♦ Χέρι-χέρι (1)
Ολα ήταν καλά σχεδιασμένα. Δυο ογκόλιθοι της αστικής πολιτικής, Πάγκαλος και Καρατζαφέρης, συνομίλησαν από τα έδρανά τους στη Βουλή, με ερωτώντα τον δεύτερο και απαντώντα τον πρώτο (Παρασκευή, 11.3.11). Συνομίλησαν σε πνεύμα εθνικής ενότητας, δεδομένου ότι το θέμα της επίκαιρης ερώτησης ήταν η υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας από τον οίκο Moοdy’s. Και πάνω στην εθνική συζήτηση, ο Πάγκαλος πέταξε τάχαμου αδιάφορα: «Πώς θα έρθει όμως ο άλλος να ανοίξει μαγαζί στο κέντρο όταν το κέντρο είναι κλειστό πέντε μέρες την εβδομάδα από διαδηλώσεις ολίγων ατόμων οι οποίες αποκλείουν την κυκλοφορία σε όλο το κέντρο;». Αρπαξε στον αέρα την πάσα ο Καρατζαφέρης και απάντησε: «Θα σας καταθέσω τη Δευτέρα πρόταση νόμου να μην κλείνουν οι δρόμοι, παρά μόνο το ένα διάζωμα. Θέλω να πιστεύω, λοιπόν, εφόσον κατανοείτε ότι αυτό βλάπτει σοβαρά την οικονομία της χώρας, ότι θα το υπερψηφίσετε».
Πού να κρατηθεί, όμως, ο Καρατζαφέρης; Πού να περιμένει τη Δευτέρα. Λίγη ώρα αργότερα είχε καταθέσει πρόταση νόμου για την απαγόρευση και τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Το ότι αποκάλυψε την προσυνεννόηση με τον Πάγκαλο ούτε που τον απασχόλησε.
♦ Χέρι-χέρι (2)
Δεν είναι, όμως, μόνον ο Καρατζαφέρης με τον Πάγκαλο. Χέρι-χέρι μαζί τους βαδίζει και ο… αριστερός και ευαίσθητος Γ. Καμίνης, που απ’ όταν ανέλαβε το Δήμο Αθηναίων εξελίσσεται σ’ έναν απροκάλυπτο ρατσιστή και αντιδραστικό, που διαγωνίζεται τους ακροδεξιούς σε κατασταλτική μανία.
Μιλώντας την περασμένη Τρίτη στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, ο Καμίνης τάχθηκε ευθέως υπέρ της νομοθετικής παρέμβασης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, διότι αυτές γίνονται χωρίς… μέτρο. «Εχουμε το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 11 προβλέπει το δικαίωμα των συναθροίσεων. Είναι απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία αλλά και αυτό πρέπει να ρυθμίζεται και προβλέπει εκτελεστικό νόμο, ο οποίος ουδέποτε έχει ψηφιστεί από τη μεταπολίτευση», είπε ο Καμίνης, θυμίζοντας όλους τους αντιδραστικούς πολιτικούς που από το 1975 και μετά ζητούν περιορισμό των διαδηλώσεων. Ακόμα και η επιχειρηματολογία Καμίνη δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτή που ακούμε εδώ και δεκαετίες από τους αντιδραστικούς. Οπως είπε, ο νόμος πρέπει να διασφαλίζει «το δικαίωμα της ελεύ-θερης κίνησης των προσώπων και το δικαίωμα του επιχειρείν».
Ακόμα και ένας πρωτοετής της Νομικής θα μπορούσε να απαντήσει με επιτυχία στο δικολαβισμό του Καμίνη. Ομως, το πρόβλημα δεν είναι νομικό, αλλά εξόχως πολιτικό. Αν ακόμη δεν έχει βγει νόμος για την απαγόρευση ή τον περιορισμό των διαδηλώσεων, είναι γιατί το κοινωνικό κίνημα έχει εκφράσει έμπρακτα την αντίθεσή του και καμιά αστική κυβέρνηση δεν τόλμησε να το κάνει. Επανέρχονται τώρα, με τα ίδια γελοία επιχειρήματα (ότι παρεμποδίζεται ο κόσμος να μετακινηθεί και να πάει στα μαγαζιά), όταν λόγω της αφραγκίας το κέντρο της Αθήνας είναι έρημο ακόμα και τις μέρες και ώρες που ο κόσμος συνήθιζε να κάνει τα ψώνια του.
ΥΓ1: Ενόψει των παραπάνω, δεν προκάλεσε καμιά έκπληξη η τοποθέτηση Καμίνη, ότι «οι μετανάστες που βρίσκονται παράνομα στη χώρα πρέπει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους».
