Τα αποσπάσματα που θα διαβάσετε παρακάτω ανήκουν σε μία επιστολή που δημοσίευσε το Γραφείο του Διευθυντή Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (Office of the Director of National Defence – ODNI), την Τρίτη 11 Οκτώβρη. Η επιστολή υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια των «αντιτρομοκρατικών» επιχειρήσεων των Αμερικάνων στο Ιράκ. Εχει ημερομηνία 9 Ιούλη 2005 και αποδίδεται στο νούμερο δύο ηγετικό στέλεχος της Αλ Κάιντα, Αϊμάν Αλ-Ζαουάχρι, που γράφει προς τον ηγέτη της Αλ-Κάιντα στο Ιράκ, Αμπού Μουσάμπ Αλ-Ζαρκάουι. Ενα κείμενο που έχει περάσει από τα χέρια των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών δε μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί έγκυρο. Πόσο μάλλον όταν αφορά ζητήματα που έχουν σχέση με τη δράση των εχθρών της σ’ έναν τόσο ευαίσθητο και σημαντικό τομέα, όπως η «αντιτρομοκρατία». Ο λόγος που δημοσιεύουμε αποσπάσματα αυτής της επιστολής δεν είναι γιατί τη θεωρούμε έγκυρη. Αντίθετα, θεωρούμε ότι σίγουρα έχει αλλοιωθεί σύμφωνα με τις επιδιώξεις της αμερικάνικης «αντιτρομοκρατίας». Τα δημοσιεύουμε γιατί έρχονται σε αντίθεση με παλαιότερες «αποκαλύψεις» της αμερικάνικης «αντιτρομοκρατίας», ότι η Αλ-Κάιντα στοχεύει στο να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ.
Στην επιστολή ο Ζαουάχρι μιλά πολιτικά και εφιστά την προσοχή στον Ζαρκάουι να μην αποκοπεί απ’ τις μάζες και να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο της σκέψης των «απλών Μουσουλμάνων», που μπορεί να μην καταλαβαίνουν ή να μην εγκρίνουν όλες τις πράξεις του. Τον προειδοποιεί να μην ανοίξει μέτωπο με τους Σιίτες και να λαμβάνει υπόψη του τη δημοσιότητα. Το γιατί δημοσιεύτηκε τώρα απ’ τους Αμερικάνους δε μπορούμε να το απαντήσουμε εμείς. Ισως γιατί αυτή η επιστολή κατά κάποιο τρόπο «δικαιολογεί» την παρουσία τους, εφόσον αναφέρει ότι στόχος είναι η επέκταση της Τζιχάντ στα γειτονικά κράτη μετά τη νίκη. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι αυτή η επιστολή δείχνει ένα πολιτικό πρόσωπο της Αλ-Κάιντα διαφορετικό απ’ αυτό που παρουσιάζεται, αυτό των «αδίστακτων τρομοκρατών». Ενα πρόσωπο που αποκαλύπτει ότι, όσο και να διαφωνεί κάποιος πολιτικά με τους στόχους της, υφίσταται και αντιμάχεται τα αμερικάνικα σχέδια στην περιοχή.
