«Σύμφωνο – βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ», κραύγαζε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» το περασμένο Σάββατο. Γιατί, ρε παιδιά, τόσος καημός; Ποια ακριβώς είναι τα θεμέλια της ΕΕ που απειλεί να τα τινάξει στον αέρα το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» των Μέρκελ-Σαρκοζί; Δεν ήταν καπιταλιστικά αυτά τα θεμέλια; Δεν έκαναν πάντα κουμάντο τα μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κράτη; Εχει μεσολαβήσει κάτι το επαναστατικό και μας έχει διαφύγει;
«Με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας παρακάμπτονται τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και ανάγεται σε κέντρο αποφάσεων ο γερμανο-γαλλικός άξονας», οδύρεται η «Αυγούλα». Και ποια είναι τα θεσμικά όργανα; Η Κομισιόν του Μπαρόζο, το Eurogroup του Γιούνκερ και το Συμβούλιο Υπουργών, στο οποίο πάντοτε έκανε κουμάντο ο γερμανο-γαλλικός άξονας, κλείνοντας τις κατά περίπτωση συμμαχίες που χρειαζόταν.
Εχει και ο οπορτουνισμός τα όριά του, όμως η «ανανεωτική (και καθόλου ριζοσπαστική) αριστερά» νομίζει πως δεν υπάρχουν όρια για το δικό της οπορτουνισμό. Τώρα που οι μάσκες πέφτουν, τώρα που και στους πλέον ανυποψίαστους, σε εκείνους που είχαν φάει το παραμύθι της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας», αποκαλύπτεται η ουσία του ευρωενωσίτικου οικοδομήματος, βγαίνουν οι Συνασπισμένοι και οδύρονται για κάτι που ουδέποτε υπήρξε, χωρίς να παραβλέπουν –ακόμα και στη σημερινή συγκυρία– να χύνουν το δηλητήριο της ευρωλαγνείας, όπως έκανε μια μέρα μετά την «Αυγή» το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ, που απεφάνθη ότι «χρειάζεται η επανίδρυση της ΕΕ και μια νέα αρχιτεκτονική του ευρώ και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα βάζουν τέλος στην κερδοσκοπία των αγορών». Ε, ασιχτίρ πια…
