Οσοι πήραμε μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας, την περασμένη Τετάρτη, είχαμε την αίσθηση ότι ήταν μεγαλύτερη από εκείνη του 2001 ενάντια στο σχέδιο Γιαννίτση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όμως, συγκρίσεις δεν είναι εύκολο να γίνουν. Γιατί όταν έχεις να κάνεις με τεράστιες συγκεντρώσεις δε μπορείς εύκολα να τις μετρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν η κεφαλή της χωριστής πορείας του ΠΑΜΕ έφτανε στη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, ένα πυκνό ανθρώπινο ποτάμι γέμιζε τη Σταδίου και την Πατησίων μέχρι σχεδόν την ΑΣΟΕΕ. Η Αστυνομία μίλησε για 100.000 διαδηλωτές, οπότε σίγουρα ήταν περισσότεροι.
Ηταν εκεί άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των κλάδων. Εργαζόμενοι κυρίως, αλλά και ελευθεροεπαγγελματίες. Κατάφερε να τους ενώσει όλους η κυβέρνηση Καραμανλή.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Από την εποχή Γιαννίτση είχε να δει τόσο κόσμο. Προσπάθησαν, λοιπόν, τα στελέχη της, με τους διαδοχικούς δεκάρικους που εκφώνησαν από τα μικρόφωνα (στους οποίους ελάχιστοι έδωσαν σημασία), να δείξουν ότι όλος αυτός ο ξεσηκωμός ήταν αποτέλεσμα της δικής της δουλειάς και να προβληθεί ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του εργατικού κινήματος. Αυτή θα χαράζει την τακτική, αυτή θα διαπραγματεύεται, αυτή θα αποφασίζει για όλα και για όλους. Το είπε χαρακτηριστικά ο Παναγόπουλος: «Οταν ξαναβρεθούμε στο στίβο των κοινωνικών αγώνων…». Πότε; Γιατί όχι σύντομα, τώρα που καίει το σίδερο, τώρα που ο κόσμος είναι αγανακτισμένος και δείχνει διάθεση αγώνα;
Η διάθεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι άλλη. Να ξεκινήσει ένα νέο γύρο παζαρεμάτων με την κυβέρνηση, επί τη βάσει «ρεαλιστικών προτάσεων», εστιασμένων στη χρηματοδότηση της Ασφάλισης, χωρίς τη διεκδίκηση κανενός αιτήματος από τη μεριά των εργαζόμενων. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος σήμερα. Να αφεθεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ελεύθερη να κάνει όλο το παιχνίδι. Αμα γίνει αυτό, στο τέλος οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως έγινε και τις προηγούμενες φορές (1990, 1992, 2002).
Εμείς πορευτήκαμε πίσω από το πανό της Ανοιχτής Συνέλευσης Εργαζομένων-Ανέργων, που έγραφε: «Κοινωνική Ασφάλιση για όλους – Να πληρώσουν καπιταλιστές και κράτος». Το μπλοκ ήταν μαχητικό και με τα συνθήματά του έστελνε τα δικά του ταξικά μηνύματα: Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών – Αγώνας στα χέρια των εργατών, Ο διάλογός τους είναι μια απάτη – Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, Κοινωνική Ασφάλιση γι’ ανέργους και εργάτες – Να πληρώσουν κράτος και κεφαλαιοκράτες, Κάτω τα χέρια από την εργασία – Να αδειάσουν τράπεζες και όχι τα Ταμεία, Ανοιχτή συνέλευση των εργατών – Οχι στα παζάρια των γραφειοκρατών, και άλλα, μεταξύ των οποίων και το χιουμοριστικό: Σύνταξη για όλους στα 55, για βουλευτές και μπάτσους στα 95!
Η Ανοιχτή Συνέλευση Εργαζόμενων-Ανέργων πραγματοποιεί αύριο την πρώτη πλατιά της σύσκεψη στο Πολυτεχνείο, όπου θα συζητηθούν τα παραπέρα βήματα.
Με αφορμή κάποιες σπασμένες τζαμαρίες τραπεζών, τα ΜΑΤ έκαναν επιδρομή σε διάφορα κομμάτια της πορείας και συνέλαβαν νεολαίους κυρίως με τη γνωστή μέθοδο «από το σωρό», τέσσερις από τους οποίους φορτώθηκαν με βαριά πλημμελήματα και παραπέμφθηκαν στο Αυτόφωρο. Ξεχωριστό ήταν το επεισόδιο με τη σύλληψη των δύο εργατών της ΔΕΗ, οι οποίοι αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι, χωρίς προς το παρόν κατηγορίες. Το ιδιαίτερο μένος που έδειξαν εισαγγελείς και μπάτσοι έχει να κάνει με το εντελώς συμβολικό κουκούλωμα των χαφιεδοκαμερών με μαύρες σακούλες.