Μια σειρά από μέτριες ταινίες βγαίνουν αυτή τη βδομάδα στις αίθουσες. Απ’ αυτές ξεχωρίζει κάπως το «Samsara» του Ινδού σκηνοθέτη Παν Ναλίν, μια ταινία που εισάγει το θεατή στην ανατολίτικη φιλοσοφία, μέσα από την ιστορία ενός μοναχού που ταλαντεύεται ανάμεσα στις γήινες επιθυμίες και τις πνευματικές αναζητήσεις. Τα χρώματα, οι εικόνες, οι κινήσεις παραπέμπουν σε συμβολισμούς και συμβάλλουν στη μαγεία του τελικού αποτελέσματος.
Για το «Ολα τ’ αόρατα παιδιά» ιστορίες για τα κατατρεγμένα παιδιά του κόσμου που σκηνοθετούν πολύ γνωστοί σκηνοθέτες όπως ο Εμίρ Κουστουρίτσα, Σπάικ Λι, Ρίντλεϊ Σκοτ κ.λπ., έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας. Φιλότιμη προσπάθεια αλλά όταν αυτή γίνεται κατά παραγγελία ενός οργανισμού όπως ο ΟΗΕ χάνει σε αυθορμητισμό και βάθος.
Απογοητευτική, αν και καλογυρισμένη, είναι ο «Καζανόβας» του Λάσε Χάλστρομ. Οσοι θυμούνται το ξεκίνημα του Σκανδιναβού σκηνοθέτη και ιδιαίτερα τον «Ωκεανό» θα διαπιστώσουν τη σταδιακή ενσωμάτωσή του στις επιταγές του Χόλιγουντ.
Δεν είδαμε δυο δρακουλιάρικες ταινίες, την «Κάθοδο» του Νιλ Μάρσαλ και την ελληνική πρώτη zombie-splatter ταινία «Το κακό» του Γ. Νούσια, που φημολογούνται σαν καλές στο είδος τους, αλλά δεν νομίζουμε ότι χάσαμε και τίποτα. Είδαμε όμως το μπλοκμπάστερ «16 τετράγωνα» με τον πολύ Μπρους Γουίλις και, για δες, σχεδόν το ξεχάσαμε και αυτό!
♦EMIP KOYΣTOYPITΣA, ΣΠAΪK ΛI, PINTΛEΪ ΣKOT, TZON ΓOY
Oλα τ’ αόρατα παιδιά
Oχι μόνο οι προηγούμενοι σκηνοθέτες αλλά τρεις άλλοι ακόμα υπογράφουν ισάριθμες κινηματογραφικές ιστορίες με πρωταγωνιστές παιδιά από την Aφρική, Aμερική, Σερβία, Kίνα. Θέμα οι δυσκολίες, οι πόλεμοι, τα προβλήματα, ο αναλφαβητισμός, η εξαθλίωση που βιώνουν εκατομμύρια παιδιά σ’ όλο τον κόσμο. H ταινία αυτή πραγματοποιήθηκε ύστερα από έκκληση των αντίστοιχων υπηρεσιών του OHE και ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι έγινε κατά παραγγελία, με κάποια έννοια, δεν κατάφερε να εμπνεύσει τα μεγάλα ονόματα που τη σκηνοθέτησαν, ώστε να διαχειριστούν το καυτό αυτό θέμα με πιο σοκαριστικό τρόπο. Kοινό χαρακτηριστικό όλων των ιστοριών η απουσία οποιασδήποτε οικονομικοκοινωνικής αναφοράς και μια αίσθηση διεκπεραίωσης. Aποτέλεσμα; Δύσκολα αυτή η ταινία θα μείνει στη μνήμη μας.
Ελένη Σταματίου
