκληματική συμμορία που μετέτρεψε το κράτος τους σε μια βιομηχανία εγκλήματος. Σε αντίθεση με τις δικτατορίες, όπου οι πολίτες στερούνται το νόμιμο δικαίωμά τους ν’ αντισταθούν στη διοικούσα δύναμη, στις δημοκρατίες η αντίσταση του λαού είναι αναγκαία. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, κάθε πολίτης είναι υποχρεωμένος να προστατεύσει ολόκληρη των κοινωνία από το να διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Το να είσαι πολίτης μέσα σ’ ένα δημοκρατικό περιβάλλον είναι ένα βαρύ ηθικό φορτίο. Με άλλα λόγια, αποτελεί ηθική δέσμευση. Αν τα μέλη μιας δημοκρατικής κοινωνίας δεν αναλάβουν ενεργό ρόλο ενάντια στις λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησής τους, θα χάσουν την αθωότητά τους. Κάθε άτομο μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι υπεύθυνο για ολόκληρη την κοινωνία. Δυστυχώς, σ’ αυτές τις δημοκρατικές κοινωνίες οι οποίες διατηρούν στρατιωτικές, ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές σχέσεις παντού, οι πολίτες καθίστανται άμεσα υπεύθυνοι για όλους όσους ζουν σ’ αυτές τις ξένες χώρες.
Συνεπώς, οι Ισραηλινοί που λανθασμένα θεωρούν τον εαυτό τους δημοκρατικό λαό, θα πρέπει να είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο ζωής των Παλαιστινίων. Για παράδειγμα, οι Ισραηλινοί χρειάζονται μια καλή δικαιολογία για να δικαιολογήσουν την άρνηση των Παλαιστινιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή τουλάχιστον θα έπρεπε να εξηγήσουν τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων από το δημοκρατικό παιχνίδι. Οι Αμερικάνοι θα έπρεπε να δικαιολογήσουν την υποστήριξή τους. Εφόσον δεν υπάρχει κανένα σημάδι απολογητικής συμπεριφοράς ούτε στο ισραηλινό ούτε στο αμερικάνικο μέτωπο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η ισραηλινή και αμερικάνικη κοινωνία δε μπορεί να θεωρούνται αθώες. Οταν γίνεται μια τρομοκρατική ενέργεια ενάντια στον Ισραηλινό και τον Αμερικάνικο λαό τα θύματα δεν μπορούν να παρουσιάζονται αθώα. Το πολύ πολύ μπορούν να κρύβονται κάτω από τη σκιά της αφέλειας.
Οδηγούμαστε σε μια καινούρια φάση πολιτικής ζωής, στην οποία οι «ελεύθεροι άνθρωποι», οι πολίτες του ελεύθερου κόσμου χάνουν την αθωότητά τους. Οι άνθρωποι δεν είναι αθώοι εκτός κι αν αποφασίσουν να παλαίψουν γι’ αυτό, εκτός κι αν αρχίσουν να αντιτίθενται στην λαθεμένη πολιτική των κυβερνήσεών τους.
Ζώντας σε μια εποχή αυξανόμενου τρόμου και αντιμετωπίζοντας τα μοναδικά φαινόμενα επιθέσεων αυτοκτονίας, τα θύματα που δέχτηκαν επίθεση θα έπρεπε να αναρωτιούνται πολλά πράγματα. Θυμάμαι τον εαυτό μου κάτω από το φόβο μιας επίθεσης αυτοκτονίας ενώ ήμουν Ισραηλινός στρατιώτης τις πρώτες μέρες του πολέμου στο Λίβανο. Θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν συνεχώς τί οδηγεί τους ανθρώπους να θυσιάζουν τους εαυτούς τους σε μια διεθνή σύγκρουση. Στη δική μας λεγόμενη δυτική κοινωνία, οι στρατιώτες πρέπει να πολεμούν πότε πότε, αλλά πάντα εύχονται να επιστρέψουνε σπίτι σώοι και αβλαβείς. Σύμφωνα με τη δυτική μας αντίληψη, οι νέοι πολεμούν για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για την κοινωνία τους. Γενικά, μπορεί να ειπωθεί ότι οι δυτικοί πολεμούν γιατί θέλουν να βελτιώσουν τον τρόπο ζωής τους σ’ αυτόν τον κόσμο. Οι δυτικοί πολεμούν γιατί θέλουν να ζήσουν. Θέλουν περισσότερα από τη ζωή απ’ όσα αυτή μπορεί να τους δώσει. Παρολαυτά, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τι οδήγησε εκατοντάδες Αμερικάνους στρατιώτες να πηδήξουν στα γαλάζια, κρύα νερά της Νορμανδίας και να τα μετατρέψουν σε κόκκινα. Η θέλησή τους για ζωή δεν εξηγεί γιατί οι Αμερικάνοι βιάστηκαν να πεθάνουν στο Βιετνάμ ή αργότερα στο Αφγανιστάν, αλλά πρέπει να πιστέψουμε ότι έχει να κάνει με την αποδοχή του καλέσματος να σώσουμε την «ανοικτή κοινωνία» από τους «εχθρούς» της. Μια ασαφή υπόσχεση που εγγυάται καλύτερη ζωή, αλλά πάντα καταλήγει να είναι αυτοκαταστροφική.
