Οι αβρότητες μεταξύ των ηγετών των οχτώ ισχυρών κρατών του πλανήτη, γνωστών ως G8 (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία, Καναδάς, Ιαπωνία, Ιταλία) δε μπόρεσαν να κρύψουν τις αντιθέσεις τους σε σημαντικά ζητήματα που απασχόλησαν τη σύνοδο που έληξε εχθές στο γερμανικό θέρετρο Χάιλιγκενταμ της Βαλτικής θάλασσας. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η σύνοδος, όμως διαφαίνεται ότι δεν θα επιτευχθεί συμφωνία ούτε στο ζήτημα των κλιματικών αλλαγών, που οι Αμερικάνοι απέρριψαν την γερμανική πρόταση για μείωση των εκπομπών στο μισό μέχρι το 2050, ούτε στο ζήτημα της «αντιπυραυλικής ασπίδας», που η Ρωσία απειλεί ότι θα στρέψει τους πυραύλους της προς την Ευρώπη, ούτε ακόμα και στο ζήτημα του Κοσόβου, που η πρόταση των δυτικών χωρών για ανεξαρτησία υπό διεθνή επιτήρηση βρίσκει αντίθετη τη Ρωσία. Αγνωστο είναι ακόμα αν θα επαναληφθούν οι συνομιλίες του κύκλου της Ντόχα στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, με κύριο αγκάθι τις αγροτικές επιδοτήσεις στις ανεπτυγμένες χώρες, ενώ αδιάφορο είναι αν καταλήξουν σε οποιαδήποτε συμφωνία για την παροχή «βοήθειας» στις αφρικανικές χώρες, εφόσον οι προηγούμενες «δεσμεύσεις» τους για διπλασιασμό της αναπτυξιακής βοήθειας μέχρι το 2010 έχουν παραμείνει νεκρό γράμμα.
Σύμφωνα με τον διπλωματικό ανταποκριτή του BBC, οι συναντήσεις των «μεγάλων» είναι πάντα δύσκολες, αλλά αυτή η συνάντηση φαίνεται ιδιαίτερα σκληρή. Κι αυτό γιατί η σύνοδος αυτή διεξάγεται σε μια περίοδο έντασης των σχέσεων με τη Ρωσία, με επίκεντρο την περιβόητη «αντιπυραυλική ασπίδα» που προωθούν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη, σαν απάντηση στην οικονομική ανάκαμψη της Ρωσίας και στην αποτυχία των ΗΠΑ να μπουν σφήνα στις σχέσεις της τελευταίας με τις χώρες της κεντρικής Ασίας και να ελέγξουν τα πετρελαϊκά κοιτάσματα του Καυκάσου.
Περικυκλωμένοι από ένα σιδηρούν παραπέτασμα, ενδεικτικό της «δημοφιλίας» τους, και με 16.000 πάνοπλους μπάτσους να επιδίδονται σε κατασταλτικό πογκρόμ για να τους προστατεύσουν, οι ηγέτες των «μεγάλων» διασταύρωσαν για μια ακόμα φορά τα ξίφη τους, για να δείξουν σε όλους εμάς πόσο πλασματική είναι η εικόνα της δημοκρατίας τους και πόσο ισχυρές είναι οι αντιθέσεις τους, που μπορεί να μην έχουν οδηγήσει σε γενικευμένο πόλεμο, πάνω από έξι δεκαετίες μετά τη λήξη του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, παραμένουν όμως πολύ ισχυρές για να μας κάνουν να χάψουμε το παραμύθι της «ειρηνικής συμβίωσης των λαών».