ΥΓ2: Για να μην ξεχνιόμαστε, θυμίζουμε ότι τον Καμίνη στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΑΡΙ του Κουβέλη, οι Οικολόγοι-Πράσινοι και η παρέα του Μάνου.
♦ Δείξε μου το φίλο σου
Και ο Οσκαρ Λαφοντέν ήταν καλεσμένος στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, που οργάνωσε ο ΣΥΝ στην Αθήνα. Από συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» σταχυολογού-με την απάντηση που έδωσε στην ερώτηση αν η παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη είναι αναγκαία: «Η παρουσία του ΔΝΤ σίγουρα δεν ήταν αναγκαία, αλλά μια συνεργασία μαζί του δεν είναι κακή ιδέα. Με την προϋπόθεση ότι το ΔΝΤ θα παραιτηθεί της βλαβερής πολιτικής του». Υπόδειγμα οπορτουνιστή που ξέρει να ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην πολιτική δημαγωγία (δεν ήταν αναγκαία η παρουσία του ΔΝΤ) και στην ουσία της πολιτικής που πρεσβεύ-ει (δεν είναι κακή ιδέα η συνεργασία με το ΔΝΤ). Τι μένει αν αφαιρέσεις το γυαλιστερό περιτύλιγμα (μπορεί άραγε ν’ αλλάξει πολιτική το ΔΝΤ;): η παραδοχή ότι η έλευση του ΔΝΤ δεν είναι δα και κανένα έγκλημα, φτάνει να τεθούν κάποιοι… όροι.
Με τέτοιους… αριστερούς θ’ αλλάξει την… Ιστορία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
♦ Οι «απαισιόδοξοι»
Μπορεί ο Παπανδρέου, οι υπουργοί του και ο αστικός Τύπος να προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα τεχνητής ευφορίας για τα αποτελέσματα της τελευταίας συνόδου των Βρυξελλών, ένα κλίμα πίσω από το οποίο κρύβεται η εντατική προετοιμασία των νέων αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, όμως ακόμα και στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο υπάρχουν οι «απαισιόδοξοι». Οπως ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που προεξόφλησε ότι το «Σύμφωνο για το ευρώ» «δεν προσφέρει καμιά προστιθέμενη αξία» και «θα αποτύχει». Οπως η γερμανική «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» που μεταφέρει το σκεπτικισμό των οικονομολόγων για το μέλλον του «Συμφώνου για το ευρώ». Σκεπτικισμό που αναφέρεται και στην Ελλάδα, για την οποία αναφέρει ότι θα πάρει μόνο μια σύντομη ανάσα, η οποία θα αναβάλει την αναδιάρθρωση του χρέους της, αλλά ενδεχομένως και του χρέους άλλων χωρών της ευρωζώνης.
Οταν αυτά λέγονται και γράφονται στην Ευρώπη, μάλλον ως συγκρατημένο θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε δημοσίευμα της Wall Street Journal, που μιλά επίσης για σύντομη ανάσα που δόθηκε στην Ελλάδα, υπό τον όρο όμως ότι θα συνεχιστεί «το αντιδημοφιλές πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και η δέσμευση για τη μεγαλύτερη πώληση δημόσιας περιουσίας στην ιστορία της χώρας». Η αμερικάνικη εφημερίδα, μάλιστα, επικαλείται δηλώσεις υψηλόβαθμου έλληνα αξιωματούχου, σύμφωνα με τις οποίες «η λαϊκή οργή θα αυξηθεί».
♦Το έγκλημα
Υπό άλλες συνθήκες, αυτό που συνέβη στη Σούδα, όταν δεκάδες μετανάστες από το Μπαγκλαντές πήδησαν στην παγωμένη θάλασσα, προκειμένου να αποφύγουν την επιστροφή στην πατρίδα τους και να παραμείνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, θα χαρακτηριζόταν έγκλημα. Στη σημερινή Ελλάδα, όμως, το θέμα ξεκρεμάστηκε από τα μανταλάκια μετά από μια μέρα. Εκφράστηκε η λύπη για τους 3 νεκρούς, ενώ για τους 11 αγνοούμενους εκφράστηκε η βεβαιότητα ότι κατάφεραν να βγουν στη στεριά και να εξαφανιστούν, περνώντας κι αυτοί στη στρατιά των χωρίς χαρτιά μεταναστών. Ετσι, κοιμηθήκαμε όλοι με ήσυχη τη συνείδησή μας.
Κι όμως, η θάλασσα ξεβράζει ακόμη πτώματα. Οι 7 από τους 11 έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής από το Λιμενικό πνιγμένοι. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί πια είδηση. Η πολιτισμένη Ευρώπη, με όργανό της το ελληνικό κράτος, απαλλάχτηκε από τους πολλούς, που στάλθηκαν εκόντες άκοντες πίσω στις πατρίδες τους (τα αεροπλάνα μίσθωσε η Daewoo, που τους απασχολούσε στη Λιβύη), ενώ οι νεκροί έμειναν για να θυμίζουν σε λίγους ευαίσθητους ανθρώπους ένα ακόμη έγκλημα του ιμπεριαλισμού.
