Μπορεί το Ασφαλιστικό να μην έχει αποτελέσει όχι κεντρικό αλλά ούτε καν ένα από τα βασικά θέματα της προεκλογικής αντιπαράθεσης (τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο και κρατούν κρυφές τις πραγματικές απόψεις τους, ενώ σ’ αυτό αβαντάρονται για ευνόητους λόγους από τα ΜΜΕ), όμως κάποιες κουβέντες λέγονται και κάποιες τους ξεφεύγουν.
Καραμανλής και Παπανδρέου απαντούν με προεκλογικό τρόπο σε όποιες ερωτήσεις τίθενται: δεν θα αυξήσουμε τα όρια ηλικίας, δεν θα μειώσουμε τις συντάξεις. Η απάντηση αυτή είναι τόσο αόριστη, ώστε να χωρά μέσα της το αντίθετο. Για παράδειγμα, με το σχεδιαζόμενο χτύπημα των Βαρέων και Ανθυγιεινών και την κατάργηση κάθε δυνατότητας συνταξιοδότησης κάτω από τα 65 (π.χ. ακόμα και με 35 χρόνια δουλειάς), η μέση ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξηθεί κατά 2 με 3 χρόνια. Κι αυτά, ως γνωστόν, είναι και στις προθέσεις και στα προγράμματα των δυο κομμάτων. Επίσης, το «δεν θα μειώσουμε τις συντάξεις» είναι τόσο αόριστο, ώστε να χωράει άνετα τη γενική εξίσωση των συντάξεων προς τα κάτω, προς τον κοινό παρονομαστή της άθλιας κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ. Κι αυτό επίσης είναι στοιχείο της ασφαλιστικής πολιτικής και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Από τα ελάχιστα που ακούστηκαν προεκλογικά ξεχωρίζει μια απάντηση που έδωσε ο Αλογοσκούφης σε διαδικτυακή συνέντευξή του σε δημοσιογράφους τριών ηλεκτρονικών sites. Πρώτα περιέγραψε μια διαδικασία διαδοχικών ανατροπών: «Δεν θα λυθεί σε μία δόση το ασφαλιστικό, μην έχουμε καμία αυταπάτη. Το ασφαλιστικό θα απαιτήσει διαδοχικές προσεγγίσεις, είναι ένα πρόβλημα μεσοχρόνιο, έχει πολλές παραμέτρους, απαιτεί διαδοχικές προσεγγίσεις… Θα υπάρξουν παρεμβάσεις, που θα έχουν και άμεσο αποτέλεσμα στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος στο σύνολό του, γιατί πραγματικά υπάρχει ένα πρόβλημα βιωσιμότητας. Θα υπάρξουν και παρεμβάσεις, οι οποίες θα έχουν αποτελέσματα στη μεσοχρόνια βιωσιμότητα του συστήματος». Αρα, βαδίζουμε προς συνεχείς αιφνιδιασμούς, ώστε οι εργαζόμενοι να υποχρεωθούν σε μια άμυνα οπισθοφυλακών και οι όποιες ασφαλιστικές κατακτήσεις απέμειναν να «ξεπουπουλιάζονται» η μία μετά την άλλη. Κάτι που ήδη το έχουμε δει να συμβαίνει από το 1990 μέχρι σήμερα (τελευταία παρέμβαση ο νόμος Ρέππα, ανοιχτά ζητήματα του οποίου έχει ρυθμίσει η ΝΔ, όπως π.χ. τα σχετικά με τους τραπεζοϋπάλληλους).
Αμέσως μετά, ο Αλογοσκούφης έγινε πιο σαφής (αν και πάντα γενικόλογος): «Και θα υπάρξουν και παρεμβάσεις, οι οποίες θα αποκαταστήσουν μεγάλες αδικίες που υπάρχουν μεταξύ κατηγοριών μισθωτών. Το πρότυπό μας είναι το ΙΚΑ. Αυτό είναι το πρότυπο του ασφαλιστικού συστήματος και σε αυτό το πρότυπο πρέπει να προσαρμοστούν σταδιακά όλες οι κατηγορίες των Ταμείων των μισθωτών»!
Πρότυπο, λοιπόν, το ΙΚΑ, με την κατώτερη σύνταξη της ντροπής. Το ΙΚΑ στο οποίο το 80% των συνταξιούχων παίρνει συντάξεις κάτω από 600 ευρώ και ένα ελάχιστο ποσοστό τους, για να μην πεθάνουν, εισπράττουν και το άθλιο φιλανθρωπικό βοήθημα του ΕΚΑΣ! Οταν οι αστοί πολιτικοί μιλούν για αδικίες μεταξύ κατηγοριών μισθωτών, έχουν στο μυαλό τους όχι τη βελτίωση των συντάξεων, αλλά τη γενική εξίσωση προς τα κάτω, προς το άθλιο επίπεδο παροχών του ΙΚΑ.