Είναι γνωστή στους αναγνώστες της «Κ» η θέση μας για τις κοινοβουλευτικοποιημένες διαδικασίες του αστικοποιημένου συνδικαλιστικού κινήματος. Για μας παίζουν από ελάχιστη έως καθόλου σημασία για την ανάπτυξη του κινήματος. Ακόμα και στους κλάδους που αυτές οι διαδικασίες παρουσιάζουν μια σχετική μαζικότητα (κυρίως στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα), δεν εκφράζουν τίποτ’ άλλο εκτός από μια λογική «ανάθεσης». Ανάθεσης στους συνδικαλιστές να λύσουν αυτοί τα προβλήματα αντί για μας. Οπως ακριβώς στις εκλογές, οι ψηφοφόροι αναθέτουν στους βουλευτές να κυβερνήσουν τη χώρα, με ρόλους μοιρασμένους και οριοθετημένους (κυβέρνηση που αποφασίζει και αντιπολίτευση που ελέγχει). Αυτή η θέση μας δεν μας εμποδίζει, βέβαια, να παρακολουθούμε (όσο μπορούμε) τις εξελίξεις σ’ αυτές τις διαδικασίες, να καταγράφουμε τις τάσεις τους και να σχολιάζουμε τις τοποθετήσεις εκείνων των δυνάμεων που θεωρούν ότι οι εκλογικές διαδικασίες είναι το απόγειο του συνδικαλισμού, εκεί που καταγράφονται οι πραγματικές κοινωνικές τάσεις.
Το περασμένο Παρασκευοσαββατοκύριακο έγινε η 76η ετήσια γενική συνέλευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ), που την τρίτη μέρα προέβλεπε και αρχαιρεσίες. Σ’ αυτές, λοιπόν, εστιάζονταν η προσοχή των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Τα υπόλοιπα ήταν σκέτη φλυαρία. Στο παρασκήνιο φρόντιζαν μπας και προσθέσουν κανένα «κουκί» στο σακούλι τους. Θυμίζουμε ότι οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έδωσαν το περασμένο φθινόπωρο μια πολυήμερη απεργιακή μάχη, η οποία δεν στέφθηκε από επιτυχία, γιατί υπονομεύτηκε από τα μέσα και απομονώθηκε από τα έξω. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όταν δεν ήταν αντίθετες στην απεργία διάρκειας (όπως οι δυνάμεις του Περισσού), πίστευαν απλώς ότι θα γίνει μια υποτονική πενθήμερη απεργία και μετά όλα θα ησυχάσουν. Ο κόσμος τους ξεπέρασε, βγήκε στο δρόμο, πάλεψε, άντεξε, τους έφερε μπροστά σε αδιέξοδο και στο τέλος αυτοί (πιστοί στη ρεφορμιστική-συμβιβαστική-ηττοπαθή-διαλυτική τους φύση) κήρυξαν την άκαιρη και άδικη λήξη της απεργίας. Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να μετρήσουν «κέρδη και ζημίες» στις εκλογές, που έγιναν στον απόηχο της ήττας.
«Ενισχυμένες βγήκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ», διαβάσαμε στο «Ριζοσπάστη» της Τρίτης. Το γεγονός ότι στο «ρεπορτάζ» δεν υπήρχαν συγκριτικά στοιχεία μας «ψύλλιασε». Καταφύγαμε, λοιπόν στο site της ΔΟΕ και κάναμε εμείς τις συγκρίσεις. Φέτος, στις αρχαιρεσίες της ΔΟΕ πήραν μέρος 623 αντιπρόσωποι, έναντι 595 που είχαν πάρει μέρος στις αρχαιρεσίες του 2005 (αύξηση 4,71%). Αυτό σημαίνει ότι στις εκλογές των Συλλόγων ψήφισαν περισσότεροι εκπαιδευτικοί (με βάση το μέτρο, πρέπει να ψήφισαν περίπου 2.000 περισσότεροι από το 2005). Οι έδρες μεταξύ των πέντε παρατάξεων μοιράστηκαν όπως και το 2005 (5 η ΠΑΣΚΕ, 4 η ΔΑΚΕ, 1 το ΠΑΜΕ, 1 οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩ-ΣΕΙΣ, καμία η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ). Το ενδιαφέρον, λοιπόν, εστιάζεται στις ψήφους που πήρε κάθε συνδυασμός. Η κατανομή έχει ως εξής (σε παρένθεση οι ψήφοι του 2005): ΠΑΣΚΕ 247 (239), ΔΑΚΕ 238 (223), ΠΑΜΕ 60 (58), ΠΑΡΕΜ.-ΣΥΣΠ. 55 (53), ΑΥΤ.ΠΑΡ. 23 (22). Δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό στα Ανώτερα Μαθηματικά για να καταλάβει, με μια ματιά κιόλας, πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν βγήκαν ενισχυμένες. Από τους 23 παραπανίσιους αντιπρόσωπους οι 15 ψήφισαν ΔΑΚΕ (αύξηση 6,73%), οι 8 ΠΑΣΚΕ (αύξηση 3,35%), οι 2 ΠΑΜΕ (αύξηση 3,45%), οι 2 ΠΑΡΕΜΒ.-ΣΥΣΠ. (αύξηση 3,77%) και ο 1 ΑΥΤ.ΠΑΡ. (αύξηση 4,55%). Οταν η μέση αύξηση ήταν 4,71%, δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν βγήκαν ενισχυμένες αλλά αδυνατισμένες. Ενισχυμένη βγήκε μόνο η κυβερνητική ΔΑΚΕ, ενώ οι άλλες τέσσερις παρατάξεις είχαν σχετικές απώλειες. Αυτό λέει η απλή αριθμητική.
Προς τι το παραμύθι, λοιπόν; Εύκολη είναι η απάντηση. Εκλογές έχουμε και σ’ αυτές τις περιόδους χρειάζονται τέτοια παραμύθια, για να λειτουργούν σαν «ντόπες» στο κομματικό δυναμικό. Να μην το πάρει από κάτω, βρε αδερφέ, και δεν επιδοθεί με όρεξη στην άγρα ψήφων.
