Κουμπούρια τράβηξαν οι «πραίτορες» του Πολύδωρα και έριξαν στον αέρα στην παναθηναϊκή πανεκπαιδευτική πορεία της Πέμπτης. Η κρατική καταστολή έκανε ένα ακόμα βήμα, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τον «εσωτερικό εχθρό». Δεν υπήρχε περίπτωση να τραβήξει πιστόλι ένας μπάτσος, αν οι οδηγίες που είχε δεν έλεγαν «μηδενική ανοχή», αν οι φοιτητές (προσέξτε: στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχε καν το πρόσχημα των «κουκουλοφόρων») δεν είχαν υποδειχτεί ως εχθρός που πρέπει να κατασταλεί με κάθε μέσο.
Είχε προηγηθεί μια εβδομάδα γεμάτη ένταση και εκνευρισμό εκ μέρους της κυβέρνησης. Η συμμετοχή όλου του κοινοβουλευτικού θιάσου στη συζήτηση του νόμου-πλαισίου στη Βουλή (ούτε ένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν είχε την ευαισθησία να αποχωρήσει, μολονότι και η ΠΟΣΔΕΠ και το συντονιστικό των καταλήψεων αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή σ’ αυτή τη φάρσα) δεν εξασφάλισε τίποτα στην κυβέρνηση, πέρα από μια ενίσχυση της προπαγάνδας της από τα ΜΜΕ. Μιας προπαγάνδας που δεν ξέρουμε αν πιάνει σε κάποιους και ποιους, πάντως δεν πιάνει καθόλου στο αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα, που τραβάει το δικό του δρόμο και κάνει αντιπολίτευση στις καταλήψεις και τους δρόμους και όχι παζάρια και σκιαμαχίες στη Βουλή.
Στα πανεπιστήμια η ΔΑΠ ηττάται κατά κράτος και επειδή οι προκλήσεις της «παραέγιναν», άρχισε να τρώει και ξύλο. Ετσι, εκείνο που έμεινε στην κυβέρνηση ήταν μια ακόμα επίδειξη αστυνομικής καταστολής. Είναι το γνώριμο καταφύγιο όλων των συντηρητικών κυβερνήσεων. Νομίζουν ότι με την ένταση της καταστολής θα σπείρουν τον τρόμο και θα παραλύσουν κάθε διάθεση γι’ αγώνα. Ενώ σχεδόν πάντοτε πετυχαίνουν το αντίθετο. Και τώρα, είμαστε βέβαιοι ότι εκείνο που κατάφεραν είναι να αυξήσουν την οργή και να ανεβάσουν την αδρεναλίνη.
Την επόμενη εβδομάδα αναμένεται να ολοκληρωθεί στη Βουλή η ψήφιση του νόμου-πλαισίου. Η πλειοψηφία που διαθέτει επιτρέπει στην κυβέρνηση να μην ανησυχεί για την έκβαση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Το παιχνίδι, όμως, δεν παίζεται στους αραχνιασμένους τοίχους του «μεγάλου μπορντέλου του έθνους», αλλά στα φοιτητικά αμφιθέατρα και τους δρόμους. Το φοιτητικό κίνημα καλείται να αξιολογήσει σωστά την κατάσταση. Να ξεχωρίσει εντελώς το δικό του αγώνα από την κοινοβουλευτική διαδικασία. Ετσι κι αλλιώς την τελευταία δεν την επικύρωσε με την παρουσία του. Γιατί, λοιπόν, να τελειώσει το παιχνίδι επειδή ο κυβερνητικός λόχος θα ψηφίσει το νομοσχέδιο; Ο αγώνας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί ανεξάρτητα απ’ αυτό. Με τον ίδιο στόχο: να καταστεί άταφος νεκρός και αυτός ο νόμος-πλαίσιο, όπως τρεις ακόμη που δοκίμασε να περάσει η ΝΔ από το 1975 μέχρι το 1979.
«Να ξαναζήσει το 1979», γράφουν στην προκήρυξή τους οι φοιτητές της «Κόντρας», που ήδη διεξάγουν καμπάνια μ’ αυτό το πρόταγμα. Αυτό το σύνθημα πρέπει να δονήσει τους πανεπιστημιακούς χώρους. Για να καταλάβει και αυτή η κυβέρνηση ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δε σημαίνει τίποτα.