Αρκεί να θέσουμε ένα απλό ερώτημα, για να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη η λυσσώδης κυβερνητική προπαγάνδα των ημερών (με τη βοήθεια της τρόικας και των πάντα πρόθυμων αστικών ΜΜΕ): αφού μπορούν να εξασφαλίσουν 15,3 δισ. ευρώ μέσα στο 2011, χωρίς να θίξουν μισθούς και συντάξεις και χωρίς να βάλουν νέους φόρους, αλλά μόνο προωθώντας «αναδιαρθρώσεις», γιατί δεν το έκαναν και το 2010, όταν έπρεπε να συγκεντρώσουν μόνο 5,8 δισ. ευρώ, χωρίς τελικά να πετύχουν το στόχο τους;
Αυτό που συμβαίνει είναι προφανές. Εχουν περάσει στο λαιμό του ελληνκού λαού μια θηλιά και τη σφίγγουν ολοένα και περισσότερο. Οι αριθμοί δεν έχουν καμιά σημασία. Αλλωστε, με μοναδική ευκολία τους αλλάζουν σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς να δίνουν καμιά εξήγηση (διαβάστε στη σελίδα 9 σχετικό θέμα και θα αντιληφθείτε την απόλυτη αναξιοπιστία όλων των επίσημων κειμένων, όπως ο κρατικός προϋπολογισμός). Η ίδια η τρόικα αδιαφορεί, επίσης, για τους αριθμούς. Απόδειξη το γεγονός ότι δέχεται (σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε λίγο πριν αναχωρήσει από την Ελλάδα), ότι οι στόχοι του 2010 επιτεύχθηκαν, όταν από τον ίδιο τον κρατικό προϋπολογισμό βγαίνει ότι οι στόχοι δεν επιτεύχθησαν.
Τούτο σημαίνει ότι και η τρόικα σκέφτεται και ενεργεί πολιτικά. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιδαψιλεύσει τιμές στην κυβέρνηση, λέγοντας ακόμη και τα πιο χοντρά ψέματα (γι’ αυτό και τα στελέχη της, αν και τεχνοκράτες, πήραν σβάρνα τους ραδιοφωνικούς σταθμούς δίνοντας συνεντεύξεις ως πολιτικοί), φτάνει αυτή να τους εξασφαλίζει δυο πράγματα: πρώτο, την απρόσκοπτη αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων (παλιών και νέων), που αποτελεί απαίτηση του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, και δεύτερο την προϊούσα «κινεζοποίηση» του ελληνικού προλεταριάτου, που αποτελεί απαίτηση του ντόπιου και ξένου κεφάλαιου.
Η θηλιά, λοιπόν, θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Θα σφίγγει όσο οι εργαζόμενοι δεν θα ξεσηκώνονται για να κόψουν το σκοινί. Από την περασμένη άνοιξη γράφαμε ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο. Οτι εφαρμόζουν πιλοτικά το πιο βάρβαρο πρόγραμμα, για να περάσουν στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη. Αυτό πλέον είναι γεγονός αναμφισβήτητο.
Πρέπει, δε, να σημειώσουμε, ότι η αναποτελεσματικότητα των μέχρι στιγμής αγώνων, εξασφαλισμένη εκ των προτέρων χάρη στην πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποθρασύνει την κεφαλαιοκρατία, που με όργανά της την κυβέρνηση και την τρόικα σκληραίνει την επίθεση, σφίγγει περισσότερο τη θηλιά.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, αν απέναντι στην καλά οργανωμένη συμμορία του κεφάλαιου, αρκούν σκόρπιες απεργίες και περιοδικά ξεσπάσματα. Ας συνειδητοποιήσουμε πως η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ, για να μπορέσουμε ν’ αντεπιτεθούμε αποτελεσματικά.