Η φανταστική και φαντασμαγορικά σκηνοθετημένη ιστορία ενός πληθωρικού κεντρικού ήρωα και της πορείας του από τα δύσκολα παιδικά χρόνια της Ιρλανδίας στο χώρο του λονδρέζικου θεάματος, πορεία αναζήτησης της πραγματικής του μητέρας και διεκδίκησης της κοινωνικά και θρησκευτικά μη αποδεκτής σεξουαλικής του ταυτότητας.
Οπως και στο «Παιχνίδι των λυγμών» (1992), ο Νιλ Τζόρνταν χρησιμοποιεί την πολιτικά ταραγμένη ιστορία της Ιρλανδίας και του IRA ως απλώς το φόντο για να διαπραγματευτεί το θέμα της αλλαγής φύλου και της υπεράσπισης μιας ανερχόμενης κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 μειοψηφικής ομοφυλοφιλίας που οι κοινωνικές συμβάσεις αρνούνται και πολεμούν ως και σήμερα. Το συναισθηματικό ή φιλοσοφικό βάθος στην ανάπτυξη και την απόδοση του κεντρικού χαρακτήρα μάλλον δεν είναι κάτι που επιδιώκεται και σίγουρα δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται σε αυτό το ελαφρά σουρεαλιστικό μιούζικαλ που περισσότερο θυμίζει τη θεαματική ατμόσφαιρα ενός «Velvet Goldmine» (1998, Τοντ Χέινς).
Οι πολιτικές προεκτάσεις είναι με τη σειρά τους ανύπαρκτες ή μη εκπληρωμένες σε τούτο το ζαχαρωμένα αφελές παραμύθι: ερμηνεία που διεκδικεί Οσκαρ από τον πρωταγωνιστή Κίλιαν Μέρφι, μαγευτική φωτογραφία, εντυπωσιακά κοστούμια και μουσική που αποδίδουν εξαιρετικά τη στυλιστική ιστορία της εποχής και του glam rock ρεύματος, αυτά είναι τα συστατικά μιας πασπαλισμένης με χρυσόσκονη κωμωδίας που δεν υπερβαίνει τα όρια μιας επίδειξης οπτικής δεξιοτεχνίας.