♦ Αλλη μια 24ωρη με… ανοιχτή ημερομηνία
Αφού διακήρυξε ότι «Τα συνδικάτα είναι σε θέση μάχης και διαρκούς αγωνιστικής ετοιμότητας για την απόκρουση και αποτροπή των Νεοφιλελεύθερων και αντεργατικών πολιτικών καθώς και στην ανατροπή των “δεσμών” του μνημονίου», η Διοίκηση της ΓΣΕΕ κατέληξε σε εξουσιοδότηση προς την εκτελεστική επιτροπή «μετά και την ολοκλήρωση των περιφερειακών δράσεων ή με την ανακοίνωση νέων μέτρων και περικοπών να προσδιορίσει την ημερομηνία πραγματοποίησης 24ωρης Γενικής Απεργίας».
Ορισμένοι (όπως η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) περιόρισαν την κριτική τους προς την πρασινογάλαζη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στο γεγονός ότι δεν όρισε συγκεκριμένη ημερομηνία, τις παραμονές της συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 25 Μάρτη, αλλά άφησε ανοιχτή την ημερομηνία για την πραγματοποίηση νέας 24ωρης απεργίας. Ασκούν, δηλαδή, μια κριτική καθαρά αποπροσανατολιστική. Κάποια στιγμή θα προκηρυχτεί και η νέα 24ωρη απεργία, οπότε αυτοί που σήμερα ασκούν κριτική στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θα πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά για την «επιτυχία της απεργίας».
Ομως, το πρόβλημα ήταν και εξακολουθεί να είναι όχι η ημερομηνία ή ο αριθμός των 24ωρων απεργιών που θα γίνουν μέσα σ’ ένα χρόνο (μία πάνω, μία κάτω), αλλά αυτή καθαυτή η τακτική των σκόρπιων, ασυντόνιστων και χωρίς καμιά προοπτική 24ωρων απεργιών. Πόσο ακόμα χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε ότι αυτές οι απεργίες αποφασίζονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία επειδή λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης της αγανάκτησης των εργαζόμενων, οι οποίοι εγκλωβίζονται σ’ αυτή την τακτική; Γιατί ποτέ δεν συνδέθηκαν αυτές οι απεργίες με εν εξελίξει αγώνες, όπως π.χ. στις αστικές συγκοινωνίες;
♦ Γερμανικό καπέλο
Σχεδόν χωρίς συζήτηση κατέληξαν οι ηγέτες των «17» σε καταρχήν πολιτική απόφαση επί του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Πώς συνέβη αυτό το θαύμα; Χάρη στην… τακτική του χότζα που εφάρμοσε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Πρώτα υπέβαλε ένα σχέδιο που πρόβλεπε ασφυκτικό έλεγχο της Γερμανίας πάνω στο σύνολο της ευρωζώνης. Μετά τον καυγά που ξέσπασε, ανατέθηκε στον Χέρμαν Βαν Ρομπάι να φτιάξει μια συμβιβαστική πρόταση, η οποία λείαινε ορισμένες γωνίες του αρχικού γερμανικού σχεδίου. Ετσι, επειδή κανένας από τους αντιτιθέμενους στο γερμανο-γαλλικό σχέδιο δεν έχει τα κότσια να προκαλέσει μια ρήξη μέσα στην ΕΕ, όλοι συμφώνησαν με το σχέδιο Ρομπάι και η Γερμανία έσπευσε να χαρακτηρίσει τις θέσεις των άλλων χωρών «ενθαρρυντικές».
Αυτό που συνέβη είναι ότι η Γερμανία έβαλε την ατζέντα, συμμάχησε με τη Γαλλία και έσυρε τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες πάνω σ’ αυτή την ατζέντα, βάζοντας τα θεμέλια του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Από τώρα και στο εξής θ’ αρχίσουν οι πιέσεις για παραπέρα συγκεκριμενοποίηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, πάνω στο βασικό σχέδιο που είναι γερμανο-γαλλικής έμπνευσης. Η πορεία κάθε χώρας ως προς την επίτευξη των στόχων του νέου Συμφώνου θα εξετάζεται κάθε χρόνο από την Κομισιόν και το Συμβούλιο θα επεμβαίνει, με γνώμονα τις βασικές αρχές και τους στόχους αυτού του Συμφώνου. Το γερμανικό καπέλο έχει μπει πιο βαθιά στο κεφάλι της ευρωζώνης.