Ας παραθέσουμε όμως ορισμένα αποσπάσματα αφήνοντάς τα στην κρίση των αναγνωστών μας:
«Με την απουσία αυτής της λαϊκής υποστήριξης, το κίνημα των ισλαμιστών μουτζαχεντίν θα συντριβόταν στη σκιά, μακριά απ’ τις μάζες που είναι έξαλλες ή έντρομες, και ο αγώνας μεταξύ μιας ελίτ τζιχαντιστών με τις ξιπασμένες Αρχές θα περιοριζόταν μέσα στα μπουντρούμια των φυλακών, μακριά απ’ τη δημοσιότητα και το φως της ημέρας. Αυτό είναι ακριβώς που επιζητούν οι κοσμικές δυνάμεις των αποστατών που ελέγχουν τις χώρες μας… Επομένως, οι σχεδιασμοί μας θα πρέπει να προσπαθούν να εμπλέξουν τις μουσουλμανικές μάζες στη μάχη και να φέρουν το κίνημα των μουτζαχεντίν στις μάζες κι όχι να διεξάγουν τον αγώνα μακριά απ’ αυτές…
Επομένως ,το κίνημα των μουτζαχεντίν θα πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε ενέργεια που οι μάζες δεν καταλαβαίνουν ή δεν εγκρίνουν, εάν δεν υπάρχει παράβαση της Σαρία (σ.σ. του ισλαμικού νόμου) σ’ αυτή την αποφυγή, και όσο υπάρχουν άλλοι τρόποι να καταφύγει. Δεν θα πρέπει να πετάξουμε τις μάζες – ανεπαρκείς σε γνώση – στη θάλασσα, πριν τις μάθουμε να κολυμπούν…
Σχετικά με τους Σιίτες:… Αλήθεια, ερωτήματα θα κυκλοφορήσουν στους κύκλους των μουτζαχεντίν σχετικά με την ορθότητα της σύγκρουσης με τους Σιίτες αυτή την ώρα. Είναι κάτι αναπόφευκτο; Ή είναι κάτι που μπορεί να αναβληθεί μέχρι να γίνει ισχυρότερο το κίνημα των Μουτζαχεντίν στο Ιράκ; Κι αν κάποιες επιχειρήσεις ήταν αναγκαίες για αυτοάμυνα, ήταν όλες οι επιχειρήσεις αναγκαίες; Ή υπήρξαν ορισμένες επιχειρήσεις που δεν δόθηκε εντολή να γίνουν; Κι είναι το άνοιγμα ενός ακόμα μετώπου, πέρα από το μέτωπο ενάντια στους Αμερικάνους και την κυβέρνηση, μια σοφή απόφαση; Ή αυτή η σύγκρουση με τους Σιίτες ελαφρώνει το φορτίο των Αμερικάνων εκτρέποντας τους μουτζαχεντίν κατά των Σιιτών, ενόσω οι Αμερικάνοι συνεχίζουν να ελέγχουν τα ζητήματα από μακριά; Κι αν οι επιθέσεις στους ηγέτες των Σιιτών ήταν αναγκαίες για να βάλουν ένα τέλος στα σχέδιά τους, γιατί υπήρξαν επιθέσεις σε απλούς Σιίτες; Δεν οδηγεί αυτό στο να ενισχυθούν λανθασμένες ιδέες στα μυαλά τους ,ακόμα κι αν είναι υποχρεωτικό για μας να τους κηρύττουμε το λόγο του Ισλάμ και να τους εξηγούμε και να επικοινωνούμε μαζί τους για να τους κατευθύνουμε στην αλήθεια; Μπορούν οι μουτζαχεντίν να σκοτώσουν όλους τους Σιίτες του Ιράκ; Εχει κανένα ισλαμικό κράτος στην Ιστορία επιχειρήσει να κάνει κάτι τέτοιο; Και γιατί να σκοτώσουμε τους απλούς Σιίτες, εφόσον θεωρούμε ότι είναι συγχωρεμένοι λόγω της άγνοιάς τους;…
Ολες αυτές οι απορίες και άλλες κυκλοφορούν μεταξύ των αδελφών σας που βλέπουν την εικόνα από μακριά, όπως σου είπα. Κάποιος που βλέπει από μακριά χάνει τις σημαντικές λεπτομέρειες που επηρεάζουν την απόφαση στο πεδίο της μάχης. Εντούτοις, παρακολουθώντας από μακριά έχει το πλεονέκτημα της παρατήρησης της όλης εικόνας και της γενικής γραμμής, χωρίς να μπλέκεται σε λεπτομέρειες που μπορεί να σε αποτραβήξουν μακριά από την κατεύθυνση και το στόχο.
Παρολαυτά σου λέω: είμαστε σε μία μάχη και το περισσότερο απ’ το μισό αυτής της μάχης παίζεται στο πεδίο της δημοσιότητας. Κι είμαστε στο πεδίο της μάχης της δημοσιότητας σε έναν αγώνα για τις καρδιές και τα μυαλά του Εθνους μας. Οσο μακριά κι αν φτάσουν οι ικανότητές μας δεν θα είναι ποτέ ισάξιες ούτε με το ένα χιλιοστό των ικανοτήτων του βασιλείου του Σατανά που μας πολεμά. Μπορούμε λοιπόν να σκοτώσουμε τους ομήρους μας με μια σφαίρα. Αυτό θα πετύχαινε το στόχο μας χωρίς να εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε ερωτήματα και αμφιβολίες. Δεν τα χρειαζόμαστε αυτά».