Στο προσκήνιο και πάλι η εκλογολογία. Με ευθύνη του μεγάρου Μαξίμου καταρχάς. Δημόσια ο Παπανδρέου διαψεύδει κάθε σκέψη προσφυγής στις κάλπες, ενώ παρασκηνιακά οι άνθρωποί του «σπρώχνουν» αυτό το θέμα στα παπαγαλάκια τους. Θεωρούν πως έτσι μπορούν να στριμώξουν τη ΝΔ, η οποία δεν θέλει εκλογές αυτή την περίοδο, όχι μόνο γιατί ακόμα δεν έχει πάρει κεφάλι στα γκάλοπ, αλλά γιατί ξέρει πως υπάρχουν πολλά ακόμη αντιλαϊκά μέτρα να ληφθούν κι αυτά η ΝΔ θέλει να τα πάρει το ΠΑΣΟΚ.
Διάφορα κέντρα του συστήματος, που εδώ και καιρό παίζουν το σενάριο της συγκυβέρνησης του «εθνικού φάσματος», ξαναζεσταίνουν αυτή την ιδέα, αναγκάζοντας τον Σαμαρά να δηλώσει ότι δεν προτίθεται να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ και άλλες μνημονιακές δυνάμεις (φωτογραφίζοντας το ΛΑΟΣ), λες και είναι στο χέρι του να κάνει τέτοιες κόνξες, αν προκύψει αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης.
Από κοντά κι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ (ο άλλος μισός, ως γνωστόν, έχει συσπειρωθεί γύρω από τον Αλαβάνο), που όχι μόνο αναθάρρησε από την επιβίωσή του, αλλά ζητάει και εκλογές, βάζοντας «όλα τα λεφτά» στη μπάνκα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ο Περισσός έχει τη δική του σιγουριά σ’ αυτές τις περιστάσεις, καθώς ξέρει ότι κάτι θα «τσιμπήσει» χάρη στην ξεφτίλα των άλλων, γι’ αυτό και δηλώνει πάντοτε έτοιμος (και) για εκλογές.
Περιττεύει να πούμε ότι η εκλογολογία, ακόμα κι όταν είναι εκ των πραγμάτων κοινωνικά αδύναμη, σκορπά αυταπάτες και θολώνει το τοπίο. Ειδικά σε μια περίοδο που δεν φαίνεται «φως» από τους ταξικούς αγώνες, καθώς αυτοί είτε δεν δίνονται είτε είναι αυστηρά χειραγωγημένοι από την ποικιλόχρωμη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και λειτουργούν απλώς ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής οργής.
Καταβάλλεται ήδη προσπάθεια με την εκλογολογία και θα κορυφωθεί αν και όταν προκηρυχθούν εκλογές να συρθεί η εργατική τάξη σ’ ένα γήπεδο απολύτως εχθρικό για την ίδια. Στο γήπεδο της αστικής πολιτικής. Να κάνει επιλογές που είτε θα τη σταυρώσουν είτε θα συντηρήσουν το σύστημα που θα τη σταυρώσει. Χωρίς η ίδια να μπορεί να βάλει τη δική της πολιτική σφραγίδα στις εξελίξεις, γιατί απλούστατα δεν είναι πολιτικά συγκροτημένη.
Γράφουμε και ξαναγράφουμε, πως αυτό αποτελεί τη μεγάλη έλλειψη της περιόδου που διανύουμε, το μεγάλο κενό στο πεδίο της ταξικής πάλης. Χωρίς πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική προοπτική, προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού. Εχει, όμως, καταστεί σαφές πως δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στοιχειωδώς συγκροτημένη διεξαγωγή του ταξικού αγώνα ενάντια στην κρίση και τη διαχείρισή της από τις αστικές δυνάμεις. Η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης δεν πρόκειται να πέσει σαν μάννα εξ ουρανού. Οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να τη σηκώσουν στις πλάτες τους.