Οσο μπορούμε να συμπάσχουμε με το φτωχό στρατιώτη που κολυμπάει ή παρελαύνει προς το θάνατο, τόσο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον βομβιστή αυτοκτονίας. Επιφανειακά, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε πώς η κατάρρευση των δίδυμων πύργων και η τρομακτική δολοφονία εκατοντάδων πολιτών μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής οποιουδήποτε οπουδήποτε. Πώς μπορεί ο θάνατος εκατοντάδων ανθρώπων να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο; Εφόσον δεν μπορούμε να έχουμε καμιά πραγματικά λογική απάντηση που να συμβαδίζει με τη δυτική μεθοδολογική μας προσέγγιση, μένουμε με κάποια πολύ ουσιώδη ερωτήματα: Πώς συμβαίνει κάποιος να είναι πρόθυμος να θυσιάσει τον εαυτό του μόνο και μόνο για να σκοτώσει; Τί έκανα τόσο λάθος ώστε κάποιος να μετατρέπεται σε μαζικό δολοφόνο; Πώς μπορώ να καταφέρω να μετατρέψω έναν απόμακρο πολιτισμό σε στυγνούς και απάνθρωπους εγκληματίες; Μήπως κάναμε κάτι λάθος; Μήπως εξακολουθούμε να κάνουμε κάτι λάθος; Εμποδίζουμε τις κυβερνήσεις μας από το να υποστηρίζουν τη συνεχιζόμενη Ισραηλινή καταπίεση του Παλαιστινιακού λαού; Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε τις κυβερνήσεις μας από το να θέσουν εμπάργκο στον Ιρακινό πληθυσμό; Ζητήσαμε από την κυβέρνησή μας να απαγορεύσει στο Ισραήλ να κατασκευάζει πυρηνικά και όπλα μαζικής καταστροφής; Γιατί απαγορεύουμε στα αραβικά κράτη να έχουν όπλα μαζικής καταστροφής τη στιγμή που διαθέτουμε αρκετά στα σιλό μας;
Επειδή η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις πιθανότατα ν’ αποκαλύψει ένα μεγάλο ποσοστό άγνοιας για τους ανθρώπους που ζουν σε άθλιες συνθήκες, επιτρέπω στον εαυτό μου να ισχυρίζεται ότι δεν ενδιαφερόμαστε για κανέναν άλλο πραγματικά, εκτός από τους εαυτούς μας. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε πια να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας σαν «αθώα θύματα». Και κυρίως όταν δεχόμαστε επίθεση να είμαστε απλώς θύματα. Εφόσον δεν ενδιαφερόμαστε για οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας, έχουμε καταφέρει να φυλακιστούμε σε μια δυτική, ατομοκεντρική και ψεύτικη αίσθηση «ελευθερίας». «Ελευθερία» που πολύ σύντομα θα στραφεί εναντίον μας.
