Το παλιό βρετανικό δόγμα «διαίρει και βασίλευε», δοκιμασμένο κατά κόρον στις ταξικές μάχες, χρησιμοποιεί και πάλι η κυβέρνηση ενόψει των ρυθμίσεων για το Ασφαλιστικό. Καταρχάς, ως όπλο ιδεολογικού πολέμου. Υποδεικνύονται μερίδες εργαζόμενων ως «προνομιούχοι», οι οποίοι παρασιτούν σε βάρος άλλων εργαζόμενων. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο ιδεολόγημα, που επανέρχεται κάθε φορά που οι κυβερνήσεις θέλουν να φέρουν ταξική διάσπαση και να αποφύγουν τη δημιουργία ενιαίου μετώπου των εργαζόμενων ενάντια στην πολιτική τους (ποιος ξεχνά τα «ρετιρέ» του… αριστερού Ανδρέα Παπανδρέου);
Ομως, επειδή η ιδεολογική προετοιμασία αποδεικνύεται στην πράξη ανεπαρκής, όταν εκδηλώνεται μια επίθεση σε πολλά μέτωπα (τότε αντιδρά ένα μεγάλο εύρος εργαζόμενων, χωρίς ιδεολογικά κίνητρα, αλλά επειδή θίγονται τα δικαιώματά τους), το «διαίρει και βασίλευε» υπηρετείται και από τη «σαλαμοποίηση». Δηλαδή, από το διαδοχικό άνοιγμα των μετώπων, το ένα μετά το άλλο και όχι όλα μαζί, με σκοπό την ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων και τη νίκη της κυρίαρχης πολιτικής στο ένα μέτωπο μετά το άλλο.
Είναι φανερό ότι το ίδιο θα επιχειρηθεί και στην τωρινή φάση της αντιασφαλιστικής ανατροπής. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κανονισμό των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ) του ΙΚΑ. Πόσοι εργάτες, απ’ αυτούς που ανήκουν στα ΒΑΕ ή απ’ αυτούς που προσδοκούν να ενταχθούν στα ΒΑΕ, γνωρίζουν ότι αρκεί ένα απλό προεδρικό διάταγμα για να αλλάξει ο σχετικός κανονισμός (αυτό προβλέπεται από το νόμο Ρέππα του 2002) και ότι ήδη λειτουργεί σχετική επιτροπή, με κυβερνητική εντολή μέχρι το Δεκέμβρη να έχει καταλήξει σε πόρισμα, βάσει του οποίου θα καταρτιστεί το σχετικό ΠΔ; Αν το ζήτημα αφεθεί έτσι, αν δεν υπάρξει άμεση αντίδραση, αν το ζήτημα των ΒΑΕ δεν αναδειχτεί σε ζήτημα αιχμής αυτής της περιόδου για το ΣΥΝΟΛΟ των εργαζόμενων, τότε στις αρχές του 2008 θα βρεθούμε προ μιας τετελεσμένης αντιασφαλιστικής ανατροπής μεγάλης κλίμακας.
Αυτή η ανατροπή θ’ ανοίξει το δρόμο για άλλες, οι οποίες επίσης μπορεί να γίνουν τμηματικά. Για παράδειγμα, οι συγχωνεύσεις Ταμείων (κι αυτές προβλέπονται από το νόμο Ρέππα), που υλοποιούν την εξίσωση των ασφαλιστικών παροχών προς τα κάτω, προς τον άθλιο κοινό παρονομαστή του ΙΚΑ, ενώ προωθούν τη δημιουργία ενός προβληματικού υπερταμείου, ενός γίγαντα με πήλινα πόδια, που τα αναπόφευκτα ελλείμματά του θα αποτελούν στο διηνεκές μοχλό πίεσης για νέες ανατροπές. Αλλο παράδειγμα: με μια αλλαγή του κανονισμού του ΙΚΑ μπορεί να μειωθούν οι συντάξεις, να χτυπηθούν οι παροχές περίθαλψης κ.λπ.. Κι αυτό, επίσης μπορεί να γίνει μεμονωμένα.
Χρειάζονται, λοιπόν, ταξικά αιτήματα, χρειάζεται καθολικός αγώνας, χρειάζεται άμεση παρέμβαση σε κάθε μέτωπο που ανοίγει. Παρέμβαση έγκαιρη και αποτελεσματική, τουλάχιστον αποτρεπτικά.