Λίγο το καυτό θέμα του εδώ και χρόνια ψυχορραγούντος Εθνικού Συστήματος Υγείας, λίγο η εντιμότητα του σκηνοθέτη, μας έπεισαν να δούμε αυτή την ταινία για να εκπλαγούμε πραγματικά δυσάρεστα και να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά ότι δυστυχώς οι καλές προθέσεις δεν αρκούν σε καμιά δουλειά, πολύ περισσότερο στην τέχνη. Ο σεναριακός αχταρμάς, όπου ανακατεύονται σχεδόν όλα, οι ερωτικές σχέσεις των γιατρών αλλά και ο αγώνας τους, τα φακελάκια, οι συνδικαλιστές, οι νεκροθάφτες, οι μικροπωλητές, οι ιατρικοί επισκέπτες, οι τσιγγάνοι, οι γκάγκστερ κοκ, δεν είναι το χειρότερο σ` αυτή την ταινία. Ολοι έχουμε περάσει από νοσοκομεία και μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι υπερβολές και οι ανοησίες (όπως π.χ. η διαρκής παρουσία μικροπωλητών που πωλούν από ψιλικά μέχρι και ντόπερμαν!) έχουν τα όρια τους.
Δεν είναι η καθημερινή παράνοια το βασικότερο πρόβλημα στην καθημερινή λειτουργία των νοσοκομείων. Πάνω απ` όλα είναι η ανεπάρκεια του προσωπικού και των υποδομών, η υποχρηματοδότηση, οι ατελείωτες ουρές , η περιφρόνηση των ασθενών, το τσαλάκωμα της ανθρώπινης ιδιότητάς τους, το φακελάκι των χειρουργικών ειδικοτήτων, η κακοδιαχείρηση, οι μίζες των εκάστοτε κυβερνητικών λαμόγιων-διευθυντών, ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς κ.λπ. Αυτά είναι που κάνουν τα νοσοκομεία ένα χώρο αληθινής μελαγχολίας.
Ομως ο Γκορίτσας χάνει το μπούσουλα , δύσκολα καταλαβαίνει κανείς πού θέλει να το πάει, τραβάει τα πράγματα μέχρι ξεχειλώματος και μέχρι γελοιότητας. Είναι ευτύχημα που τουλάχιστον αναγνωρίζεται ο αγώνας κάποιων γιατρών στην υπηρεσία της ανθρώπινης υγείας και ενάντια στην προσωπική τους αλλοτρίωση. Και δυστυχώς μερικές επιμέρους αρετές, όπως η παρουσία πολλών καλών ηθοποιών ή ο χειρισμός σκηνών πλήθους, δεν μπορούν με τίποτα να σώσουν αυτή την ταινία που μπορεί άνετα να συγκαταλεχθεί στις κακές στιγμές του ελληνικού σινεμά.
Ελένη Σταματίου