Εξαιτίας του βασικού χαρακτήρα της επίθεσης αυτοκτονίας, ο τρομοκράτης, εφόσον επιτύχει, είναι πάντα ο πρώτος που πεθαίνει. Είναι ο πρώτος που τιμωρείται και είναι χαρούμενος γι’ αυτό. Τιμωρώντας τον εαυτό του ο μαχητής αυτοκτονίας καταφέρνει να διαλύσει την κοινή δυτική μας αίσθηση για τη δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να δικαστεί. Δεν μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με την λανθασμένη ενέργειά του. Εφόσον είναι ο πρώτος που πεθαίνει ανάμεσα στα θύματα, πιθανότατα είναι ο πρώτος που συναντάει το Θεό. Μέσα στις δικές του φιλοσοφικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις ο μάρτυρας έχει εγγυημένη μια πολυτελή θέση στον ουρανό. Ενώ στη γη ο «ελεύθερος κόσμος» του εξασφάλισε δυστυχία και ταπείνωση, αντιμετωπίζοντας το Θεό είναι ανάμεσα στους μεγαλύτερους μάρτυρες. Ο τρομοκράτης, κατά τη γνώμη του, δεν ασχολείται με την ανθρώπινή μας αίσθηση της ηθικής και της δικαιοσύνης. Προτιμά το ουράνιο, ανώτατο δικαστήριο της δικαιοσύνης. Οπως όλοι γνωρίζουμε, ο Θεός μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο για να τον εξαγνίσει από τις αμαρτίες του. Ακολουθώντας αυτό το πιστεύω της ουράνιας ανώτερης δικαιοσύνης, οι τρομοκράτες των επιθέσεων αυτοκτονίας διεξάγουν έναν Βιβλικό πόλεμο εναντίον μας. Αγωνίζονται σε έναν θρησκευτικό πόλεμο στο όνομα του Αλλάχ. Επιτίθενται στον πυρήνα της νέας μας θρησκείας, της θρησκείας του χρήματος και του πλούτου. Εαν δεχτούμε ότι το χρήμα και το λάιφ στάϊλ έχουν γίνει ο πνευματικός καθοδηγητής του νέου ανθρώπου, χτυπώντας το κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου, ο τρομοκράτης έχει καταφέρει να καταστρέψει τον ναό του «ελεύθερου κόσμου», «τη Μέκκα του πλούτου».
Αν και κανένας δεν έχει καταφέρει ακόμα να νικήσει στη μάχη ενάντια στην τρομοκρατία, φαίνεται ότι οι Αμερικάνοι προσπαθούν να μας οδηγήσουν όλους σε μια ανούσια σταυροφορία ενάντια στην πιο ακραία μορφή τρομοκρατίας, αυτή των επιθέσεων αυτοκτονίας. Εκτός του γεγονότος ότι η σύγκρουση με την τρομοκρατία των επιθέσεων αυτοκτονίας μπορεί να οδηγήσει σε μια τεράστια καταστροφή, εθελοτυφλούμε μπροστά στο γεγονός ότι κατηγορηματικά η τρομοκρατία των επιθέσεων αυτοκτονίας είναι ανίκητη. Ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να νικήσει αυτό τον εχθρό. Στον πολιτισμό μας η «ζωή» θεωρείται ως η υψηλότατη ανθρώπινη αξία. Στον πολιτισμό μας η θανατική ποινή θεωρείται ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμωρία. Είναι γεγονός ότι ο πολιτισμός που θεωρεί τη ζωή ως την πιο ιερή αξία δεν μπορεί ποτέ να νικήσει σε έναν πόλεμο με τον πολιτισμό που θεωρεί το θάνατο ως το ανώτερο πνευματικό αγαθό. Οταν πρόκεται για έναν πόλεμο με όλα αυτά τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων που ζουν σε εξαιρετικές συνθήκες φτώχειας, δεν μπορούμε να τους πάρουμε τίποτ’ άλλο παρά τη ζωή τους. Εφόσον φαίνεται σαν να είναι τελείως αδιάφοροι στο να θυσιαστούν, η Δύση κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να νικήσει. Δε μπορούμε ποτέ να νικήσουμε στη μάχη ενάντια στον πραγματικά Αλλο. Τον Αλλο που εκ των συνθηκών είναι διαφορετικός από μας. Οταν δεν μπορείς να κερδίσεις μια μάχη, καλύτερα να σταματήσεις τον πόλεμο και ν’ αρχίσεις ν’ ακούς τον εχθρό σου. Εαν πραγματικά επιμένουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους εκπροσώπους σ’ έναν «ελεύθερο κόσμο», πρέπει να μάθουμε λεπτομερειακά την οργή όλων αυτών των απομακρυσμένων Ισλαμικών πολιτισμών. Πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τις λανθασμένες ενέργειές μας, πρέπει να κοιταχθούμε στον καθρέφτη.