Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που μια περιδεής ρωσική κυβέρνηση εγκατέλειπε χωρίς μεγάλη πίεση τον τελευταίο θύλακα επιρροής της στα Βαλκάνια, τη Σερβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς; Κι όμως, εκείνη η περίοδος μοιάζει πολύ μακρινή, καθώς ο βρυχηθμός της ρωσικής αρκούδας ακούγεται και πάλι στα Βαλκάνια. Ακούγεται σ’ αυτό το τέως τελευταίο προπύργιο. Και ο βρυχηθμός αναπαράγεται από τον άνθρωπο που αντικατέστησε τον Μιλόσεβιτς και θεωρήθηκε αρχικά ως ο εκλεκτός της Δύσης, τον Βόισλαβ Κοστούνιτσα.
Ελάχιστοι είμασταν εκείνοι που υποστηρίζαμε τότε, ότι τις πολιτικές εξελίξεις δεν πρέπει να τις βλέπει κανείς σαν μια ατέλειωτη αλυσίδα από ίντριγκες και συνωμοσίες. Που υποστηρίζαμε ότι ο Κοστούνιτσα δεν είναι «πράκτορας της Δύσης», αλλά εκφραστής της νέας πολιτικής γενιάς του μεγαλοσέρβικου εθνικισμού, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι με την πολιτική Μιλόσεβιτς έχασε και πρέπει να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του, να την αντιστοιχίσει στους νέους συσχετισμούς διεθνώς και στην περιοχή.
«Δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπεύθυνο για τον καθορισμό του καθεστώτος της επαρχίας (σ.σ. του Κοσσυφοπέδιου) υπό την ισχύουσα απόφαση 1244 και τη Χάρτα του ΟΗΕ», διακήρυξε ο εκπρόσωπος Τύπου του Κοστούνιτσα, Σρνταν Ντούριτς, για να συμπληρώσει με νόημα: «Η συνάντηση Κοστούνιτσα-Πούτιν (σ.σ. έγινε το περασμένο Σάββατο στην Πετρούπολη και είχε και συμβολική σημασία, καθώς αντιπαρατέθηκε στην επίσκεψη Μπους σε Αλβανία και Βουλγαρία) έδειξε με σαφήνεια πως το σχέδιο απόφασης (σ.σ. το αμερικανοευρωπαϊκής έμπνευσης σχέδιο Αχτισαάρι) δεν μπορεί να εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στην Αγία Πετρούπολη επιβεβαιώθηκε η κοινή πολιτική Ρωσίας και Σερβίας για το ζήτημα του Κοσσυφοπέδιου με τη δήλωση Πούτιν πως καμιά απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν θα αποσχίσει το Κοσσυφοπέδιο από το σερβικό έδαφος».
Μπορεί ο Μπους να επαναλάμβανε επίμονα κατά τις επισκέψεις του σε Τίρανα και Σόφια ότι το Κοσσυφοπέδιο πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος, προσφέροντας σαν αντάλλαγμα όχι μόνο τη γενική και αόριστη «βελτίωση των σχέσεων» Ουάσιγκτον-Βελιγραδίου, αλλά ακόμα και την ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όμως ο κύβος φαίνεται πως έχει ριφθεί. Η σερβική πολιτική ηγεσία έχει επαναπροσεγγίσει τη Ρωσία, που δυνατή πλέον της εγγυάται το μπλοκάρισμα του σχεδίου Αχτισαάρι στον ΟΗΕ, με την υποβολή βέτο.
Τι θα κάνουν οι Αμερικανοί; Θα εξαπολύσουν νέο πόλεμο κατά της Σερβίας; Κάτι τέτοιο δε φαίνεται σήμερα καθόλου εύκολη υπόθεση, καθώς δεν υπάρχει η παλιά προθυμία στην Ευρώπη (Πρόντι και Σαρκοζί ήδη έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους σε κάθε μονομερή ενέργεια και προτείνουν εξάμηνη αναβολή της συζήτησης στον ΟΗΕ). Το πιο πιθανό είναι το θέμα να βαλτώσει για καιρό, εκτός αν η αλβανική κοσοβάρικη ηγεσία, κατ’ εντολήν των ΗΠΑ, κηρύξει μονομερώς την ανεξαρτοποίηση της περιοχής και έχουμε αναγνωρίσεις από ΗΠΑ και σύμμαχες χώρες, εκτός του πλαισίου του ΟΗΕ. Ο κοσοβάρος πρωθυπουργός Αγκίμ Τσέκου το ανακοίνωσε γεμάτος χαρά στους ομοεθνείς του, σε μια αηδιαστική εκδήλωση ξενοδουλείας: «Οχι μόνον ο πρόεδρος (σ.σ. ο Μπους) επιβεβαίωσε, για μιαν ακόμη φορά την πλήρη υποστήριξή του στην ανεξαρτησία μας, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, ο ίδιος σήμερα την ανακήρυξε!».
Σε μια τέτοια περίπτωση η Σερβία αναμένεται να αντιδράσει σκληρά. Με τις πλάτες της Ρωσίας, βέβαια, που έχει τους δικούς της λόγους να ανασχέσει την αμερικανονατοϊκή προέλαση στα Βαλκάνια (βλέπε «αντιπυραυλική ασπίδα»).
Εκείνα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα όσα γίνονται στην περιοχή είναι τα εθνικά δικαιώματα, είτε της αλβανικής πλειοψηφίας είτε της σερβικής μειοψηφίας του Κοσσυφοπέδιου. Αντιδραστικές εθνικιστικές κλίκες, ένθεν κακείθεν, προσφέρουν γην και ύδωρ στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μετατρέποντας την περιοχή σε νέο σφαγείο.