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η νίκη στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία μας οδηγεί σε μια λογική σύγκρουση. Νικώντας στον πόλεμο χάνουμε την ελευθερία συνολικά. Ο τρομοκράτης αυτοκτονίας αντλεί την αποφασιστικότητα να πεθάνει από μια πνευματική δύναμη. Ενώ είναι φανερό, ότι το πνευματικό κάλεσμα να παραδώσεις την ψυχή σου στο θεό μπορεί να οδηγήσει μερικούς ανθρώπους να τελέσουν φριχτά εγκλήματα, αυτό το ίδιο πνευματικό μάθημα είναι απόλυτα νόμιμο μέσα στα σύνορα του δυτικού μας πολιτισμού. Το κάλεσμα για μια θυσία αντανακλάται σ’ όλες τις θρησκείες σ’ έναν ορισμένο βαθμό. Σ’ αυτή την περίπτωση, για να προστατευτούμε από τον τρόμο των επιθέσεων αυτοκτονίας ο μόνος τρόπος ν’ αντισταθούμε είναι να καθαρίσουμε το τοπίο από ορισμένους πνευματικούς ηγέτες. Δυστυχώς, πράττοντάς το αυτό παύουμε να είμαστε ένας «ελεύθερος κόσμος». Με τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου στερούμαστε την πιο βασική αρχή της ελευθερίας. Γίνεται κατανοητό τώρα, ότι ο πόλεμος για να διατηρήσουμε τον «ελεύθερο κόσμο» μας θα είναι το τέλος της ελευθερίας μας. Θα μετατραπούμε σε ένα καταπιεστικό καθεστώς. Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα προτιμούσα, ξανά, να σταματήσω τον πόλεμο ολοκληρωτικά.
Ο μόνος τρόπος για να ελευθερωθούμε σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ν’ αρχίσουμε ν’ ακούμε, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα καταλάβουμε. Ν’ αποδεχτούμε τις διαφορές, να καλωσορίσουμε την ύπαρξη διαφορετικών ιδεών. Πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε την τρομοκρατική ενέργεια σαν μια πράξη απελπισίας, σαν μια κραυγή βοήθειας. Αν είμαστε τόσο δυνατοί όσο νομίζουμε ότι είμαστε, θα προχωρήσουμε και θα βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο να γίνει λίγο καλύτερος. Πρέπει να ανοιχτούμε στον αραβικό κόσμο και να κατανοήσουμε τα μουσουλμανικά ιδεώδη. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε την έλλειψη διαλόγου σαν μια νόμιμη μορφή συνύπαρξης. Πρέπει να κατευθυνθούμε προς έναν καλύτερο τρόπο διευθέτησης του παγκόσμιου πλούτου. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας, εκτός κι αν πραγματικά επιμένουμε να τον κάνουμε δικό μας. Αυτός ο πόλεμος ανήκει αποκλειστικά στους Αμερικάνους και στους Σιωνιστές συμμάχους τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη μπορεί να έχει ένα διαφορετικό ρόλο. Οι Ευρωπαίοι μπορούν να βοηθήσουν αποκαλύπτοντας στον αμερικάνικο λαό την τρομακτική αλήθεια της λανθασμένης τους διεθνούς πολιτικής όσον αφορά τη Μέση Ανατολή και τον Ισλαμικό Κόσμο.
Εαν αυτό το μήνυμα περάσει, ίσως να σώσουμε τον πλανήτη από μια μοναδική πολιτική ανικανότητα της νέας αμερικάνικης κυβέρνησης. Εαν αυτό το μήνυμα δεν περάσει, πρόκειται να αντιμετωπίσουμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εαν δεν ακούσουμε, έαν απλά αποφασίσουμε να ασκήσουμε τη δύναμή μας πάνω σε πεινασμένους πολίτες, πιθανότατα να μετατρέψουμε το κεντρικό Λονδίνο σε ένα σωρό αποκαίδια. Στη μνήμη των θυμάτων που βρίσκονται θαμμένα κάτω από τα απομεινάρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε μια ειρηνική προσέγγιση που θα οδηγήσει τον κόσμο μας στην επόμενη φάση της πολυ-πολιτισμικότητας, στη γη της συμπόνοιας και της συγχώρεσης.